– Син мине иң якын дустым Венера белән алдадың! – дип кычкырып җибәрдем мин, көчсезлектән кулларым дерелдәп.
– Дүрт күзле булма, Ләйсән. Моңа син үзең гаепле, – диде Руслан, битараф кына чираттагы бокалын бушатып.
Аның сүзләре йөрәгемне ярып узды. Авыр операциядән соң палатада ятканда, ул минем янымда түгел, ә Венера кочагында булган. Ә Венера исә, минем урынымны алырга җиңел дип уйлап, миңа серле елмаеп йөрде.
Руслан исә миңа аерылышырга рөхсәт итми, карталарымны блокировкалый, акчага юлны кисә. Имеш, мин аның ярдәменнән башка берни эшли алмыйм, үземне дә, тормышымны да тарта алмыйм.
Мин башымны күтәреп, аңа туп-туры карадым.
– Мин синнән курыкмыйм инде, Руслан. Мин синсез дә яшәргә өйрәнәм.
Ул көлеп җибәрде.
– Син? Син нәрсә эшли аласың? Венера – хатын-кыз, синдә булмаган сылулык анда бар. Ә син... син бары авыр йөк кенә.
Аның тавышы салкын, ят. Минем белән бер түбә астында еллар буе яшәгән ир түгел дә сыман.
– Ә минем сабырлыгым бетте, – дидем, пышылдап. – Син мине югалттың, Руслан.
Кичә генә үземне көчсез, яклаусыз итеп хис иткән булсам, бүген күңелемдә башка бер көч уянды. Минем тормышым – минем кулымда. Ул аны кысарга, бөкләргә, сындырырга омтылды, ә мин хәзер үз бәхетем өчен көрәшергә әзер.
Руслан миңа янә бер тапкыр үртәп карады.
– Синең барыр җирең дә, акчаң да юк. Нишли аласың соң син?
– Барысын да баштан башлыйм, – дип җавап бирдем. – Хәтта бер тиенсез булсам да.
Киләчәккә карап, күз алдыма яңа фатир, яңа эш, яңа тормыш килде. Мин беркемгә дә ышанмаска өйрәнермен, тик үз-үземне хөрмәт итәргә – мәҗбүр булырмын.
– Килештек, – дидем каты тавыш белән. – Бүгеннән мин синең колың түгел.
Русланның йөзе үзгәрде. Ул көткән нәрсәне ишетмәде. Минем күзләремдә яшь түгел – ныклык бар иде.
Бу төннән башлап, минем тормышымда яңа сәхифә ачылды. Венера да, Руслан да – үткәндә. Ә минем киләчәк – үз кулымда.
Русланның сүзләре залны яңгыратып торды, ә минем эчемдә ниндидер яңа бушлык барлыкка килде. Бу бушлыкта курку юк – бары тик ачу, газап һәм үз-үземне саклап калырга теләү.
Мин ишеккә килеп җиттем. Руслан кулымнан тотып алды.
– Кая барасың? Мин рөхсәт итмәдем.
– Син миңа хуҗа түгел! – дип кычкырып җибәрдем. Күзләремә яшь түгел, ялкын тулды.
Ул кулымны атып җибәрде.
– Китеп кара! Иртәгә, үкенеп, кире әйләнеп кайтырсың.
Мин дәшмәдем. Аның йөзенә соңгы тапкыр карадым – анда мин белгән ир юк иде инде.
Ишек ябылды. Бу тавыш минем өчен гомеремдә иң мөһим яңгыраш булды – үземне азат итү тавышы
Подъезд баскычларына төшкәндә, сулышым кысылып куйды. Бөтен тәнем авырту белән яши, ләкин күңелемдә ныклык барлыкка килде. «Мин барыбер егылмам», – дип пышылдадым.
Урамда салкын. Кесәмдә – буш телефон, буш карталар, документлар. Кая барырга? Кемгә? Телефонымны кабызып, бердәнбер кешегә – апама шалтыраттым.
– Ләйсән? Нәрсә булды? – дип сорады ул, борчылу белән.
Мин бары тик бер җөмлә әйтә алдым:
– Мин синдә кала аламмы?
Апа озак уйлап тормады.
– Хәзер үк кил. Мин сине көтәм.
Аның тавышы мине җылытып җибәрде. Мин адымнарымны тизләттем.
Апа мине ишек алдында каршы алды. Күрүгә үк кочаклап алды, һәм мин беренче тапкыр елап җибәрдем – Руслан өчен түгел, үземне шулкадәр издерергә рөхсәт иткән өчен.
Апа чәй куйды, минем каршыма утырды.
– Син нишләргә җыенасың? – дип сорады ул, йомшак кына.
Мин башымны күтәреп карадым.
– Мин яңа тормыш башлыйм. Эш табарга, аякка басарга тиешмен.
Апа елмайды.
– Мин синең белән.
Берничә көн эчендә мин документларымны торгыздым, вакытлыча эшкә урнаштым. Яңа тормыш авыр башланды, әмма һәр иртәдә мин үземне көчлерәк итеп тоя идем.
Бер кичне телефон шалтырады. Руслан. Мин җавап бирмәдем. Ул тагын шалтыратты. Аннары хәбәр язды: «Сөйләшергә кирәк».
Мин дәшмәдем.
Шул төнне мин апаның өендә йоклап китәргә тырышканда, ишек кыңгыравы шалтырады. Апа ишеккә таба китте, ләкин аннан аның борчылган кыяфәтен күреп, мин дә торып чыктым.
Ишек төбендә Руслан тора. Карашы ярсу, йөзе шешенке.
– Ләйсән, чыгып сөйләшик, – диде ул.
– Сөйләшерлек берни юк, – дидем мин.
– Мин Венерага кирәк түгел. Ул мине ташлады. Әйдә, кире кайтыйк. Мин хатамны аңладым...
Мин елмаеп куйдым – ачы итеп.
– Син мине югалткач кына аңладыңмы?
Ул минем кулымнан тотарга тырышты, ләкин мин артка чигендем.
– Кит моннан, Руслан. Минем тормышымда сиңа урын юк.
Апа да арага керде.
– Ул бездә, тынычлыкта. Аңладыңмы?
Руслан бер мизгелгә тынып калды. Күзләрендә ярсу кабынды.
– Мин сине болай гына җибәрермен дип уйлыйсыңмы?! – дип акырды ул.
Апа полициягә шалтыратырга теләгәндә, мин Русланга туп-туры карадым.
– Син мине рәнҗетеп бетердең. Мин бүтән курыкмыйм.
Ул дәшмәде. Тик кинәт борылып, күршеләр ишекләреннән карап торганын күргәч, тешен кысып, китеп барды.
Мин ишек ябылган тавышны тыңлап тордым.
Ләкин ирекнең бәясе яңадан тагын бер төнне искә төшерде. Русланның караңгы йөзе, күзләрендәге хәтәр ут мине озак кына тетрәндереп торыр әле.
Ә иң авыры – Венера да, Руслан да югалмады. Алар кире әйләнеп киләчәк, минем тынычлыгымны тагын какшатырга теләп.
Тик мин хәзер башка. Мин сынмадым. Һәм, үткәнем янып көлгә әйләнсә дә, мин шул көлдән яңа тормыш корачакмын.
Аның бәясе авыр булыр. Әмма мин аны түләргә әзер.
