Әйтерсең лә вакыт туктап калган. Равия шундый халәттә бүген. Соңгы елларда бик күп елый ул. Тыела алмыйча, җирне тырнап үксегән чаклары да, инде тынычландым дигәч, тагын-тагын кайнар яшькә манчылган йокысыз төннәре дә күп. Яши дә, яшәми дә төсле. Таш диварлы фатиры эченә кереп бикләнә дә, ялгыз башын әллә нинди авыр уйлар чорнап ала.

Бер танышым сөйләде. Бер гаиләдәге кыз бала мәктәпне тәмамлаганнан соң беркая да укырга кермәгән, ә әти-әнисеннән «уйлар өчен» 1 ел вакыт сораган. Хәзер инде сигезенче ел официант булып эшли икән. Эшләгән акчасының яртысы фатир арендасына, ә калган өлеше ашау-эчүгә китеп бара, дип зарланган әти-әниләре. Ә еллар бит бик тиз уза...

Иртәнге биштә уянгач, иремнең янымда булмавын күрдем. Ирем белән дус кызымны бергә күргәч, минем хәлемне күз алдына китерегез…

Танышым тормышындагы күңелсез хәл турында сөйләде.

Укучыбыздан килгән хат белән таныштырабыз.

Безнең белән тормышы хакында уртаклашкан ханымның язмышы белән таныштырабыз.

Укучыбыздан килгән хаттагы сорауны «Интертат»лыларга юллыйсы килә.

«Үз йөзеңне күптән күрдеңме, хәшәрәт? Бар, көзгегә кара!» – дип кычкырды миңа әле күптән түгел генә мин аны кашыктан ашатып, юындырып, тәрбияләгән кеше.

Укучыбыз социаль челтәргә язган хатны тәкъдим итәбез.

Иске Яңа елда яңа кешеләр белән бер мәҗлескә эләктем. Шунда яңа танышым, «шыпырт сүз» итеп кенә сөйләп, киңәш сорады. Матбугатта эшләгәнемне белгәч, «исемемне язмыйча гына кешедән сора әле» диде.

Укучыбыздан килгән хатны игътибарыгызга тәкъдим итәбез.

«Кайберәүләргә аптыраплар китәм: ничек итеп, бүгенге көндә «съемный» фатирда бишәр бала үстереп ята микән ул кешеләр?! Без җүләрме соң, алармы? Белмәссең...».