Ризван кечкенәдән үк нечкә күңелле, кешеләргә ышанучан, борчылучан бала булып үсте. Әнисе аның йөрәге йомшаклыгын күреп, гел сак булырга, һәркемгә дә ышанмаска киңәш итте. Авыл мәктәбендә ул яхшы укыды, иптәшләре аны бик ярата, чөнки ул беркемгә дә начар сүз әйтми торган малай булды.
Ризван үсә төшкәч, кул хезмәтенә дә һәвәслеге күренә башлады, ул һәрчак әтисенә хуҗалык эшләрендә булышты. Күрше-тирәләр дә аны мактап телгә алды, чөнки бала ярдәмчел, игътибарлы булуы белән аерылып торды.
Берзаман яшь егетнең йөрәгенә күрше авыл кызы Зөлфирә кереп урнашты. Зөлфирә дә – бик тыйнак, сабыр холыклы кыз, анысы да Ризванга туры килгәндәй тоелды. Бер-берсен яраткан яшьләр озак йөрмәделәр, өйләнешеп тә куйдылар.
Туйлары бик матур узды, һәркем аларга бәхет теләде. Баштарак гаилә бик тату булды. Зөлфирә дә ирен хөрмәт итте, йортны карады, тәмле ашлар пешерде. Аларның мәхәббәтенә сокландылар.
Бер кичне Ризван иптәшләре белән күрше авылга барырга булды. Юлда кайтышлый егетләр шаярып, «әйдә, багучыга кереп чыгыйк әле» диделәр. Башта Ризван каршы килде, әмма иптәшләре үгетләгәч, алар белән бергә күрәзәче өенә керде.
Өй эчендә караңгырак, тынчу һава иде, ә багучы аларга сәер күзләре белән карады. Ризванга чират җиткәч, күрәзәче кулын тотып, аңа сәер сүзләр әйтә башлады.
«Хатының сиңа хыянәт итәргә мөмкин, ул синнән читләшмәсен өчен, минем янга тагын килергә кирәк», – диде ул.
Бу сүзләрне ишетү белән Ризванның йөзе агарып китте, йөрәге тынгысызлана башлады. Ул өйгә кайтып җиткәч тә тынычлана алмады, күңеленә шом керде.
Зөлфирә аны һәрвакыттагыча җылы каршы алды, әмма Ризван күңеле белән шикләнә башлады. Төннәр буе йокысы качты, күңелендә начар уйлар туды.
Зөлфирә иренең ни сәбәпле шулай үзгәргәнен аңламыйча гаҗәпләнде. Башта ул түзде, сабыр булды, әмма соңыннан өйдә талашлар башланды.
Ризван һәрвакыт сораулар бирә, хатынын контрольдә тотарга тырыша. Зөлфирә үзенең сафлыгын исбатларга теләде, әмма Ризван шикләнүдән туктамады.
Авылдашлар да аларның тавышын ишетеп, гаҗәпләнде, чөнки бу гаилә һәрвакыт үрнәк булып саналган иде.
Көн артыннан көн үтте, әмма тынычлык кире кайтмады. Ризванның башыннан күрәзәченең сүзләре чыкмады, ул аларга нык ышанды. Аның күңелендә туган сагыш, ачу, шик бәхетле гаиләне җимерә башлады.
Зөлфирә исә иренең болай үзгәрүенә бик кайгырды, күз яшьләре кипмәде. Балалары булмаса да, яшь гаилә тормышка өмет белән караган иде, тик шик аларның мәхәббәтен юк итте.
Бер кичне Зөлфирә түзмәде дә: «Минем күңелемдә башка кеше юк, Ризван, нигә син миңа ышанмыйсың?» – дип ярсыды.
Ризван җавап бирә алмады, бары тик багучының сүзләрен искә төшереп, дәшмичә башын иде. Төннәр буе уйланып чыкты ул, әмма күңелендә тынычлык таба алмады.
Җанында ике тавыш көрәште: берсе хатынының сафлыгына ышанырга чакырды, икенчесе багучының сүзләрен исенә төшерде.
Ир кеше ахыр чиктә һаман да шик ягына авышты. Зөлфирә моны күреп, иреннән ерагая башлады, чөнки ышаныч югалды. Авыл халкы яшьләрне кызганды, әмма беркем дә аларга ярдәм итә алмады. Шул рәвешле бәхетле тормыш урынына гел талаш, үпкә, күз яше калды.
Бер көнне Ризван тагын шул багучыга барып килергә уйлады. Күрәзәче аны кабат шомландырды, тагын килеп йөрергә кушты.
Шул вакытта гына аның әнисе бу хәлләрне белеп алды. Әни кеше улы белән утырып сөйләште, багучы сүзләренә ышанмаска кушты.
«Улым, адәм баласының язмышы Аллаһы кулында, кешеләрдән фал эзләү – гөнаһ һәм бәлагә китерә», – диде ул.
Ризван башта тыңламады, әмма соңрак уйланды. Аның тормышы чыннан да җимерелә башлады бит. Хатыны аңа суына, ә үзе көне-төне шомланып йөри. Бәхетле гаилә хакында уйлаган чаклары еракта калган кебек.
Бер төнне аның йөрәге кысылып куйды. Ул үзенең ялгышын аңлый башлады, әмма соң түгелме икән?
Зөлфирә инде түземлеген югалтып, кайтып китәргә әзерләнә. Ризван аны туктатты, күз яшьләре белән гафу үтенде. Ул барысын да сөйләде: багучы сүзләрен, шикләрен, төнге уйларын.
Зөлфирә башта гаҗәпләнде, аннары елап җибәрде. «Нигә син чит кешенең сүзенә карап мине рәнҗеттең?» – диде ул.
Ризван җавап бирергә сүз тапмады, бары тик кулларын гына җәйде. Шул көннән соң аларның тормышында авыр чор башланды. Зөлфирә иренә тагын ышанырга тырышты, әмма йөрәгендәге яра тиз төзәлмәде.
Ризван исә үзенең хатасын таный, хатынын юатырга теләде.
Көннән-көн күбрәк ул дингә, догаларга мөрәҗәгать итте. Аның күңеленә акрынлап тынычлык кире кайта башлады. Ризван шундый фикергә килде: кеше язмышын багучы түгел, бары тик Аллаһы гына белә. Әгәр ул башта ук шуны аңласа, гаиләсен рәнҗетмәс иде.
Зөлфирә дә иренең ихлас үкенүен күреп, аны акрынлап кичерә башлады. Алар яңадан бергәләп тормышларын төзергә керештеләр. Бу юлы инде алар бер-берсенә ныграк бәйләнделәр. Авыл халкы да сөенде, чөнки бу пар тагын тату булып күренә башлады.
Әнисе дә улы өчен сөенде, ул аны һәрвакыт догада искә алды. Ризван күрәзәчеләргә баруның никадәр зарарлы икәнен аңлады. Аның күңелендә бер гыйбрәт калды: кеше сүзенә түгел, ә хатынына һәм Раббысына ышанырга кирәк.
Зөлфирә белән алар яңадан бәхет эзли башладылар. Балалар турында уйлап, киләчәккә өмет белән карадылар. Әлеге авырлык аларны сындырмады, киресенчә, көчлерәк итте.
Кайчак Ризван ул чорны искә төшерә дә, йөрәге сызлый. Ләкин ул инде үзенең ялгышын аңлаган, сабак алган кеше булды. Хәзер ул һәрвакыт якыннарына игътибарлы булырга тырыша.
Зөлфирә исә иренең ихласлыгын күреп, тагын да күбрәк хөрмәт итте. Аларның мәхәббәте яңадан кабынды, тормышлары җылынды.
Ризван еш кына авыл яшьләренә киңәш бирде. «Багучыга бармагыз, башыгызга бәла алмагыз», – диде ул.
Ризван гаиләсен саклап калды, бәхетен югалтмады. Зөлфирә дә түземлек һәм сабырлыгы белән гаиләнең терәге булды. Алар икесе бергә тормыш авырлыкларын җиңеп чыктылар.
Киләчәктә алар өчен яңа шатлыклы көннәр ачылды…