Талия белән Рөстәм яшь чакта танышты. Алар икесе дә бер-берсенә тиз гашыйк булды. Туйлары матур узды, кунаклар күп җыелды. Тормышлары да башта бик матур бара иде.
Рөстәм эштә тырыш, гаиләдә ышанычлы ир булып чыкты. Талия өйдә дә, эштә дә уңган хатын булды. Ике арада бәхет һәм тынычлык иде. Яшьләр бер-берсенә елмаеп кына карадылар.
Хыяллар чынга ашты кебек тоелды...
Ләкин тормыш һәрвакыт туры юлдан гына бармый. Бервакыт Талия күрәзәче янына барды. Аңа бу кызык кебек тоелды. Баштарак бары тик кызыксынып кына йөрде. Аннан соң ул психологлар белән мавыга башлады. Һәрберсе аңа үз фикерен әйтте. Кемдер аңарда яшерен көч күрде. Кемдер тылсым белән шөгыльләнергә кушты.
Талия үзен яңа дөнья ачкандай хис итте...
Яшь хатын тылсымга, сихергә чумды.
Баштарак Рөстәм моңа көлеп кенә карады.
– Үтсә үтәр, – дип уйлады ул.
Ләкин айлар үтте, хәл үзгәрмәде. Талия бөтен эшен ташлады. Өйдә дә, эштә дә вакыты тылсымга китте. Китаплар укыды, күрәзәчеләргә йөрде. Төннәрен йолдызларга карап серләр эзләде. Көндез шәмнәр яндырды.
Ә гаиләгә вакыты калмады.
Рөстәм башта сабыр итте. Ул Талияне аңларга тырышты.
– Үз хатыным – үзе белер, – дип уйлады.
Ләкин соңрак түземлеге бетте. Алар арасында талашлар ешайды. Талия ирен тыңламый башлады. Аңа өй дә, гаилә дә кирәк түгел иде. Рөстәмнең йөрәге әрнеде.
– Нигә син мине ташлыйсың? – дип сорады ул.
Ләкин җавап ишетмәде.
Бер көнне Талия бөтенләй өйдән чыгып китте. Аңа тылсым, сихер дөньясы гаиләдән якынрак булды. Ә Рөстәм аны кире кайтарырга тырышмады. Күңеле сызласа да, ул кабул итте.
Ир белән хатын рәсми рәвештә аерылышты. Талия өчен бу вакытта зур югалту кебек тоелмады. Ул үз дөньясына чумып яшәде. 3 ел буе ул тылсым белән мавыкты. Аның дуслары да шул даирәдән булды. Ләкин көннәрдән бер көнне ул бушлык тоя башлады. Янында беркем дә юк иде. Тылсым китаплары да ялыктырды. Күрәзәчеләр дә акча сорады. Психологлар да ярдәм итмәде. Ул үзенең ялгызлыгын аңлады.
– Мин бит Рөстәмне югалттым, – дигән уй яшен кебек аның башына сукты.
Талия Рөстәмне сагына башлады, аның җылы карашын исенә төшерде. Бу сагыну көннән-көн көчәйде. Өйдәге һәр почмак Рөстәмне хәтерләтте. Ул янында булмагач, дөнья бушап калганы ачыкланды.
Талия тәүге тапкыр үкенеч тойды.
– Мин үз бәхетемне кулдан ычкындырдым, – дип уйлады ул.
Рөстәм исә башка юл сайлады. 1 ел элек ул яңадан өйләнде. Аның яңа гаиләсе булды. Яшь хатыны аны хөрмәт итте. Бала тавышы өйләрен җылытты. Рөстәм тыныч, матур тормыш корды.
Ул башта Талияне искә алмаска тырышты, аннары бөтенләй онытты. Ул тормышының Талия белән булган сәхифәсен ябып куйды. Аңа яңа мәхәббәт, яңа тормыш көч бирде.
Талия исә көннән-көн ныграк сагынды. Ул, Рөстәмнең бәхетле булуын ишетеп, тагын да ныграк борчылды. Күңелендә үкенү, сагыну, әрнү буталды. Ул һәр көн иртәсен Рөстәмне уйлап башлады. Һәр кичне аны искә төшереп елады.
Талия үткән елларны кире кайтара алмады. Ул бары тик хатасын аңлады. Тик соң булды...Язмыш инде үз юлын сызган. Рөстәм бәхетен тапты. Ә Талия ялгыз калды. Ул бары тик сагынып яшәргә мәҗбүр. Һәр көн аның өчен сынау кебек. Ялгызлык аны сыный, көчсезләндерә.
Талия күңелендә бер генә теләк йөртте.
– Кабат бәхетле булсам иде, – дип пышылдады ул.
Ләкин ул бәхет аның кулыннан инде чыгып киткән иде...