Сулый алмыйм, тәнемне су кыса, башыма тонналап су ишелә, аякларым җиргә тими...

Фирдәвес көндез бик арыган иде. Эштә дә киеренке көн булды. Шуңа күрә ул тиз йоклап китте. Ләкин тыныч йокысы озакка бармады. Төн уртасында ул коточкыч төш күрде.

...Сулышым кысыла, тәнемне су кыса, башыма тонналап су баса, бөтен тәнем лычма су, мин агам, аякларым җиргә тими…

Тәнен салкын дулкын каплый. Ул агым белән китеп бара.

Фирдәвес куркуыннан кычкырырга теләде. Ләкин тавышы чыкмады. Шул мизгелдә ул кинәт уянып китте. Өзек-өзек сулыш ала, тирләп беткән. Күзләрен ачып җибәрде дә өнсез калды. Бөтен бүлмәгә төтен тулган...

Төтен күзне ачыттыра, сулыш алдырмый. Фирдәвес аптырап калды.

Өйдә янгын чыккан. Аның йөрәге дөп-дөп типте. Фирдәвес тиз генә тәрәзәгә йөгерде.

Тәрәзәне ачып һава сулады. Кислород тәненә көч бирде. Аш-су бүлмәсеннән ялкын күренде. Электр чыбыгында кыска ялганыш булса кирәк.

Янгын тиз арада тарала башлады. Фирдәвес вакытны сузмаска кирәклеген аңлады. Ул ишеккә йөгерде, ләкин коридорга төтен тулган. Ул тәрәзәдән чыгып кына котыла алачак. Бәхеткә, аның фатиры икенче катта гына.

Ул тиз генә юрганны алып, тәрәзә төбенә куйды. Аннары тышка сикерде. Җиргә төшкәч, ул тирән итеп сулыш алды.

Фирдәвес исән калганына ышана алмады. Янгын шул арада бөтен өйне ялмап алды. Күршеләре дә урамга чыкты. Кемдер янгын сүндерүчеләрне чакырды.

Фирдәвес, калтыранып, куаклар арасына кереп утырды. Ул бик нык курка икән бит – шуны аңлап алды. Аның күз алдында бөтен тормышы яна. Балачагыннан алып, һәр истәлеге шул өйдә калган. Хәтта әнисенең иске сандыгы да ут эчендә калды. Фирдәвеснең яңагыннан күз яшьләре тәгәрәде.

Фирдәвес аңлады: куркыныч төш уятмаган булса, ул бүген исән калмас иде.

Ул төннән соң аның тормышы бөтенләй үзгәрде. Фирдәвес өйсез калды. Башта ул күршеләрендә кунды. Аннары туганнары янына күчеп торды. Көннәр узган саен, ул уйланды. «Нигә мин исән калдым? Бу – очраклы түгел», – дип кабатлады ул.

Аның күңеленә ныклы бер фикер кереп урнашты. Тормышны яңадан башларга кирәк. Фирдәвес эшкә дә башкача карады. Аңа һәр сулыш кадерле булып тоелды. Ул кечкенә генә шатлыкларга сөенә башлады. Яңгыр тамчыларына, кояш нурына, кошлар чиркылдашуга да...

Бер төндә бар нәрсәсе янса да, ул исән калды. Бу – иң зур байлык. Фирдәвес хыялы турында уйлады. Аның һәрвакыт авылда йорт салып яшисе килә иде. Менә хәзер шул мөмкинлек ачылды. Өйсез калгач, яңасын төзергә кирәк. Ул акрынлап акча җыя башлады. Көн-төн эшләде, ләкин зарланмады. Чөнки һәр көне – аның өчен бүләк.

Бер елдан соң ул авылда кечкенә генә йорт сатып алды. Агач өйдә беренче кичен үткәргәндә, ул елады. Бу күз яшьләре шатлыктан иде. Аның өчен бу өй дөньядагы иң кадерле урынга әверелде. Көннәр үтте, йорт җылынды, җанланды. Бакчага чәчәкләр утыртты. Фирдәвес үзен яңадан тугандай хис итте.

Төннәрен ул әле дә төшләр күрә. Кайчакта шул су астында калып барган төш кире әйләнеп кайта. Ләкин хәзер ул курыкмый. Чөнки төш аны үлемнән коткарганын белә.

Фирдәвес бәхетнең кадерен яхшырак аңлады. Кайчак авылдашлары янында җыелышларда чыгыш ясый. Үз тарихын сөйли. «Мин төшем аша котылдым», – ди ул. Кешеләр аны игътибар белән тыңлый. Күпләр уйга кала.