Лилия белән Гөлназ балачактан дус иде. Алар Казанның бер урамында, күрше йортларда яшәде. Бергә балалар бакчасына йөрделәр, мәктәптә бер партада утырдылар. Лилия шук һәм шаян, ә Гөлназ уйчан һәм тыныч иде. Алар бер-берсен тулыландырды: Лилия Гөлназны күңелсезлектән чыгарса, Гөлназ Лилияне уйламаган эшләрдән саклый иде. Балачакта алар бергә хыялланды: матур тормыш, яраткан кешеләр, зур гаилә турында сөйләштеләр. Аларның дуслыгы чиксез, мәңгелек кебек тоелды.
Мәктәпне тәмамлагач, икесе дә Казан дәүләт университетына укырга керде. Лилия – филология факультетын, Гөлназ тарихны сайлады. Студент еллары аларны тагын да якынайтты. Алар бергә лекцияләргә йөрде, кичләрен паркларда сөйләшеп утырды, каникулларда авылга кайтты. Ул вакытта алар яшь, көчле һәм бәхетле иде. Дуслары аларны «бер-берсеннән аерылмас ике ярты» дип атады. Лилия белән Гөлназ бер-берсенә барысын да сөйләде: беренче мәхәббәт, беренче хыянәт, беренче яшьләр...
Университетны тәмамлагач, аларны тормыш төрле якка таратмады – икесе дә Казанда калды. Лилия мәктәптә укытучы булып эшли башлады, Гөлназ музейда фәнни хезмәткәр булды. Шул ук вакытта алар яраткан кешеләрен очратты: Лилия – Айдарны, ә Гөлназ – Илдарны. Бу ике егет тә аларның дуслыгын хөрмәт итте, һәм тиздән ике пар бергә йөри башлады. Гаҗәп, ләкин ике дус бер үк елда кияүгә чыкты. Туйлары бер-берсеннән 1 атна аерма белән узды, һәм ике кәләш бергә фотога төшеп, мәңгегә бергә булырга вәгъдә итте.
Тормыш алга барды. Лилия белән Айдарның кызы Алинә туды, ә Гөлназ белән Илдарның улы Рөстәм үсте. Ике гаилә еш очрашты: бергә бәйрәм иттеләр, пикникларга чыктылар, балаларны бергә үстерделәр. Алинә белән Рөстәм дә дус булды, әйтерсең, әниләренең дуслыгын дәвам иткән. Лилия белән Гөлназ бер-берсенә ярдәм итте: бала карауда, эштә, гаилә мәшәкатьләрендә. Аларның дуслыгы яшьлектәгедәй көчле булып калды, һәм барысы да шулай дәвам итәр дип уйлады.
Ләкин тормыш күп вакыт сынаулар китерә. Алинә белән Рөстәм 15 яшькә җиткәч, алар арасында мәхәббәт хисләре уянды. Башта бу – яшьлек гашыйклыгы кебек тоелды, ләкин тиздән мәсьәлә җитди булды. Лилия белән Гөлназ моңа төрлечә карады. Лилия кызының Рөстәм белән йөри башлавына каршы иде – ул Алинәнең, укып, карьера ясавын теләде. Гөлназ исә улына ирек бирде, чөнки алар яшь, дип уйлады. Бу фикер аермалыгы ике дус арасында беренче күңелсез чаткы булды.
Вакыйгалар Алинә йөкле калгач тагын да катлауланды. Ул мәктәпне ташларга җыенды, ә Рөстәм әле эшкә урнашмаган иде. Лилия моны оят дип санады һәм Гөлназны гаепләде: «Син улыңны тыймадың, хәзер минем кызымның тормышы җимерелде!» Гөлназ исә үзен яклады: «Алар ярата, без аларны тыя алмыйбыз!» Сүз бәхәскә әйләнде, һәм ике хатын, гомер буе бер-берсенә терәк булсалар да, кычкырышып аерылышты.
Шуннан соң алар сөйләшүдән туктады. Алинә белән Рөстәм өйләнештеләр, ләкин яшь гаиләдә мәшәкатьләр күп булды. Лилия кызына ярдәм итте, ләкин Гөлназ белән элемтәне өзде. Гөлназ да кияүгә ярдәм итте, ләкин Лилиянең исемен телгә алмады. Ике дусның гаиләләре арасында суыклык урнашты. Балаларының бәхәсе аларның дуслыгын җимерде. Күршеләр, туганнар бу хәлгә гаҗәпләнде, ләкин берсе дә аларны дуслаштыра алмады.
Еллар узды. Лилия белән Гөлназ оныклар үстерде, ләкин бер-берсенә юл ябык иде. Кайвакыт алар базарда очрашты, ләкин күзләре белән генә сәламләшеп үтә торды. Икесенең дә күңелендә сагыш һәм үкенеч бар иде, ләкин горурлык яки үпкә аларга беренче адымны ясарга комачаулады. Алар балачактагы хыялларын, яшьлектәге вәгъдәләрен искә алды, ләкин ул вакытлар кайтмаслык еракта калган иде.
Бер көнне Лилия авырып китте. Алинә, әнисенең хәлен белеп, Гөлназга хәбәр итте. Гөлназ, күп уйламыйча, Лилиянең өенә юнәлде. Ул бусагадан атлап керде, һәм ике хатын, озак еллар сөйләшмәсәләр дә, бер-берсен кочаклады. Яшьләр акты, үпкәләр юкка чыкты. Алар сөйләшә башлады – балачак, яшьлек, балалар турында. Гөлназ Лилиянең кулын тотты, һәм алар яңадан дус булды.
Лилия терелде, ләкин аларның дуслыгында сагыш калды. Алар яшьлектәге кебек якын булмады, чөнки еллар аларны үзгәрткән иде. Ләкин икесе дә аңлады: чын дуслык, хәтта сынаулар аша үтсә дә, йөрәктә мәңге саклана. Алар балаларына бу хикәяне сөйләде, сабак итеп: мәхәббәт һәм дуслыкны сакларга кирәк, чөнки алар – тормышның иң кыйммәтле хәзинәсе.