عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ: «بَيْنَا النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم يَخْطُبُ، إِذَا هُوَ بِرَجُلٍ قَائِمٍ، فَسَأَلَ عَنْهُ فَقَالُوا: أَبُو إِسْرَائِيلَ، نَذَرَ أَنْ يَقُومَ وَلَا يَقْعُدَ، وَلَا يَسْتَظِلَّ، وَلَا يَتَكَلَّمَ، وَيَصُومَ. فَقَالَ النَّبِيُّ صلى الله عليه وسلم: مُرْهُ فَلْيَتَكَلَّمْ وَلْيَسْتَظِلَّ وَلْيَقْعُدْ، وَلْيُتِمَّ صَوْمَهُ
Ибн Габбәс (Аллаһ алардан разый булсын) сөйләгән:
Бервакыт Пәйгамбәребез саләллааһү галәйһи вә сәлләм хөтбә сөйләп торганда, басып торган бер кешене күреп алды һәм аның кем икәнлеген сорады. Янында торучылар:
— Бу — Әбү Исраил. Ул кояш астында басып торырга, утырмаска, күләгәгә кермәскә, сөйләшмәскә һәм ураза тотарга нәзер әйткән, — дип җавап бирделәр.
Шуннан соң Пәйгамбәребез саләллааһү галәйһи вә сәлләм болай диде:
— Аңа әйтегез: сөйләшсен, күләгәгә керсен, утырсын, әмма уразасын ахырына кадәр тотсын».
Сахих әл-Бохари, 6704.
Бу хәдис Пәйгамбәребез саләллааһү галәйһи вә сәлләм рухи камиллекне хәлне катлауландыруда түгел, ә ихласлыкта һәм даимилектә күрә икәнлеген күрсәтә. Үз-үзеңне авырлыкка дучар итү, сөйләшүдән тыю, кояш астында тору кебек файдасыз гамәлләр — диндә таләп ителми торган нәрсәләр. Бу хәдисләр галимнәр нәзернең диндә бер гыйбадәт төреннән булуы хөкеменең шарт икәнен дә чыгаралар.