Резедә апа һәрвакыт акыллы, сабыр хатын булды. Аның тормыш юлы җиңелләрдән түгел, әмма ул зарланмады. Ирен җирләгәч, улын ялгызы үстерде, аякка бастырды. Улы Марат – аның горурлыгы, куанычы. Аны берүзе үстереп кеше итте.
Марат кечкенәдән йомшак күңелле, әмма үзсүзле булып үсте. Резедә апа аның бәхетен һәрвакыт өстен куйды. Улына тормыш иптәше эзләү мәсьәләсенә дә җаваплы карады.
Беркөнне эшендә күрше бүлмәдә эшләгән Сәлимәне күрде. Сәлимәнең тәрбияле, уңган булуы аңа баштан ук ошап куйды. Ул кызның күзләрендә тыйнаклык һәм җылылык бар. «Менә бу кыз Маратка туры киләчәк», – дип уйлады әни кеше.
Резедә апа бер-ике очраклы гына таныштыру оештырды. Күп тә үтмәде, Марат белән Сәлимәнең аралары якынайды. Алар чынлап та бер-берсенә туры килгәндәй тоелды.
Туй көне җиткәч, Резедә апаның шатлыгы эченә сыймады. Улы бәхетле булсын өчен, ул барысын да әзерләде.
Яшьләрнең тормышы башланып китте. Сәлимәнең уңганлыгы, ягымлылыгы өйне җылытты. Резедә апа килененә үз кызы кебек карады. Аңа киңәш бирде, ярдәм итте. Озак та үтмәде, оныклар дөньяга килде. Резедә апаның бәхете икеләтә артты.
Оныкларын кулына алганда, ул үзен яңадан яшь әни кебек хис итте. Гаилә тулы бер җылылык белән яшәде.
Әмма, бер көн килеп, бу бәхеткә кара төште...
Резедә апа башта сизмәде. Ләкин соңрак Сәлимәнең күзләрендә сагыш күренә башлады. Ул элеккечә түгел. Йөзендә елмаю сирәгәйде.
«Киленемнең күңелендә нәрсә бар икән?» – дип уйлады Резедә апа.
Көннәрнең берендә Сәлимәнең сере чишелде. Резедә апа сорашмый түзә алмады.
– Нәрсә булды, кызым? – диде ул йомшак кына.
Сәлимәнең теле әйләнмәде башта. Әмма соңыннан ул барын да сөйләп бирде.
– Марат... минем белән түгел... башка берәү белән йөри, – диде ул, пышылдап.
Бу сүзләр Резедә апаның йөрәгенә пычак булып кадалды. Улының хатынына хыянәт итүенә ышанасы килмәде.
«Юктыр... минем Марат андый түгелдер...» – дип уйлады ул.
Әмма Сәлимәнең күз яшьләре чын иде.
Резедә апа кич буе уйланып чыкты. Ничек кенә булмасын, ул бу гаиләне сакларга тиеш.
Әни кеше иртән улы белән сөйләште. Марат башта бөтенесен кире какты. Әмма әнисенең кырыс карашын күргәч, эндәшми калды.
– Улым, гаиләң бар. Хатының, балаларың бар, – диде Резедә апа.
Марат башын түбән иде.
– Әни... мин үзем дә нәрсә эшләгәнемне аңламыйм, – диде ул.
Резедә апаның йөрәге сызлады. Ул улына ачуланып та бетмәде, кызганды да. Чөнки ул аңлады: ялгыш адым һәркемдә була ала. Ләкин иң мөһиме – аны төзәтү.
Резедә апа бар көчен гаиләне саклауга юнәлтте. Сәлимәне тынычландырырга тырышты.
– Сабыр ит, кызым. Ир-ат ялгышырга мөмкин инде, ләкин гаиләне саклау кирәк, – диде.
Улына да гел үгет-нәсыйхәт кылды. Көн дә диярлек алар белән сөйләште. «Бер-берегезне югалтмагыз», – дип кабатлады.
Әмма хәлләр җиңел түгел иде...
Маратның да күзләрендә үкенү күренә башлады. Ул, әкренләп, үз акылына килә башлады. Ләкин хатынның ышанычын кире кайтару авыр булды.
Резедә апа һәрвакыт арадашчы булып торды. Бер яктан – килене, икенче яктан – улы. Аның өчен икесе дә кадерле. Оныкларын да яклады. «Балалар ата-анасыз калырга тиеш түгел», – дип уйлады.
Айлар буе ул бу гаиләне саклау өчен көрәште. Әкренләп, улы белән килененең аралары җылына башлады.
Сәлимәнең йөзенә нур кайтты. Марат яңадан гаиләсенә кайтты. Резедә апа шөкер итте.
Аның тырышлыгы бушка китмәде.
Әни йөрәге янә бер тапкыр гаиләне саклап калды...
