Нәркис кулында 2 кызыл сызык пәйда булган тестка текәлеп катты. Өйдәге тынлык колагын шаулаган кебек «күмде», ә Артурның кинәт юкка чыгуы барысын тагын да куркынычрак итте. Икенче көн иртәсендә аның телефонын эзләп тапканда, экранда таныш булмаган номер кабат-кабат яна иде.
– Алло… – дип җавап бирде Нәркис, тавышы дерелдәп.
– Мин – Артурның хатыны, – диде чит, салкын тавыш. – Бер хатыны. Сез, күрәсең, тагын берсе.
Бу сүзләр Нәркиснең йөрәгенә пычак булып кадалды.
– Ничек? – дип көч-хәл белән ычкындырды ул. – Нинди берсе?
– Артурның бездән тыш тагын бер гаиләсе бар, – диде хатын, тыныч кына. – Ә хәзер ул икебездән дә качкан. Бурычлары – өем-өем. Минем янда кәгазьләр бар. Сезгә дә эләгәчәк.
Хәбәр шундый көчле булды ки, Нәркис хәтта, утырырга урын эзләп, диван кырыена сыдырылып төште. Өйдәге тулы тынлык аны басып китте – бер секунд эчендә аның тормышы тәмам җимерелде.
Артур белән алар 2 ел элек танышты. Нәркис аңа ышанды, яратты, тормышын аның тирәсендә корды. Ул аны тугры, сабыр, акыллы ир дип кабул итте. Ә хәзер ачыкланганча, бу ир бер түгел, хәтта ике хатын белән яшәгән. Ә ул – өченчесе булган.
Өч гаилә. Бер ир. Бер гөнаһ өчкә бүленгән.
Нәркис, таң калып, күпмедер вакыт сөйләшә алмады.
– Ә нәрсә эшләргә соң? – дип пышылдады ул.
– Очрашыйк, – диде теге хатын. – Без бер-беребезне белергә тиешбез. Ә бу ир безгә бары начарлык кына эшләде.
Очрашу кафеда булды. Теге хатын – Лилия – кырыс йөзле иде, әмма күзләрендә тирән арыганлык сизелде. Аның янында 10 яшьләр тирәсендәге кыз утыра.
– Менә безнең «гаилә», – диде Лилия, кызын күрсәтеп. – Артур әтисе түгел… дип әйтеп булмас, ләкин ул безне ташлады. 1 ел элек юк булды.
– Ә мин – яңарак кына… – Нәркис авыр сулап куйды. – Хәтта… көтәм.
Лилиянең күзләре зурайды.
– Бала… – диде ул пышылдап. – Аның баласы?
Нәркис баш какты.
– Ничек кенә булса да, бала гаепле түгел, – диде Лилия һәм кулын Нәркиснең кулы өстенә куйды. – Без моны бергә җиңә алабыз. Син ялгыз түгел.
Артурның өченче хатыны – Гөлсу – аларга соңрак кушылды. Ул да яшь, ләкин күзләре сүнгән, хәлсез.
– Ул миннән дә акча алды, – дип сөйләде Гөлсу. – Кредит алып бирдерде. Шул арада икенче хатын белән дә яшәп йөргән…
Өч хатын. Өч югалган бәхет. Бер уртак хыянәт.
Бу көннәр Нәркис өчен томанлы булды. Ул бала турында уйлады. Артурның кыланмышларына карамастан, карынында үсеп килгән кечкенә җан аңа көч бирә иде.
Бер кичне ул тәрәзә янында утырып, кулына тестны алып карады. Ике сызык. Яшәү дәлиле.
– Мин сине саклармын, – диде ул балага, пышылдап. – Артурдан башка да яшәрбез. Ялгыз түгел мин.
Лилия һәм Гөлсу аңа еш ярдәм итте. Алар бер-берсенә терәк булды: әрнүләре уртак, ә хатын-кыз көче – күпкә ныграк.
Бер ай узгач, Артур шалтыратты. Аның тавышы элеккеге кебек йомшак, татлы.
– Нәркис, мин сине яратам… Мин хаталар ясадым… Мин синең янга кайтырга телим... Нәркис, зинһар...
Нәркиснең куллары калтырды, тик ул тыныч кына җавап бирде:
– Юк, – диде ул кыска гына. – Безгә бүтән шалтыратма.
Ул телефонны сүндерде.
Вакыт узды. Нәркис еш кына Лилия һәм Гөлсу белән очрашты. Алар бер-берсенә терәк булып әверелде.
Бер очрашуда Лилия елмаеп әйтте:
– Беләсеңме, без хәтта Артурга рәхмәт тә укый алабыз. Ул булмаса, танышмас та идек...
