Сафия өчен институттагы һәр көне үзенә күрә бер могҗизага әверелде. Ул инде бер елга якын Фәрит Кәримович исемле укытучысына гашыйк. Фәрит Кәримовичка 43 яшь, Сафиягә 20 яшь...
Алар, әлбәттә, дәрестә танышты. Фәрит Кәримович һәрвакыт тыныч, акыллы, тирән белемле кеше булып күренә. Ул студентларга авыр дәресләрне дә җиңел итеп аңлата, һәр сорауга сабырлык белән җавап бирә белә.
Сафия башта аңа бары тик хөрмәт белән карады, әмма соңыннан күңелендә яңа, көтелмәгән хисләр туды. Ул укытучыдан 23 яшькә кече булуын яхшы аңлады, ләкин йөрәк акылга буйсынмады.
Фәрит Кәримович белән очрашу һәрчак күңелендә бәйрәм кебек тоела башлады. Институтка бару аның өчен авыр уку түгел, ә шатлыкка әверелде. Иртән уянгач та ул, беренче уй итеп: «Бүген аны күрәм», – дип сөенә.
Сафия хәтта начар гадәтләреннән дә баш тартты. Ул элек тәмәке тарта иде, әмма хәзер бөтенләй ташлады. «Мин аңа лаек булырга тиеш», – дип уйлады кыз.
Ул дәресләрдә тагын да тырышып укый, һәр биремне вакытында үти. Киеменә дә игътибарлырак булды, үз-үзен карап кына йөри. Чөнки аның күңелендә бер генә теләк бар иде – Фәрит Кәримовичка яхшы булып күренү.
Укытучысы еш кына аңа ярдәм итте. Авыр сораулар туса, ул аларны аңлатып бирде, өстәмә материаллар тапты. Сафия шушы игътибар белән дә канәгать.
Сафия Фәрит Кәримовичның бөтен студентларга тигез каравын аңлый, тик барыбер ярата. Ул хисләрен яшерергә тырышты.
Бер көнне Сафия эч серләрен дусты Рузиләгә сөйләде. Рузилә, аны тыңлагач: «Сафия, ул сине бары тик студент итеп күрәдер», – дип кисәтте.
Сафия үзе дә моны аңлый. Ләкин мәхәббәтне туктатып булмый. Кичләрен ул аның белән бергә булу турында хыялланды. Аның хыялында – Фәрит Кәримович белән бәхетле гаилә кору.
Әмма акылы: «Бу мөмкин түгел», – дип пышылдады.
Фәрит Кәримович аңа беркайчан да артык игътибар күрсәтмәде. Ул һәрчак шәфкатьле һәм гадел калды. Шул ук вакытта ул Сафиянең күз карашын, йөзендәге кызаруын күрмәгән кебек кыланды.
Сафия исә йөрәгендәге серне яшерүдән арыган иде...
Ул үзен бәхетле дә, шул ук вакытта бәхетсез дә тоя башлады. Бәхетле – чөнки ул гашыйк. Бәхетсез – чөнки бу мәхәббәт җавапсыз булып кала.
Көннәр үтте, айлар узды. Сафия йөрәгендәге хисләрне басарга тырышты, әмма алар көчәйгәннән-көчәйде. Ул үзенең тормышында беренче тапкыр шундый көчле мәхәббәт кичерде.
Фәрит Кәримович һәрвакыттагыча сабыр, тыйнак, студентларына тигез мөнәсәбәттә калды. Сафиянең күңеле әрнеде, әмма ул һаман да өметен өзмәде.
Бер көнне Рузилә янә аңа киңәш бирде. «Сафия, бәлки, син бу мәхәббәтеңне күңелеңдә матур хыял итеп кенә сакларсың?» – диде ул.
Сафия дустының сүзләрен аңлады, әмма йөрәген тынычландыра алмады. Укытучысын күргән саен, хисләре яңадан уянды. «Минем йөрәгем шушы кеше өчен тибә», – дип пышылдады ул эчтән генә.
Бу мәхәббәт, бәлки, җавапсыз калыр, әмма ул аны илһамландыра. Сафия үз-үзенә сүз бирде: ул белем алыр, көчле булыр һәм һәрвакыт Фәрит Кәримовичны хөрмәт белән искә алыр. Чөнки бу мәхәббәт аны үзгәртте.
Ул тәмәкене ташлады, укуына җитди карый башлады, үзен тәрбияләде. Күп кенә кызлар мондый көчне таба алмый, ә Сафия тапты. Шуңа күрә ул бу мәхәббәтне йөрәгендә кадерләп сакларга булды.
Фәрит Кәримович аңа мәхәббәт белән җавап бирмәсә дә, ул аңа рәхмәтле. Чөнки ул аны яхшырак, көчлерәк, сафрак итте. Һәм Сафия аңлады: мәхәббәт тә зур бүләк. Хәтта җавапсыз булса да, ул күңелдә мәңгелек эз калдыра.
Сафия көзнең салкын җилендә институт баскычында басып тора. Аның йөрәге яна, күзләрендә яшь иде. Әмма ул елмая. Чөнки ул гашыйк. Һәм бу аңа көч бирә...