Фирая бәби көтә иде. Бу хәбәрне ишеткән көнне үк йөрәге икеләтә тибә башлаган кебек булды – табиблар, карыныңда ике сабый бар, диделәр. Игезәкләр. Берсе малай, берсе кыз булыр, диделәр. Фирая шул минуттан ук аларга исемнәр уйлый башлады, кечкенә киемнәр күз алдына китерде, төннәрен йоклый алмыйча, кулларын корсагына куеп, аларның хәрәкәтен тыңлады. Ул бәхетле иде, курку да бар иде, ләкин өмет күбрәк булды.
Ире Харис башта шатланды, әмма бу шатлык тиз сүнде. Ул җаваплылыктан курка, икешәр баланы берьюлы күтәрү авыр тоелды аңа. Эшеннән өйгә соң кайта башлады, сүзләре кыска, күзләре салкын. Фирая моны сизде, әмма үзен тынычландырырга тырышты: «Бәлки, ул да борчыла гынадыр», – диде.
Балалар туар көн килеп җитте. Бала табу авыр булды. Озын сәгатьләр, әрнү, күз алдында ак таплар… Ниһаять, сабый елаган тавыш ишетелде. Аннары тынлык. Табибларның йөзләре җитди. Кыз бала тумаган… Ул дөньяга аваз салмыйча гына киткән. Ә малай исән калды.
Фирая бу мизгелне гомер буе оныта алмады. Бер кулында – яшәү, икенчесендә – үлем. Күңелендә шатлык белән хәсрәт буталды. Ул кызын күрергә дә өлгермәде, бары тик күңелендә генә аны кочты, исем бирде, елады.
Малайга Марат дип исем куштылар. Фирая бар мәхәббәтен, бар көчен аңа бирде. Ул бала өчен яшәде, сулады, таңнарны каршылады. Марат елмая, әнисен куллары белән коча, кечкенә генә адымнары белән бөтен дөньяны ямьләндерә. Фирая аның һәр авазын, һәр карашын күңеленә сеңдерде.
Ләкин язмыш тагын бер тапкыр сынады. Марат 3 яшендә авырып китте. Башта гади салкын тию кебек тоелды, аннары хәлләре начарланды. Хастаханәләр, анализлар, табиблар… Өмет соңгы мизгелгә кадәр сүнмәде. Әмма бер төнне Маратның да йөрәге туктады.
Фирая өчен дөнья шул көнне җимерелде. Ана йөрәге тагын бер кат өзелде. Ул инде еларга да көч таба алмады, күз яшьләре кипте, күңеле буш калды. Өйдә тынлык урнашты, баланың уенчыклары кагылмаган килеш торып калды.
Харис бу кайгыны күтәрә алмады. Ул хатынының күзләрендәге сагыштан, өйдәге тынлыктан курыкты. Бер көнне әйберләрен җыйды. «Мин болай яши алмыйм», – диде дә ишекне ябып чыгып китте. Фирая аны туктатмады. Аның инде тавышы да, көче дә калмаган иде.
Фирая ялгыз калды. Ике кабер, ике өзелгән өмет белән. Ул һәр көнне алар янына барып, эчтән генә сөйләшә. Кайчак җил исә, ул аны балаларының сулышы дип тоя. Кайчак кояш елмая, ул аны аларның җылысы дип кабул итә.
Вакыт узды. Яралар төзәлмәде, әмма Фирая яшәргә өйрәнде. Ул кешеләргә ярдәм итәргә, ятим балалар өчен эшләргә тотынды. Чөнки ул белә иде: ана мәхәббәте үлми, ул бары тик башка юл таба.
Фираяның йөрәгендә ике сабыйның урыны мәңге калды. Аларның исемнәре, авазсыз көлүләре, күрелми калган язмышлары аның белән гомер буе булды. Һәм ул һәр таңны каршы алганда күккә карап пышылдый иде: «Мин яшим. Сезнең өчен дә».
