Хатын-кызларга шәраб белән нервыларны тынычландырырга киңәш биргән табибларны да, танышларны да күрә алмыйм. Кайгыны басам дип, бокал төбеннән башлыйлар да, соңрак тулы шешә дә җитми башлый. Туктый белмиләр бит, каһәр, туктый белмиләр...

Мондый хәлдә калырмын, мондый хисләр кичерермен дип тә башыма китергәнем булмады.

«Казан утлары» журналының 1996 елгы декабрь саныннан алынды.

Без ялгыз хатын-кызларны жәлләргә күнеккән, аларны бәхетсез, бичара, ялгыз дибез. Күрешкәндә туганнары да «Нәрсә, кияүгә чыкмадыңмы әле? Кайчан бәби алып кайтасың соң, вакыт бара, картаеп бетәсең бит?» дигән кебек мәгънәсез сораулар биреп җаннарын ашый әле андый хатын-кызларның. Ирсез, баласыз хатын-кызлар чыннан да үзләрен бәхетсез хис итәме?

Табиблар төрлечә дәваларга алындылар Лилияне. Бер белгечне икенчесе алыштырды, төрле-төрле дарулар яздылар, акча, күп акча кирәк иде дәвалану өчен. Гаиләнең булган запаслары эреп юкка чыкты.

Эх, белсәгез иде авылдагы табигатьнең матурлыгын! Шәһәрдә мүкләнеп гомер кичергән авыл баласына авылның һәр мизгеле тансык, кадерле була икән.

Башында акылы булган бар кеше үз сәламәтлеген кайгыртырга тырыша. Меңәр еллар кешелек тазалыкны ныгыту юлларын эзләгән, тәҗрибә юлы белән тапканнарын билгеле бер тәртипкә салган. Кемнәрдер үләннәр белән дәвалана. Йөгерү белән мавыгучылар да күп.

Айзилә гомере буена хәерчелектән котылырга теләп яшәде.

Кояшлы булса да, салкын иде бүген иртә. Күктә җиңел болытлар йөзә, ә һавада талгын гына кар бөртекләре биешә.

Гөлнурның күптәнге хыялы чынга ашты, ниһаять, ул авылда йорт сатып алды. Пенсиягә чыккач буш вакыт күбәйде һәм шәһәр тузаныннан, ыгы-зыгыдан ял итү өчен менә дигән мөмкинлек чыкты.

Мин кулымдагы намазлыкны күкрәгемә кыстым да, апама кушылып елый башладым. Икебез дә ачыргаланып еладык. Апам үзенең үләсенә ике ай вакыт калганын йөрәге белән кабул итмәгәнгә еласа, мин исә аның белән яшьлектә күргәннәребез өчен үкенеп яшь түктем…

«Казан утлары» журналының 1998 елгы март саныннан алынды.

Ире Мөссәлим белән Шәрифә бик матур гомер иттеләр. Мөссәлиме күзләренә генә карап тора иде Шәрифәсенең. Авыр эшләр эшләтмәде, өрмәгән җиргә утыртмады, балаларга үрнәк әти булды. Тик Ходай озын гомер бирмәгән икән үзенә. Илле яшен узар-узмас гүр иясе булып куйды. Теге начар чир алып китте аны. Әнә шулай ялгызы торып калды Шәрифә.

Булатка быел утыз тулды. Кызларга ышанычы әллә кайчан беткән аның, бүген ул өйләнүне кирәк дип тә санамый. «Мин инде нинди генә кызлар белән аралашмадым, нинди генә билләр тотып карамадым, әмма ике-өч ел элек ничек алданганымны әле дә оныта алмыйм», - ди ул.

«Казан утлары» журналының 1997 елгы февраль саныннан алынды.

Венера һәм Илнур бала турында озак хыялланды. Алар бала тууга озак әзерләнде, сәламәтлекләрен кайгырттылар, әкренләп кирәк әйберләрне ала башладылар.

Язучы Әмирхан Еникинең «Матурлык» хикәясен укыгыз.

«Ак юл» газетасы журналисты Вәли Галиев кунак җыйды. Үзенә күрә саубуллашу табыны иде бу.

«Казан утлары» журналының 1996 елгы июнь саныннан алынды.

«Казан утлары» журналының 1996 елгы май саныннан алынды.

Әти-әнисен югалтканда Мәдинә әле кеп-кечкенә сабый иде. Аның әти-әнисе авариядә һәлак булды. Язмыш булгандыр, күрәсең, ул вакытта Мәдинә авырып китте һәм әти-әнисе белән бара алмады, аны күршедәге әбидә калдырып торганнар иде. Бу фаҗигадән соң кызчык балалар йортына эләкте.

Бу сәхифәгә Шамил Маннапның куен дәфтәренә теркәп барган мәзәкләре кергән. Алар «Казан утлары» журналының 1996 елгы гыйнвар санында чыккан.

Чәчләре чаларган Вәсилә һәр көнне улының фотосын карый һәм караган саен: «Нишләп кенә Алсу өйдә булмады икән ул көнне?! Ник юлына Артур очраган аның? Алар белән китмәгән булса, болай килеп чыкмас иде бит», - дип уйлый.

Тормышның үз кануннары шул. Күрәчәкне күрми, гүргә кереп булмый, дия иде дәү әниләре дә. Әмма газиз балаңны югалтудан да авыры бармы икән ата-ана өчен...

Гадилә төн караңгылыгында вагоннар текелдәвенә уянып китте. Вагонның түбәнге урынында кул сумкасын баш астына куеп, онытылып киткән икән. Дерт итеп сикереп торды ул: кайда Сабиты? Уңга бәрелде, сулга бәрелде - юк улы!