Айгөлнең сабыена әле яңа гына 3 ай тулды. Әнисенең күкрәгенә елышып йокыга киткән нарасые тын гына сулый, ә ана йөрәге тынгысыз тибә.
Бүген Айгөлнең ире Илнар капканы авыр итеп япты да: «Китәм мин», – диде.
Айгөл башта, аңламыйча, иренең йөзенә карады. Анда – салкынлык, таныш җылылыкның эзе дә калмаган. Ул сүзсез калды. Дәшергә теле әйләнмәде. Сорау бирү гөнаһ кебек яңгырар иде.
Илнар ишек янында туктады: «Мин Зөһрә белән. Безнең балабыз туарга тора», – диде ул.
Шунда гына Айгөл аңлады: алар Зөһрә белән бер үк вакытта диярлек йөкле булганнар. Икесе дә аның баласын йөрткән.
Илнар чыгып китте. Артында тынлык калды. Бөтен дөнья тынды. Тышта кыш башлана, тәрәзәләрне бәс каплаган. Эчтә исә – бушлык һәм салкынлык. Ул берничә көн баласы белән бергә елады. Тыныч кына, тавышсыз. Аннан соң торып басты. Баласы ачтан үлә алмый бит инде!
Урамга чыкты: өстендә юка куртка, чандыр гәүдәле хатын, башын аска иеп, алга атлады. Элек дөнья киң кебек тоела иде, хәзер – сыек, суык, шыксыз.
Айгөл эшкә урнашты – балалар киеме кибетенә. Көн буе аяк өстендә эшли. Сабыйны көндез әнисе карый. Ул да моңсу. Кызы өчен борчыла. Илнар югалды. Бер шалтырату, бер ярдәм юк. Аның тормышы хәзер бүтән. Зөһрә, нәни кыз, яңа йорт, яңа шатлык.
Айгөл моңа көнләшмәде. Ул бары тик аптырады: ничек шулай булды? Ә бит аларның мәхәббәте гади булмады бит. Айгөл Илнарга чын күңелдән ышанды. Әле дә хәтерендә: Илнар аның кулыннан тотып, зәңгәр күл буенда бергә утырдылар.
Хәзер Илнар – ике сабыйның әтисе, тик бары тик берсенең генә яклаучысы.
Айгөлнең малае Әмир үсә. Аның теле «әт-тә» дип ачылды. Бала бу сүзне гел кабатлый – Айгөлнең йөрәге сыкрап куя. Әмир йөрергә өйрәнде, тешләре чыкты, елмая, тик әтисе аны күрми.
Бер мизгелдә Айгөл шуны аңлады: Илнар баласын түгел, аны ташлады. Әмир – гаепсез. Ул бары тик яратырга тиеш. Атасыннан башка да.
Еллар үтте. Әмир бакчага йөри, чая, шат малай. Айгөл дә сынмый.
Әмир сораулар бирә башлады: «Әти кайда?» Айгөл җавап эзли. Ялганлыйсы килми, ә чынбарлык – авыр. «Әтиең еракта», – диде ул, күзен читкә алып. Әмир тын калды. Аннан елмаеп: «Ә син минем янда бит», – диде. Бу сүзләр – алтын…
Зөһрә белән Илнарның кызы да үсә. Алар интернетта фотолар куя. Матур кием, ялт иткән бүлмәләр, елмаюлар, күчтәнәчләр. Аларны Айгөл дә караштыра, барыбер кызык бит – алар ничек яшәп ята?
Илнар бер тапкыр да үзе шалтыратмады. Бер бүләк, бер кием юк. Әмирнең туган көнендә Айгөл ике катлы торт пешерде, уенчык алды. Балалар бакчасыннан дусларын чакырды. Әмир бәхетле иде.
Ә төнлә Айгөл ялгыз утырды. Ул тагын уйларга чумды. Нигә ире икенче гаиләне сайлады? Кем гаепле? Бәлки, болар – язмыш сынавыдыр?
Бер төнне ишек шакыдылар. Айгөл аптырап калды – ишектә Илнар. Керде. Күзләре төн кебек караңгы. «Кичер мине», – диде.
Күз яшьләре акты. Илнарныкы түгел, Айгөлнең. «Соң инде», – диде ул. «Син киттең. Без калдык».
Илнар Әмирне күрергә теләде. Берничә минут утырды да китте.
Айгөл калтыранып калды. Бу – йөрәкне тагын ерып узды. Ул үзен кызганмый. Тик бала өчен әрнеде. Хәер, Әмир беркайчан да ятим түгел. Аның янында – көчле ана.
Еллар үтәр. Әмир үсәчәк, аңлаячак: әнисе аны ташламаган. Һәм Айгөл белә: мәхәббәт ул кайчак – югалу, тик шул югалудан соң туа чын көч.
