Менә инде берничә көн фәкыйрь генә карчык балалар мәйданчыгы янындагы эскәмиядә утыра һәм бу йорт ишегалдында йөргән һәр кешенең йөзенә текәлеп карый.

Илфак белән Юлия мәктәп елларыннан ук яратышып йөрде. Әмма икесенең дә холкы ут кебек иде. Әйткәләшеп, атналар буе сөйләшми йөргән вакытлары булды. Кем кемгә юл бирер икән дип көтәләр иде. Гадәттә, дуслашырга беренче булып Илфак килә. Юлия башта кәҗәләнеп маташса да, соңыннан үзен җиңүче кебек хис итеп, бирешә иде.

Күп катлы йорт каршындагы паркта эскәмиядә бер карт утыра, кыяфәтенә караганда – сукбай. Чәчләренең берничә ай кайчы да, тарак та күргәне юк ахры, йөзен сакал-мыек баскан, иске таушалган пиджагы беренче салкыннардан сакламый иде. Карт биек йортка күтәрелеп карады, иң ахыргы катларда аның элекке фатирының тәрәзәләре дә бар шул...

Җәйнең эссе көнендә үрге урамда янгын чыкты. Кызу эш вакыты иде, ирләр печәнгә төшкәннәр, хатын-кыз чөгендер утый. Авылда калган карт-коры, бала-чага утка каршы тора аламыни? Хәзер авыл саен булган янгын сүндерүчеләрне дә исемлектән сызып ташладылар бит.

Булат Гөлшат белән интернет аша дуслашырга уйлады. Аңа хат язды. «Сәлам, хәлләр ничек?» дигән гади генә хәбәр иде ул. Дөрес, Булат кызга аның әнисен белүен, ул эшләгән мәктәптә укуын әйтеп тормады. Бер көннән соң Гөлшат җавап бирде. Алар язышып аралаша башладылар.

Бәхет төшенчәсен һәркем үзенчә аңлый. Гөлнара өчен бәхет гади иде. Бер ел элек ул авылдагы мәктәпне бик яхшы билгеләргә генә укып бетерде һәм медицина университетына укырга керә алды. Өстәвенә, көн саен эчәргә яратучы явыз әтисе яшәгән йортны мәңгегә калдырып китә алды.

Кайнап торган башкала базарының нәкъ уртасында ике хатын килеп бәрелештеләр.

Кухняда савыт-саба шалтыраган тавыш ишетелде һәм Зөләйха иренең гадәттәгечә өстәл янына утырып үзен ашатуларын көткәнен аңлады. Ваннадан чыккач, аздан гына егылмый калды, соңгы тамчы көчен җыеп, стенага сөялде, бераз тын алып торды.

Рәшидә матур тормыш эзләп авылдан шәһәргә килде. Ул бервакытта да авыл тормышын яратмады, анда калып сыер савучы булырга, әче таңнан кара төнгә кадәр мал-туар карарга да җыенмады. Рәшидә берәр эшмәкәр хатыны булырга хыялланды, бөтен борчу-мәшәкатьләреннән котылып, үзен патшабикә итеп хис итәсе килә иде аның.

Мәрзия кайчан да булса шәхси тормышы булуга өметен өзгән иде инде. Язмыш куласасы әйләнә дә әйләнә, ләкин Мәрзиянең тормышында гына артык үзгәрешләр булмады. Еллар уза-уза ул үзенең тормыш рәвешенә күнде. Ир-атсыз гына, үзе яшәүгә ияләште. Ана булу бәхетен татый алмаячагы белән дә килеште хатын.

Кышкы салкын төн, тышта зәһәр җил улый. Сәгать телләре төнге уникенче яртыны күрсәтә. Кызым Рәмзия тәмле төшләрен күрә-күрә тынычлап йоклый. Ә мин кухняда тынычлыкка изрәп кайнар чәй эчеп утырам. Ниһаять, көндәлек эшләр тәмам, бераз ял итәргә дә була.

Бала белән ялгыз калган хатын-кызларга шуны әйтәсем килә. Беренче ел чыннан да бик авыр икән һәм түзем, сабыр булып, аны һичшиксез җиңеп чыгарга кирәк. Алга таба барыбер җиңелрәк булачак.

«Эх, синең хатының нинди бәхетле булачак, Салават!» – дип әйтә идем энемә. Салават үзенә хатын итеп сайлаячак кыз миңа иң якын дус булачак дип ышана идем. Чөнки энем кебек яхшы, якты кеше янында бары тик чиста, саф күңелле кеше генә булырга тиеш кебек тоела иде.

Бу хатын белән мин санаторийда таныштым. Эчендәгесе җыелган иде бугай, никтер сөйләде дә бирде. Соңрак, минем кем икәнемне белгәч, «моны язсаң, апам мине таныячак инде, язма», диде. Киткәндә: «Яз әле. Менә мине гаепләүчеләргә караганда, хуплаучылар күбрәк булыр, карап тор», - диде. Билгеле, мин язмадагы барлык кешеләрнең дә исемнәрен үзгәрттем.

Иремне җирләү бик авыр булды, җанымның яртысын йолкып алгандай булды. Яшь чактан ук бергә булган иремнең үлемен кешечә кичерергә ирек бирмәделәр миңа.

Мин бу дөньядагы иң яхшы ир-атны яратам. Ул һәрвакыт минем янда, гел ярдәм итә, кайгыртып тора. Әле ул минем иң яхшы дустымның ире дә. Алдан ук әйтеп куясым килә: без аның белән әллә кайчаннан бирле очрашабыз, дустым да нидер сизенә бугай. Дөрес, алга таба нәрсә эшләргә икәнен өчебезнең беребез дә белми.