Зөлфирә тәрәзә янына килеп басты. Төн салкын, ләкин аның йөрәге тагын да салкынрак иде. Шәһәр утлары еракта җемелди, ә күңелендә бушлык. Кичәдән бирле телефон кулыннан төшмәде – Рәшиттән бер хәбәр дә юк. Ул тагын үзе беренче булып шалтыратырга теләде, ләкин туктады.
«Юк... җитте инде, Зөлфирә», – диде ул үз-үзенә, пышылдап.
Ләкин йөрәк тыңламады. Йөрәк, үз ритмында тибә-суга, исемне кабатлый: «Рәшит... Рәшит...»
Аларның танышулары яңгырлы көз кичендә булган иде. Университет кафесында очраклы карашлар, аннары елмаю, сөйләшү... һәм шул беренче үбешү – ул мизгел Зөлфирәнең хәтерендә мәңгелеккә уелып калды. Шул чакта ул аңлады: бу кеше – аның язмышы.
– Зөлфирә, син миңа ошыйсың, – дигән иде ул вакытта Рәшит, кулларын аның иңнәренә салып.
– Ә син – минем терәгем, – диде кыз, күзләрен яшереп.
Шуннан соң алар бер-береннән башка яши алмады. Һәр көн – яңа хис, яңа сулыш, яңа бәхет. Әмма бәхетнең дә үз вакыты була икән.
Бервакыт Рәшитнең карашлары үзгәрде. Телефон шалтыравына җавап бирмәүләр, салкын сүзләр, читен тынлыклар... һәм бер кичне ул бөтенләй югалды.
Зөлфирә башта ышанмады. Ул көтте. Көн дә, төн дә көтте. Ә соңыннан... соңыннан аңлады: ул бүтән килмәс...
Телефондагы соңгы хәбәр: «Зөлфирә, зинһар, аңла. Минем күңел башка кеше белән. Яхшы булып кал».
Бу сүзләр йөрәгенә пычак кебек кадалды. Кыз бу хәбәрне йөз тапкыр укыды, тик кабул итә алмады.
– Син бит вәгъдә итмәдең... син бит «мәңгегә» димәдең... – диде ул төн караңгылыгына. – Әмма йөрәк бит акыл белән яшәми.
Зөлфирә иртә белән көзге янына килеп утырды. Йөзендә – ару, күзләрендә – бушлык. Ул үзен танымады.
– Мин үлмәм синсез, Рәшит, – диде ул, пышылдап. – Мин бары тик сине оныта алмам.
Ул көннән Зөлфирә яңа тормыш башларга тырышты. Эшкә керде, дуслары белән очрашты, елмайды – ләкин барысы да ясалма иде. Эчендә – һаман шул ук тын хәсрәт.
Бервакыт кич белән ул урам буйлап бара иде. Җил салкын, көзге яфраклар аяк астында кыштырдый. Каршыга Рәшит килә. Ул кызны күрде, туктап калды.
– Зөлфирә... – диде ул, ә тавышында – сагыш. – Син үзгәргәнсең.
Кыз елмайды – әмма күзләре яшьләнеп өлгерде.
– Вакыт үзгәртә... кешеләрне дә, хисләрне дә, хәтта йөрәкне дә.
Рәшит бер мизгелгә дәшмәде.
– Мин сине оныта алмадым, – диде ул ахыр чиктә.
Зөлфирә башын түбән иде.
– Ә мин сине инде кичердем, – диде ул тыныч кына. – Мәхәббәт бит бары бәхет кенә түгел, ул – сабак та.
Ул борылды да китеп барды. Җил аның чәчләрен тарата, күзләрендә яшь җемелди. Артта Рәшит тора, бер сүз әйтә алмый.
Ә Зөлфирә уйлый: «Мин синең мәхәббәтеңнән башка да үлмәм. Мин бары тик яңадан яшәргә өйрәнермен».
