Гөлфирә белән Ирек балачактан ук аерылмас дуслар булды. Ике янәшә йортта үсеп, язгы урамнарда туп тибеп, кышын кар бабай ясап үскән ике сабый еллар үтү белән мәхәббәт учагы кабызды. Шулай итеп дуслык мәхәббәткә әйләнде. Тойгылар артык күп сүз таләп итми – алар бер-берсенә карап та аңлашалар иде. Шул тын гына аңлашулар, күз карашы аша әйтелгән җылы сүзләр, төнге юлдан озату – барысы да күңелгә тирән уелып калды.
Гөлфирә белән Ирек өйләнеште. Алар зур туй ясамады – кечкенә, ихлас кичәдә иң якын кешеләр генә җыелды. Гөлфирә белән Ирек, кулга-кул тотышып, тормышның һәр сынавын бергә үтәргә ант бирде.
Бер елдан соң дөньялар тагын да яктырып китте: нәни, шат күңелле уллары дөньяга килде. Өйдә көмештәй чыңлап бала тавышы яңгырый, кечкенә куллар әтисенең йөзен капшап елмая, әнисен төннәрен йоклатмый. Гөлфирә, олы рәхмәт белән, баланы күкрәгенә кысып күзләрен йомды. Ирек исә бар дөньяны онытып, улын юындыра, биләүгә төрә, беренче тапкыр «әти» сүзен көтеп көлә.
Тормыш мәшәкатьле, әмма җылы һәм тулы иде. Алар икәүләп иртәнге чәй эчкәндә бер-берсенә күз салудан да бәхетлерәк нәрсә юк кебек тоелды.
Ләкин тормыш тигез генә бармый. Кинәттән Гөлфирәнең атасы дөнья куйды. Бу кара хәбәр, гадәттәгечә, тыныч кына барган тормышны селкетеп җибәрде. Сагыш, күз яше, төнге тынычсыз йокылар...
Әнисе бу югалтуны бик авыр кичерде. Аның күз карашы сүнде, сүзләре кимеде. Шул вакытта Гөлфирә белән Ирек аңа таяныч булды.
Бераздан шикәр авыруы белән чирләгән әбинең ике аягын да кистеләр. Хастаханә, операцияләр, тернәкләнү – барысы да бергә үтте башта. Ирек бер вакытта да зарланмады, кирәкне генә түгел, күбрәкне эшләде.
Алар йортны яңадан җайлады: пандуслар, махсус карават, күтәргечләр урнаштырдылар. Әби яңадан яшәргә өйрәнде – кызының көче һәм киявенең сабырлыгы ярдәмендә аның тормышы көйләнде.
Ир белән хатын урын өстендә ятучы әниләрен тәрбияләде, уллары да үсеп җитте. Бар да тыныч кына бара кебек иде.
Тик Гөлфирәнең үзенә дә сынау килде. Инсульт. Кинәт. Телсез тынлык. Күзләре тулы сорау, ә иреннәрдә бер сүз дә юк.
Хәзер ул түшәмгә карап ята. Йөрәк тибеше бар, әмма тавыш юк. Тәненә җан кереп киткәндәй булганда, ыңгырашу сыман аваз чыгара, әмма ул ни бәхет, ни ачу түгел – бары тик тын авырту гына. Ирек бу чакта кулын кыса, битен сыпыра: «Мин монда, Гөлфирәм, курыкма...»
Гөлфирәнең әнисен апасы алып китте – ул хәзер аларда яши. Гөлфирә үзе исә тулысынча Иреге кулына калды. Ирек сөйгәнен тагын да ныграк кадерли, өс-башын гел чиста тота, ашау-эчүне дә сыйфатлы азык-төлектән генә әзерләргә тырыша. Хәл белешергә килгән туган-тумача Иреккә рәхмәтләр әйтә.
Ирек хатынының чәчләрен тарап, иреннәренә вазелин сылап куя, кулларына крем сөртә. Гөлфирә гүя принцесса кебек ята – әмма бу әкият түгел, ә чын тормыш.
Туган-тумача хәл белергә килеп, Ирекнең сабырлыгын күреп таң кала: «Ничек түзәсең, Ирек?» – диләр алар. Ул исә гади генә елмая: «Яраткан кешеңә авыр чакта янында булырга кирәк, җиңел вакытта һәркем булдыра».
Гөлфирә кайчак күзләрен ачып Иреккә карый. Анда – мең рәхмәт, мең теләк, әмма бер аваз юк. Ул теләктәшлеген дә күрсәтә алмый, рәхмәтен әйтә алмый. Әмма Ирек аңлый – бу күзләр генә дә җитә.
Һәм ул зарланмый. Таң ату белән тагын бер көнгә әзерләнә: иртән аш пешерә, хатынының өс-башын алыштыра, бүлмәсенә кояш нурларын кертә.
Чөнки мәхәббәт – сүзләрдә түгел. Ул - карашта, төнге уяу сәгатьләрдә, сабыр кулларда, чиста урын-җирдә, күз яшьләрен яшереп елмаюда.
Ирек беркайчан да зарланмый, язмышка үпкәләми – ул бары тик яши, ярдәм итә. Мәхәббәтнең сүзләрдә түгел, гамәлләрдә булуын һәр көнне дәлилләп яши бирә.
