Айгөл белән Сөмбел – балачактан бер-берсенә терәк булып үскән туганнар. Алар арасында 5 ел аерма булса да, күңелләре һәрвакыт бер дулкында булды. Алар икесе дә бер-берсен якын дус, сердәш итеп күрде.
Кечкенәдән үк алар бергә үсте, курчаклар белән уйнадылар, инештә бергәләп су коендылар, бакчада эшләделәр, кичен клубка йөрделәр. Айгөл апа була белде, Сөмбел аның артыннан иярде. Апалы-сеңелле тату гына яшәделәр.
Мәктәп елларында Айгөл һәрвакыт Сөмбелне яклады. Кечкенә сеңлесен кыерсытырга бирмәде, бу яклау Сөмбел өчен ышаныч булды. Ул үзе дә беркемгә кыерсытырлык берни эшләмәде.
Айгөлнең 7 сыйныфка күчкән елы иде, Сөмбел әле 1 сыйныфта гына укый башлаган. Айгөл Сөмбелгә дәресләрен аңлата, сумкасын күтәреп йөри. Сеңлесе белән мәктәпкә йөрү аның өчен зур шатлык булды.
Еллар узды, кызлар үсте. Айгөл мәктәпне тәмамлап институтка укырга керде, Сөмбел урта мәктәптә укып йөри, ул әле авылда калды. Әмма арадагы җылылык бер дә кимемәде. Алар телефоннан аралашып, бер-берсенең яңалыкларын белешеп торды. Айгөл тулай торакта торып укыганда, Сөмбел аңа хатлар язды. Бу хатлар кызларның араларын тагын да якынайтты.
Аннары икесе дә шәһәрдә укыды. Каникул вакытларында алар авылга, әниләре янына кайта. Урманга йөрергә чыгалар, болында чәчәк җыялар. Яшьлек хатирәләрен яңартып көлешеп алалар.
Кызлар икесе дә бәхетен тапты: Сөмбел дә, Айгөл дә сөйгән ярларын очратты. Иң кызыгы – егетләр дә бер-берсе белән уртак тел тапты. Алар да дуслашып китте. Туйлар бер-бер артлы узды, гаиләләр корылды. Әмма туганлык җепләре һаман нык булып калды. Хәзер алар инде гаиләләре белән кунакка йөрешә.
Сөмбел Айгөлгә балаларын калдырудан курыкмый. «Минем апа – икенче әнием», – дип әйтә ул. Айгөл дә шулай ук Сөмбелгә балаларын ышанып калдыра. Бергәләп бәйрәмнәр уздыралар, табын корып сөйләшеп утыралар. Кайчак ирләр балконга чыгып сөйләшә, кызлар чәйләп күңел ачалар. Бу мизгелләр – чын бәхет мизгелләре.
Айгөл Сөмбелнең авыр чакларында һәрвакыт янәшәсендә булды. Авырлыкларны җиңәргә ярдәм итте, киңәш бирде. Сөмбел дә апасының күз яшьләрен күреп, юатырга ашыкты.
Авылга кайтканда, алар икесе бергә ашарга әзерлиләр. Бәлешләр пешерәләр, әниләрен сөендерәләр. Кызыклы хатирәләрне искә төшереп, көлә-көлә чәй эчәләр. Бергә чәчәк үстерәләр, бакча казыйлар. Җәйге кичтә йолдызларны карап, балачак хыялларын искә төшерәләр. Бу мизгелләр күңелдә мәңгегә уелып кала. Кыш көне, Яңа ел алдыннан, алар бергә чыршы бизиләр. Балалар да катнаша, һәркайсының күзләре очкынлана. Бу гаилә җылылыгы буыннан-буынга күчә.
Сөмбел Айгөлне тормыш киңәшчесе итеп күрә. Апасы сүзен тыңлый, аңа ышана. Бу ышаныч ике арадагы бәйләнешне тагын да көчәйтә. Айгөл Сөмбелгә һәрвакыт: «Син – минем җан дустым», – дип әйтә. Чөнки туганнан артык якын кеше юк. Сеңлесе булу – үзе зур бәхет.
Алар бер-берсенең бала тудыруын, беренче сүзен, беренче адымын күреп сөенде. Шул шатлыкларны бүлешү – тормышның иң зур бүләге. Гаилә тормышының кадерен белеп яшиләр. Каникул җитүгә, балаларны җыеп, бергәләп авылга китәләр. Әниләре каршы ала. Бу – иң кадерле, иң якты мизгелләр. Бергәләп мунча ягалар, яшь чактагы кебек мунча керәләр. Болар барысы да йөрәккә җылы өсти. Гаилә, туганлык – иң зур кыйммәт.
Кайчак күңел төшкәндә дә, Сөмбел Айгөлгә шалтырата. Айгөл аңа елмаеп, өмет бирә. Алар бер-берсенең күңелен күтәрергә тырыша. Бергә фотолар карыйлар, яшь чакларны искә төшерәләр. Сөмбел: «Апам булмаса, мин болай бәхетле булмас идем», – ди. Айгөл моны ишетеп, күз яшьләрен тыя алмый.
Һәр туган көн – бер бәйрәм. Алар бер-берсенә бүләкләр ясыйлар. Хәтта кечкенә хатлар да йөрәкне җылыта. Гаилә җыеннарында алар – төп терәк. Өлкәннәр дә, балалар да аларга тартыла. Айгөл белән Сөмбел булганда, өйдә гел җылы. Алар бергә аш пешерә, өй җыя.
Айгөл Сөмбелне күз карасы кебек саклый. Аның шатлыгы – Айгөлнең шатлыгы. Аларның йөрәкләре бергә тибә. Сөмбел, апасы белән киңәшмичә, бер карар да кабул итми. Апасының фикере аның өчен әһәмиятле. Бу – ике арадагы хөрмәт билгесе.
Айгөл Сөмбелне кызы кебек ярата. Кайчак ул аңа ачулана, ләкин бер минуттан соң ук кочаклый. Чын туганлык шундый була. Сөмбел апасын үрнәк итеп күрә. Аның акылы, сабырлыгы белән горурлана. Алар бергә сәяхәткә йөрергә яраталар.
Балачакта ничек бергә булсалар, хәзер дә шул ук. Вакыт узса да, хисләр үзгәрмәде. Чөнки туган йөрәкләр сүнми. Күпләр аларга соклана: «Ике сеңел – бер җан», – диләр.
Алар гел шулай янәшә булсыннар...
