Тормыштан алынган хикәя.

Тормыштан алынган хикәя.

Иртәгәсен эшеннән кайткач та Ләйсирә әнисе карчыкны алдаган түләүле хастаханәгә юнәлде.

Зөбәйдә карчыкның хәлен белергә килгән кызы Ләйсирәгә бүген никтер әнисенең чырае бик шикле күренде.

Гомер җебенең кайчан өзеләсен беркем дә белми.

«Соң була күрмәсен…» Хатынының бу сүзләреннән Гамилнең йөрәге сулкылдап типте, күңеле сынды.

Вакытлыча килгән авырлыкларны бергә җиңеп, бер-берсенә таянып, бергә яшисе дә яшисе иде аларга.

«Әти чирли», − улы әнисенә тиз генә караш ташлады да йөзен телевизорга борды.

Хатын-кызлар бәйрәме уңаеннан авыл клубында оештырылган кичәгә барырга ахирәтен чакырса да, тегесе ризалашмагач, Миләүшә үзе генә залга кереп утырды.

Ләйсән, юл чатындагы светофорда туктап торганда, машинасының арткы күренеш көзгесеннән утыргычта яткан ак туй күлмәгенә сокланып карап-карап алгалады.

Зәмирә, фатирының ишеген ачып, тупса аша атлаган гына иде, аны кинәт сискәндереп, кесәсендәге телефоны шылтырады.

Егерме җиде ел ир хатыны бул да, уртак бала үстер дә, егерме сигезенче елда үзеңнең ирле хатын булуыңа шикләнә башла, имеш! 

Хикәя.

Хикәя.

Хикәя.

Хикәя.