Тормышның үз кануннары шул. Күрәчәкне күрми, гүргә кереп булмый, дия иде дәү әниләре дә. Әмма газиз балаңны югалтудан да авыры бармы икән ата-ана өчен...

Ишек шапылдап ябылды. Ишек шапылдавы белән әни кешенең тулышкан күз яшьләре бите буйлап тәгәрәде. Тәгәрәде генәме, йөрәк сулкылдавына кушылып акты гына алар. «Иии, бала, бала… Утка ташланасың бит… Минем ялгышларны, минем язмышны гына кабатлама», — дип сыкрый иде ана йөрәге.

Аның язмышы нинди, нишләп шушындый хәлгә төшкән икән… Кем гаепле… Ә бит һәркемнең үз язмышы үз кулында дибез, инде сындым дигәндә дә…

Автобуста барганда өйдән минем арттан чыгарга әзерләнеп калган улым шалтырата: «Күрдеңме? — ди… - Үлгән…» Өстемә салкын су сиптеләрмени, бөтен тәнемне калтырау басты.

Кемнәрне генә сыендырмый бу картлар йорты, әйтмәсәң дә, дөнья бу…

Коронавирус белән көтмәгәндә генә авырып киткән Наилә Идрисова чирне ничек кичерүе һәм инфекцион авырулар хастаханәсендә дәвалануы хакында «Интертат»ка язды.