Румиянең күңеле кыбырсып куйды: тагын да шул кара машина, тагын да шул Фаяз… Өч көн рәттән бер үк вакытта, бер үк урында. Бүген исә ул туп-туры подъезд каршында туктаган, фараларын сүндереп, һавадагы бар тынлыкны үзенә йотып тора кебек.
Румия тәрәзә пәрдәсен ныклабрак ябып куйды, ләкин йөрәгендәге шомны ябып булмый.
– Мин аңламыйм… – дип пышылдады ул. – Минем аңа нигә кирәк булуымны да, миннән ни теләвен дә аңламыйм.
Дус кызы Ләйлә елмайды:
– Сине күргән саен күзләре янып китә бит аның. Сез бер-берегезгә насыйп инде.
– Юкны сөйләмә, – дип җавап бирде Румия. – Андый кешеләр… аларның йөрәге дә, күз яше дә юк. Алар бары тик теләкләренә ирешә дә, шуның белән шул гына. Фаяз – безнең шәһәрдә билгеле кеше бит инде, аның кемлеген, ниләр эшләп йөргәнен бар кеше белә – андый байлар тормышы миңа кирәкми.
Төн якынлашты. Ләйлә дә кайтып китте. Фатирда тынлык урнашкач, Румия тәрәзә янына килде. Кара машина һаман шул ук урында тора.
Бер мизгелгә кызның ачуы да кузгалып алды: «Мин кем соң? Ни өчен минем янга килеп, акылсызлыктан арынмаган яшүсмер кебек күзәтеп йөрисең?!»
Тик икенче яктан, эченә җылылык кереп утырды: кемдер аны шулай үҗәтләнеп көтеп торсын әле… болай кадерле булу – үзе үк хыял шикелле.
Шулчак телефон кабынды – хәбәр килде.
«Түшәмеңдә ут яна. Куркып калма. Синең подъездны яктыртып кына тордым. Кичен кайтканда егылмасын дип. Фаяз».
Кызның сулышы кысылды. Ни өчен шулкадәр тыныч, шулкадәр гадәти итеп яза ул? Нигә аны борчыганын күрмәмешкә салыша?
Румия телеграмдагы чатны ачып карады. Бөтен хәбәрләре – 1-2 сүзле, һәркайсы төгәл, артык эмоциясез. Тик шул кыска җөмләләрдә дә ниндидер җылылык сизелә иде.
«Синең курыкканыңны беләм. Шуңа китмичә торам. Сиңа начарлык теләмим».
Кыз күзләрен йомды. Әгәр дә бу сүзләрне башка берәү язса – ышанмас иде. Әммә Фаяз… аның күз карашы, институт ишегеннән чыкканда сузылган кулы, машинаның ишеген ачып торуы… болар – яман ниятле кешенең гамәлләре түгел.
Тик нигә соң ул? Нигә нәкъ Румия?
Икенче көнне дә машина шул урында иде. Румия, укуыннан кайтып барганда, янә шул таныш кара төстәге кузовка күз төшерде.
Фаяз машинадан чыгып, аңа таба атлады.
– Исәнме, Румия.
Аның тавышы салмак, иртәнге томан кебек йомшак иде.
– Ни… ни өчен син монда? – дип көчкә дәште кыз.
Фаяз иңнәрен җиңел генә сикертте:
– Син миңа кирәк.
Бу сүзләр йөрәкне пычактай кисеп керде.
– Мин… мин синең өчен беркем дә түгел, – дип чак кына пышылдады Румия.
– Син – беркем түгел, дисәң, ялгышасың, – дип Фаяз аны йомшак кына бүлдерде. – Мин әллә ничә ел синең янга килергә теләдем. Тик вакыт җитмәде… үзем җитешмәдем. Ә хәзер… хәзер синнән башка каласым килми.
Румия аны гаҗәпләнеп тыңлады.
– Нигә нәкъ мин?
Фаяз кызның күзләренә туры карады.
– Чөнки син – минем тынлыгымны уята торган бердәнбер кеше. Башкаларга мин су кебек салкын күренәмдер. Әмма син мине күрдең. Һәм мин шуңа кире кайта алмадым.
Алар арасында бераз тынлык урнашты. Җил Румиянең чәчләрен кузгатты.
– Курыкма, – дип өстәде егет. – Мин синнән бернәрсә таләп итмим. Синең рөхсәтең булганда гына янәшәңдә булам.
– Ә рөхсәт булмаса?
Фаяз башын аска иде:
– Ярар. Китәрмен. Ләкин син әйт генә. Телисең икән, бу мизгелдә үк китәм.
Бу сүзләрдә көч тә, хөрмәт тә, ниндидер эчкерсезлек тә бар иде.
Кызның тамагы кысылып куйды.
«Әгәр ул китсә… мин аны яңадан беркайчан да күрмәм…»
Бу уй йөрәгендә кискен сызылып алды.
Румия тыныч кына дәште:
– Китмә…
Фаяз күтәрелеп карады.
– Ярар… – дип пышылдады ул, елмаеп. – Мин монда. Һәрчак монда. Синең янда.
Кызның йөрәге, күптән онытылган җылыны татып, дөп-дөп тибә башлады.
Бәлки… андый кешеләр дә ярата беләдер? Бәлки, ул да… бәхеткә лаектыр?
Төнге шәһәр тынлыгында бер яңа тарих башлана иде – үҗәт Фаяз белән сак Румия тарихы. Бу юлы инде курку түгел, аларны бер-берсенә ниндидер бер өмет бәйләде.
