Авыл читендәге кечкенә генә йорт ир белән хатынның 60 ел гомере шаһиты булды. Хәйдәр белән Заһирә яшьли өйләнештеләр дә шушы өйгә чыктылар. Гаилә бәхетле күренсә дә, балалары булмады. Баштарак алар табибларга, аннары – күрзәчеләргә, аннары өшкерүчеләргә йөрде, өметләнде. Аннары өмет сүнде, ышаныч бетте. Ир белән хатын гүя ятим – икесе генә гомер итте. Күрше-күлән белән дә аралашырга кимсенделәр. Әйтерсең дөньяда бары аларның гына баласы юк.
Ир – хатынны, хатын ирне гаепләмәде: алар язмышлары белән килеште.
Хәйдәр һәрвакыт Заһирәгә: «Син – минем өчен бөтен дөнья», – дип әйтте. Заһирә иренең сүзләренә елмаеп җавап кайтарды.
Икесе дә колхозда гомер буе эшләде. Хәйдәр – тракторчы, Заһирә фермада сыер савучы булды. Иртән иртүк эшкә чыгып китәләр. Кичен арып-талып өйләренә кайтып керәләр.
Өй зур түгел, әмма җылы иде.
Ир белән хатын икәүләп, бөртекләп, гомер буе шушы өйне җыйды, тәрбияләде, әйтерсең аларның бар назы йорт-җирне караштыруга китеп барды. Агач утырттылар, бакча ясадылар.
Күршеләр белән артык аралашмадылар. Алар үз дөньяларында яшәде. Авыл халкы да аларны ятим шикелле күрә иде.
Ләкин икәү өчен бу җитә. Алар язын бакчада чәчәкләр утыртып куана. Җәй көне җиләк җыялар, кайнатма ясыйлар. Көзен бәрәңге алу, бакча эшләре. Кышларын янган мич алдына утырып, бер-берсенә әкият сөйлиләр.
Гомер шулай үтә торды. 60 елдан артык вакыт сизелмәде дә.
Ир белән хатынга картлык килде. Хәйдәрнең сәламәтлеге какшый башлады. Аның йөрәге авырта. Заһирә аны карап торды. Иртән даруларын эчерде, кичен догалар укыды. Беркөнне Хәйдәргә кинәт авыр булып китте. Ул мич янында утырган җиреннән егылып төште. Заһирә, йөгереп, янына килеп җитте. Ләкин ярдәм итә алмады...
Авыл табибын чакырдылар. Табиб башын селкеп кенә куйды. Хәйдәр инде җан биргән иде.
Бу хәбәр бөтен авылны тетрәтте. Авыл халкы картны хөрмәтләп җирләде.
Заһирә Хәйдәрнең кабере янында ялгыз гына елап торды.
– Синсез ничек яшәрмен? – дип пышылдады ул.
Өйгә кайткач, бөтен өй бушап калгандай тоелды. Кичләрен тынлык баса. Мич янында утырып, Заһирә күз яше түгә...
Һәркөн иртән зиратка бара. Ире янында сөйләшкәндәй була.
Көннәр, атналар үтте. Авыл халкы Заһирәне кызганды. Күршеләр аңа ярдәм итәргә тырышты. Ләкин карчык артык аралашмады. Үз кайгысын эченә йотып яшәде.
Алты ай үтте. Бер кичне Заһирәгә кинәт авыр булды. Йөрәге нык кысты. Заһирә ире янына китте...
Авыл халкы аны да хөрмәтләп җирләде.
Карт белән карчык янәшә яттылар. Өйләре – ятим, бакчадагы агачлар хуҗасыз калды. Мич тә сүнде, тәрәзәләр дә караңгыланды.
Авыл халкы бу йортка карап моңая.
– Балалары булмады, – дип көрсенде өлкәннәр.
– Ләкин алар бер-берсенә терәк булды, – дип өстәде яшьләр.
Өй янында һаман кошлар сайрый. Гүя хуҗаларын көтәләр кебек.
Кайчак авыл балалары ишегалдына кереп уйный иде. Ләкин тиз генә чыгып китәләр, өйдәге бушлык шүрләтә иде.
Йорт елдан-ел җимерелә барды. Тәрәзәләр ватылды, түбәсе ишелде.
Тик кешеләр хәтерендә Хәйдәр белән Заһирә изге күңелле булып калды. Алар беркемгә дә яманлык теләмәде. Тыныч кына гомер сөрделәр. Бары тик бер-берсенә генә таяндылар.
Йорт ятим булса да, аларның мәхәббәте югалмады. Зиратта янәшә каберләре өстендә чәчәкләр үсеп утыра. Һәр яз саен шушы чәчәкләр яңадан шытып чыга. Авыл кешеләре кабергә килеп дога кылалар...