Рөстәм Нәбиев хатыны белән ваннада яткан фотоларын күрсәтте
Рөстәм белән Индира чәчәкләр салынган су эчендә ята.
Рөстәм Нәбиев хатыны Индирага мәхәббәте, рәхмәте турында инстаграмда пост язган. Аның янына хатыны белән ваннада төшкән фотоларны да куйган.
«Күпләр мин молодец, мотивация күрсәтә дип саный. Ләкин барлык уңышлар һәм җиңүләр артында минем Индира булуын күпләр белмидер.
Ул минем эчтәге титаннан эшләнгән таяныч. Мин ирешкән һәм бүген булган бар нәрсә күбесенчә аңа бәйле.
Индира — мин сүнеп бара торган күзләр белән реанимациядә ятканда, миндә тормыш чаткысын күргән бердәнбер кеше. Мин киресен сорасам да, ул минем белән калды. ⠀
Эльбруска менгәч, бик авыр мизгелләр булды. Иң яхшы истәлекләрнең берсе: йөрдем, авырлыктан, салкыннан һәм авыртудан еладым, кулларым өзелеп төшәрдәй булды. Кинәт туктадым да, башымны күтәреп, тирән сулыш алдым. Күзләремне йомып, үз-үземә әйттем:
Многие говорят, какой я молодец, как мотивирую. Но мало кто знает, что за всеми успехами и победами стоит моя хрупкая Индира♥️ ⠀ ⠀ Она - внутренний титановый стержень, который держит меня на плаву. Все, чего я достиг и что сегодня у меня есть - в большей степени ее заслуга. ⠀ ⠀ Индира - единственный человек, который разглядел во мне искру жизни, когда я лежал в реанимации с потухшими глазами. Она осталась со мной, даже когда я просил ее этого не делать. ⠀ ⠀ Когда я поднимался на Эльбрус, трудных моментов было очень много. Одно из ярких воспоминаний: я шел и плакал от тяжести, холода и боли, руки отваливались. Вдруг остановился, поднял голову и глубоко вдохнул воздух. С закрытыми глазами я про себя проговаривал: - Как же тяжело. Как же тяжело.. В этот момент я подумал о семье, об Индире и дочках. Я думал о том, как же им сейчас хорошо, тепло, они сытые и здоровые. Я попросил Бога, чтобы впредь так и было: пусть все сложные моменты нашей жизни, трудности, они проходили только через меня. Пусть у них всегда будет все хорошо, а удары судьбы я готов принимать на себя.. Мне это знакомо, я это умею. Я готов быть щитом для моих родных, лишь бы у них всегда все было хорошо.⠀ ⠀ А потом мне стало так легко идти дальше, как будто моя просьба была услышана и принята. И я пошел. Без злости, со спокойной душой, зная, что моим девочкам сейчас хорошо. ⠀ ⠀ Теперь я понимаю, что эта мысль была самой важной за все время, что я провел в горах. ⠀ ⠀ Я очень благодарен моей семье и безмерно люблю ее. И чувствую любовь в ответ. Благодаря ей, сейчас я ощущаю, что как будто стою на пороге какого-то большого открытия, иду вперед, расту, развиваюсь. Я стал еще сильнее и увереннее. ⠀ Ради @indira.ildarovna хочется горы сворачивать ? ⠀ Фотограф: @vins_photographer Организация: @photoprojects_ufa
Публикация от ▪️◾️◼️RUSTAM NABIEV ◼️◾️▪️ (@rustam_nabiev92) 21 Сен 2020 в 11:12 PDT
— Нинди авыр. Нинди авыр.
Шул мизгелдә мин гаиләм, Индира һәм кызларым турында уйладым. Аларның хәзерге вакытта җылыда утыруы, яхшы тукланулары һәм сәламәт булулары турында уйладым.
Мин Ходайдан шулай дәвам итүне сорадым. Тормышыбызның барлык авыр мизгелләре, кыенлыклары булса да, алар минем аша үтсен. Ә якыннарыма һәрвакыт яхшы булсын һәм мин язмыш кыенлыкларын үземә алырга әзер. Мин моны беләм, булдыра алам. Мин үз гаиләм өчен калкан булырга әзер.
Аннары минем үтенечем ишетелгән һәм кабул ителгән кебек булды, сулышым җиңеләйде. Мин киттем. Ачусыз, җан тынычлыгы белән, кызларыма хәзер яхшы булуына тынычланып, юлымны дәвам иттем.
Хәзер мин шуны аңладым: бу уй тауларда үткәргән вакыт эчендә иң мөһиме иде.
Мин үз гаиләмә бик рәхмәтле һәм аны бик яратам. Үземне дә яратуларын тоям. Аңа рәхмәт, хәзер мин үземне зур ачыш бусагасында дип саныйм, алга барам, үсәм. Мин тагын да көчлерәк һәм ышанычлырак булдым», - дип яза Рөстәм.⠀
Биредә ике меңгә якын комментарий калдырганнар. Җырчы Илсөя Бәдретдинова «Биик матур», дип язган. Ләйлә Дәүләтова «о, классно», ди.
Гомумән, бертавыштан Рөстәм белән Индирага сокланалар.
Паралимпияче Рөстәм Нәбиев кулларында Эльбрус тавына менгән , дип язган идек. Рөстәм тауга менеп җиткәч, бу уңышын сөйгәненә, хатынына багышлавын әйтә һәм үксеп елап җибәрә.
Долго не решался выкладывать это видео, но ребята уговорили. Вы видите последние метры до вершины г. Эльбрус. Прошу прощения за свою сентиментальность, но я не смог сдержать свои эмоции, не смог сдержать свои слёзы. Я очень долго к этому шёл - 13 км и 15 часов ходьбы на руках. ⠀ Этим своим поступком никому ничего не доказываю, только если самому себе! Это не героизм и не подвиг. Подьем посвящаю своей семье: жене и дочкам??? Всем спасибо за поддержку, спасибо что верили в меня! По моим эмоциям думаю понятно, через что я прошёл и каким титаническим трудом я этого добился! Остальное расскажу чуть позже. Люблю Вас♥️ ⠀ p.s. Для особо одарённых, которые думают что я присвоил себе звание - первого человека с инвалидностью, который смог взойти на гору Эльбрус. Диванные критики, приведите свои мозги в порядок, я никогда такого не говорил. Таких людей было достаточно, но не было тех, кто поднимался на вершину самостоятельно, НА РУКАХ.
Публикация от ▪️◾️◼️RUSTAM NABIEV ◼️◾️▪️ (@rustam_nabiev92) 13 Сен 2020 в 9:28 PDT
