Улымның сөйгән кызы һәлак булды.
Бу хәбәр минем йөрәгемә ут булып кадалды, күзләремә кайнар яшьләр тулды.
Өч ел алар кулга-кул тотынып йөрде, бәхетле язмышның татлы юлыннан атлады. Күз алдымда аларның елмаюлы йөзләре, мөлдерәп торган күз карашлары тора. Кыз минем өчен үз кызымдай кадерле, назлы кош кебек якын иде. Ул өйгә керсә, нур бөркегән кояш кебек, бөтен почмакны җылытты.
Сүзләрен бал кебек йотарлык итеп сөйли, йөрәкләрне йомшартып җибәрә иде. Аның куллары да йомшак, йөрәге дә киң, карашы да саф иде. Менә шундый фәрештәдәй яхшы кыз иде ул.
Өч ел буе ул безнең гаилә кешесенә әверелде. Мин хәтта аларның туен күз алдыма китерә башлаган идем. Киләчәктә оныклар сөеп, бәхетле йортларында кунак булырмын, дип хыялландым.
Ә хәзер бар да челпәрәмә килде, язмыш рәхимсез кылычын сузды. Юл һәлакәте, дәһшәтле упкын кебек, яшь гомерне йотты. Бер мизгелдә яшәү белән үлем арасында чик юкка чыкты. Яшь гомер өзелде, бәхетле мизгелләр сүнде.
Улым өчен бу кайгы таулар кадәр авыр булды. Аның күзләрендә нур сүнде, йөзендә шатлык юкка чыкты. Аның һәр сулышы сагыш белән тулы, һәр сүзендә – әрнү.
Ул сөйгәнен чын күңелдән ярата иде, бөтен йөрәген аңа багышлады. Бер көн бер-берсен күрми торсалар, сагыну утында янып йөрделәр.
Хатлар алыштылар, төнге урамнарда кулга-кул тотынып йөрделәр. Аларның мәхәббәте көзге сулар кебек чиста, ак кар кебек саф иде. Ә хәзер бу мәхәббәт җимерелде, әмма йөрәктәге ялкын сүнмәде.
Мин улымны күзәтәм дә, йөрәгем сыкрый...
Өйдә сүзсез йөри, ризыкка кагылмый, күңелендә бушлык хөкем сөрә. Төннәрен йокламый, тәрәзә янына чыгып утыра. Аның күзләрендә кара кайгы, аның йөзе ап-ак мәрмәр кебек.
Ә мин, әни буларак, аның һәр сулышын тоям, һәр сызлавын йөрәгем аша кичерәм. Кайгы аның күңелен дә, минем күңелемне дә телгәли. Мин дә еламый түзә алмыйм, әмма күз яшьләремне яшерәм. Аның рухын көчсезләндермәс өчен, елмаерга тырышам.
Кызның әти-әнисен уйлап, йөрәгем тагын да ныграк сыкрап куя. Алар өчен бу кайгы бик тә кыен. Яшь кызларының гомере өзелде, бәхетле киләчәкләре челпәрәмә килде.
Әмма минем йөрәгем иң элек улым өчен яна, аның әрнүе минем йөрәгемне дә яндыра.
Көннәр үтә, әмма яралар төзәлми, йөрәктәге әрнү басылмый. Вакыт дәвалый, диләр, ләкин бу дәва бик озакка сузыла. Яшь йөрәкләрдә бу җәрәхәт тирән яра булып кала.
Улым үзенә урын таба алмый, дөньядан бизгәндәй йөри. Ул сөйгәненең фотоларына карый, елмаюын искә төшерә. Телефоныннан хатларын укый, хәтерендә яңарта. Кайчак төннәрен үксеп елап җибәрә.
Мин аның янәшәсендә утырам, әмма сүз таба алмыйм. Әни өчен иң авыр мизгел – баласына ярдәм итә алмау.
Бер генә җылы сүз әйтеп улымны юата алсам иде. Әмма кайгы алдында сүзләр көчсез, сүзләр таш кебек авыр.
Мин аны кочаклап алам, башын иңбашыма куям. Ул, күз яшьләрен яшермичә, елап җибәрә. Мин аның битләреннән яшьләрен сөртәм.
Үземнең дә йөрәгемдә давыл купкандай була.
Кайчак ул миңа карый да: «Әни, мин ничек яшәрмен хәзер?» – дип пышылдый.
Минем сүзләрем юк, җавап таба алмыйм. Чөнки мин дә белмим, ничек яшәргә кирәк икән бу сызлану белән.
Язмыш сынавы бу, Раббыбызның зур имтиханы. Тормышның ачы хакыйкате менә шушы. Мин улым өчен Аллаһыдан көч сорыйм, төннәрем догада үтә. Мин аңа сабырлык, йөрәгенә тынычлык телим.
Үземә дә көч кирәк, чөнки мин егылсам, ул бөтенләй сыначак. Әни кеше сабыр булырга тиеш, көчле булырга тиеш. Минем кулымда бары тик догам һәм җылы сүзләрем генә калды.
Мин аңа гел әйтәм: «Улым, син яшәргә тиеш, синең йөрәгеңдәге мәхәббәт тә сине саклый».
«Аның хәтере өчен дә яшәргә кирәк», – дим.
Әмма бу сүзләр улымның йөрәгенә авыр таш булып төшә. Ул башын гына иеп тыңлый, күзләре томанга төренгән була. Кайчак урамга чыгып китә, озаклап йөреп кайта. Кич белән генә кайтып керә, йөзе агарып беткән була. Карашында – бушлык, тавышында өметсезлек ишетелә.
Мин аңа аш әзерлим, әмма ул авыз да итми. Төнлә дә йокламый, бүлмәсендә утын сүндерми. Мин аның ут янганын күреп, үз бүлмәмдә елап куям.
Мин бары тик Аллаһыдан сорыйм: «Улымны сакла, күңеленә сабырлык бир».
Һәр кич саен мин улым белән сөйләшергә тырышам. Аларның истәлекле мизгелләрен искә төшерәбез. Кызның ягымлы елмаюын, йөрәк җылысы тулы сүзләрен искә алабыз. Хәтерләрне саклап, йөрәкләрне дәвалап яшәргә тырышабыз.
Улымның йөрәге яралы булса да, ул әкренләп көч табар, мин моңа ышанам. Әмма бүген улым бик авыр хәлдә, аның йөрәгендә упкын бар.
Мин, әни буларак, аны ташламам, һәрчак янәшәсендә булам. Бергә еларбыз, бергә догалар укырбыз, бергәләп, бу кайгыны җиңәрбез. Әлегә йөрәкләр сыкрый, күзләр яшьле, күңелләр әрнеп тора.
Улым исән булсын, ул тормышны кабат ярата белсен. Һәм ул яңадан бәхет табарга тиеш, гәрчә бүген бу мөмкин түгел кебек тоелса да.