Камил һәр бүлмәгә хуҗа кебек килеп керә белә. Озын буйлы, төз, һәрчак җитди киенгән – үзеннән көч, басым, таләпчәнлек бөркелеп тора. Ул теләгәнен ала белә, шуңа күрә тыйнак кына башлангыч класс укытучысы булып эшләүче Алисә аның өчен киртә булырга тиеш түгел.
Алисә аны беренче тапкыр хәйриячеләр җыелышында күрде. Камил башкаларны тыңлый, әмма карашы һаман Алисәдә булды. Игътибарлы, бәяли торган караш…
Алисә каушады, чәчен төзәтеп куйды, артык күп сөйләмәскә тырышты. Аның бөтен тормышы – мәктәп: балалар, дәресләр, кәгазьләр… һәм башкаларга уңайсызлык тудырмас өчен төзелгән тыныч тәртип.
Аннары Алисәнең тормышында Камил ешрак күренә башлады. Башта – имеш, очраклы. Мәктәп проектлары белән кызыксынды, ярдәм тәкъдим итте. Соңрак ешрак килә башлады: китаплар алып килде, спортзалны төзәттерде, укытучылар өчен күчтәнәчләр калдырды. Ә Алисәгә – кечкенә ромашка гөлләмәсе.
– Сез бик дөрес кеше, – диде Камил бер көнне. – Бик яхшы. Әмма сез һәрчак «дөрес» итеп яшисез. Ә сезнең күңел нәрсә тели?
Алисә аптырап калды. Аның дөньясы кагыйдәләрдән тора иде: артык күренмә, артык сорама, кемгәдер кыенлык китермә. Шулай тыныч. Шулай куркынычсыз.
Кинәт кар бураны чыкты. Юллар ябылды, транспорт туктады. Алисә мәктәптә соңга калды – кайтып җитү мөмкин түгел иде. Һәм шул вакытта ишек ачылды – Камил килгән.
– Әйдәгез, алып кайтып куям.
– Кирәкми, мин… җайлармын…
– Мондый бурандамы? – диде ул. – Сезне ялгыз җибәрмим.
Аның тавышында боерык түгел, ә кайгырту бар иде. Алисә моны беренче тапкыр шулай ачык тоеп алды. Ләкин юллар ябылганлыктан, Камил үз йортына борылды:
– Төнне монда үткәрербез. Башка юл юк.
Алисә өнсез калды. Төн. Аның өендә. Үзе – тыйнак укытучы. Ул – көчле, таләпчән ир.
– Борчылмагыз, – диде Камил. – Сез теләмәгән берни дә булмас.
Бу сүзләрдә тынычлык бар иде. Һәм Алисә беренче тапкыр үзенә чит ир-атны тыңларга, аңа ышанырга рөхсәт итте.
Камил йорты көтелгәнчә салкын түгел, ә җылы урын булып чыкты. Ул тынлыкны да матур итәргә сәләтле иде. Җәймә, кайнар чәй бирде, кунак бүлмәсен тәкъдим итте.
Ә Алисә шунда ук аңлады: беренче тапкыр аны беркем дә «уңайлы» булырга мәҗбүр итми. Аның күңелендә нидер кузгалды: күп еллар ул үзен түгел, башкаларны канәгатьләндереп яшәгән икән.
Иртән юллар ачылды. Камил аны өенә китереп җиткерде.
– Мин сезнең тормыштан югалырга җыенмыйм, – диде ул. – Әмма басым да ясамаячакмын. Сез теләсәгез генә. Беркем кагылмаган тынлыкта яшәдегез, җитәр, хәзер бераз башкача булыр.
Алисә оялып елмайды:
– Мин тырышып карармын… Тик ашыктырмагыз гына.
Камил баш какты, ягымлы елмайды:
– Кирәк булса, гомер буе көтәрмен.
Һәм шул мизгелдә Алисә үз йөрәгенең беренче тапкыр үзенчә тибүен ишетте.
