Сәрия белән Таһирның мәхәббәте авыл буйлап җыр кебек таралган иде. Алар бер-берсенә карап елмаешалар, назлы күз карашлары аша мең сүз сөйлиләр. Авыл халкы бу парны белә – кемдер көнли, кемдер матур киләчәк тели.
Таһир егетләр арасында иң зирәге, эшчән һәм сабыр холыклысы булса, Сәрия – тыныч, ягымлы, акыллы кыз. Бер-берсен табып кавышулары – язмыш бүләге кебек.
Аларның туй көнендә язгы кояш елмаеп чыкты, кар сулары шаулап акты, гөлләр шытты. Сәрия шул көнне үк үзен бәхетле хатын итеп тойды. Таһир аңа ныклы терәк, җылы сүзле ир булды. Яшь парлар кечкенә генә йорт салып керделәр. Бәхетләре гади, әмма тирән һәм ышанычлы иде.
Таһир иртән фермага ашыкты, кичләрен капка төбендә чәчәк утырта торган Сәрия янына кайтырга йөгерде. Бер елдан соң, Сәрия, бәхетле елмаеп, ире алдында: «Безнең бәби булачак», – дип әйтте. Таһир шатлыктан күз яшьләрен тыя алмады. «Улым булса – Искәндәр дип кушарбыз», – диде ул.
Әмма язмыш алар уйлаганча булмады шул...
Кыш ахырында Таһирның йөзе агарды, куллары калтырый башлады. Ул авыр-авыр сулады. Табиблар «инсульт» диде. Авылда «ашыгыч ярдәм» юк иде, Таһирны шәһәргә илтергә соңга калдылар. Ул юлда үлде.
Сәриянең, бу хәбәрне ишеткәч, йөрәге телгәләнде. Аның бар дөньясы җимерелде. Ул вакытта Сәриягә нибары 25 яшь, карынында – 7 айлык бала.
Таһирны авыл читендәге зиратка җирләделәр. Язгы җил салкын, үзәкләргә үтте. Сәриянең аяк-куллары туңды.
«Мин сине онытмам, Таһир...» – диде ул, туфрак өстенә кызыл лаләләр салып.
Бу туңу, бу кайгы, бу югалту балага да күчте – Сәрия йөклелек срогын азакка кадәр җиткерә алмады һәм 2 атнадан соң баласын вакытыннан иртәрәк тапты.
Табиблар бала «исән калмаска мөмкин» диде. Ләкин Искәндәр исән калды. Ул, сабый булса да, көчле иде.
Сәрия улын кочагына алып, нык итеп үз-үзенә сүз бирде: «Мин сине, балам, әтиең урынына да яратырмын».
Еллар узды. Искәндәр тәүге адымнарын ясады, беренче сүзен әйтте. «Әти» дигән сүзне ул фоторәсемгә карап кабатлады.
Сәрия яшьлеген иренең истәлегенә багышлап үткәрде. Күрше-күлән, авылдашлар Сәриягә кияүгә чыгарга киңәш иттеләр, ләкин ул баш тартты. «Минем йөрәгем Таһирда калды», – диде ул сабыр гына.
Искәндәр мәктәптә яхшы укыды, әнисе аңа укытучы, тәрбияче, дус булды. Авырлыклар артта калды. Искәндәр зур булып үсте, институт тәмамлады, гаилә корды. Сәрия улының туена Таһир фоторәсемен алып барды – алар өчәү булган кебек иде.
Хәзер ул улы, килене һәм оныклары белән яши. Өй тулы шат аваз, көлү, тормыш кайный. Әмма Сәрия һәр язны Таһир каберенә кызыл лаләләр алып барып, яшьлеген, мәхәббәтен искә ала. Аның йөрәгендә һаман да шул елмаюлы, сабыр, назлы күзле Таһир яши.
«Мин сине онытмадым, Таһир. Безнең мәхәббәттән тормыш туды – Искәндәр һәм аның балалары», – дип пышылдый ул, язгы җилләрдә иреннәрен дерелдәтеп.
