Фәгыйлә белән Руслан 5 ел буе бала көттеләр. Аларның мәхәббәте көчле иде, әмма Аллаһы Тәгалә сынауларсыз калдырмады. Ниһаять, көтеп алынган көн килде – дөньяга уллары Марат туды. Бу көннән башлап гаиләдә яңа сулыш башланды. Фәгыйлә белән Руслан бөтен яратуларын, бөтен өметләрен шул сабыйга салды.
Марат акыллы, тыйнак, җитди бала булып үсте. Әтисе кечкенәдән үк аңарга:
– Иң мөһиме – намуслы бул, улым, – дип кабатлый иде.
Ә әнисе исә һәрчак әйтә торды:
– Кешене кеше итә торган нәрсә – әдәп һәм гаделлек.
Марат аларның һәр сүзен күңеленә сеңдерде. Мәктәпне алтын медаль белән тәмамлады, университетта икътисад юнәлешендә укып, кызыл диплом алды. Укытучылар да, танышлар да аның тәрбиясенә сокланды.
– Әни, борчылма, – ди ул елмаеп, – күңел ачарга вакыт юк, эшем күп, максатым зур.
Марат югары уку йортын тәмамлагач, шунда ук эшкә урнашты. Көн-төн эшләде, үзен күрсәтте, җитәкчеләренең ышанычын яулады.
Бер көнне кич белән ул ишекне ачып керде, күзләрендә ниндидер ут яна иде:
– Әни, әти, мин бер кыз белән таныштым. Исеме – Камилә. Без бергә фатир арендалап яшибез, – диде.
Фәгыйлә бу хәбәрне ишеткәч, йөрәге җылынды. Кызыксынып сораулар яудырды, Камилә турында белеште.
Берничә көннән соң Марат Камиләне алып кайтты. Ак йөзле, сабыр, күз карашы йомшак кыз иде ул. Өлкәннәр белән тыйнак сөйләште, ярдәм итәргә әзер. Руслан да, гадәттә кырыс булса да, шунда ук елмаеп җибәрде.
– Улымның йөзенә нур иңгән, – диде ул хатынына соңыннан. – Кыз аңа килешеп тора.
Камилә аларның гаиләсенә тиз ияләнде. Фәгыйлә белән икәүләп аш-су әзерләделәр, чәй янында күңелле сөйләштеләр. Руслан белән дә уртак тел тапты – икесе дә китаплар турында озаклап сөйләшергә яраталар.
Марат үзгәрде – елмая, шаярта, гади тормыш шатлыкларын күрә башлады. Һәм бер көнне, Камилә белән кулга-кул тотынып, алар өйгә килеп керделәр:
– Без өйләнешергә булдык, – диде Марат.
Бу сүзләрдән Фәгыйлә күз яшьләрен көчкә тыеп калды. Әмма Марат сүзен дәвам итте:
– Без ипотекага фатир карап йөрибез. Әмма беренчел кертем кирәк... Әгәр сез ярдәм итсәгез...
Руслан белән Фәгыйлә бер мизгелгә тынып калдылар. Аларның 10 ел буе җыйган акчаларына авыл читендә йорт сатып алу хыялы күз алдыннан үтте. Әмма улларының бәхетле йөзен күреп, икесе дә аңлады: ул акча хәзер балаларга кирәк.
– Уйлыйбыз, улым, – диде Фәгыйлә, тыныч кына.
Шул кичне ире белән озак сөйләштеләр. Руслан авыр сулап куйды:
– Алар – безнең нәсел инде. Үз нигезләре булсын. Без йорт урынына бәхет бүләк итик.
Шул сүзләрдән соң икесе дә бөтен җыелган акчаларын Марат белән Камиләнең яңа тормышына бирергә карар кылды.
Берничә атнадан яшьләр белән бергә фатир эзләделәр, бәяләр карaдылар, планировка турында бәхәсләштеләр. Ниһаять, таптылар – якты, 2 бүлмәле фатир.
Туй көне җиткәч, бар да бергә җыелды. Камилә ак күлмәктән, Марат елмаеп басып тора. Ә тантанадан соң, өй ишеген ачып, Руслан улына ачкыч сузды:
– Улым, бу – сезгә туй бүләге. Үз йортыгыз булсын.
Фәгыйлә елап елмайды. Ул мизгелдә улларыннан да бәхетлерәк кеше юк иде кебек.
