Миндинә белән Айдар 20 ел элек яратышып өйләнеште. Аларның мәхәббәте кояштай якты, язгы чәчәкләрдәй саф иде.
Айдар яшьтән үк уңган, эшчән егет булды. Миндинә дә – чибәр, акыллы кыз, авылда аны күпләр яратып йөрде. Алар бергә тормыш кора башлаганда, янәшәдәге бар кеше сокланып карады: матур пар, бәхетле пар.
Еллар узды. Айдар тырышлыгы белән бай тормыш корылды: зур йорт, ике катлы, бөтен уңайлыклары бар. Гаражда – өр-яңа машина, йорт янында алмагачлар үсеп утыра. Кышын өй эче җылы, җәй көне – гөлбакча кебек.
Әмма бу тормыш Миндинәне бәхетле итмәде. Йөрәгендә бушлык бар. Бу бушлык елдан-ел тирәнәя бара. Айдар һәр иртәдә Миндинәне елмаеп уятты. Аның өчен иртәнге аш әзерләде, чәчәкләр алып кайтты. Ләкин Миндинә өчен бу инде гадәти гамәлләр генә булды. Йөрәк һич тә уянмады, кузгалмады. Ул үзен тоткын сыман тойды. Иркен, мул тормыш – ләкин җаны тынгысыз, күңелендә сагыш.
«Мин аны яратмыйм», – дип пышылдады ул бер көнне көзге алдында, үзенең күзләренә карап. Әмма бу сүзне Айдарга әйтергә батырчылык итмәде. Айдар аны гел ярата, кадерли иде.
Аларның балалары булмады. Ул бушлык та өй эчен тагын да тынрак, салкынрак итте. Миндинә үзен гаепләде. «Айдар мине ярата, тик мин бит аңа җавап кайтара алмыйм».
Ул аны хур итәргә теләмәде. Аерылышырга да батырчылык итмәде. Кеше ни дияр? Дөнья нишләр? Ул көннәрне санап яшәде. Бер төрле көннәр, бер үк сүзләр, бер үк карашлар. Бәйрәмнәр дә шатлык китермәде. Чөнки ул бәхетле булып күренергә генә мәҗбүр иде.
Айдар, шул арада, берни сизмичә, эшен, тормышын дәвам итте. Аның өчен бу тормыш – тулы бәхет. Ул Миндинәне күз карасыдай саклады, ялгыш сүз дә әйтмәде. Хатынын бәхетле итәргә тырышты.
Әмма Миндинә өчен бу мәхәббәт – йөк кебек авыр иде. Ул хәтта төннәрен үксеп елап чыкты. Кайчакларда ул үзен ниндидер чолганыш эчендә кебек тоя: ирексез, хиссез, хәрәкәтсез.
Айдар аның күзләрендәге сагышны күрде, тик аңлый алмады. «Арыдыңмы?» – дип кенә сорады.
Миндинә дәшмәде. Ул инде күптән әйтер сүзен эзләми иде. Ул дәшмәскә күнеккән.
Бер көнне, тәрәзә янында утырып, Миндинә бер карарга килде. Тыныч кына, хәтта салкын кына карарга. «Мин китәм», – диде ул. Шул бер сүз Айдарны коеп куйган кебек итте. Ул ышанмады.
«Нишләп? Нәрсә булды?» – диде ир. «Берни дә булмады. Мин сине яратмыйм», – дип җавап бирде хатын.
Айдарның йөзе агарып китте. Ул кулларын өстәл өстенә куйды, күзләре дымланды.
Ул елмаерга тырышты: «Без бит бәхетле... Мин бит сине...»
«Син генә», – дип бүлдерде Миндинә.
Тынлык... Өйнең тынлыгы, бу төндәге тынлык шомлы иде. Миндинә чемоданын әзерли башлады.
Айдар дәшмәде. Ул бу төнне тәрәзә каршында үткәрде. Аның янында тагын бер буш урын барлыкка килде.
Ә Миндинә, юлга чыгып, аркасына салкын җил исүен тойды. Йөрәгендә ялкын сүнгән иде...
