Лилия ике ут арасында – Рамилне дә, Илдарны да ярата. Нишләтсен инде ул йөрәген – егетләрнең икесе дә якын… Тормыш матур, алда якты киләчәк, Лилия бәхетле булачак. Әнисе кызының хисләрен тын гына күзәтте. Ана күңеле сак кына сөенде, борчылып көенде. Лилия исә бәхетле иде.
20 яшьлек кызның күңеле ике егет – Рөстәм белән Илдар арасында. Ул сайлый, хыяллана.
28 яшьлек Рөстәм җылы җил кебек иде: ягымлы, ачык, аның белән киләчәк турында хыяллану җиңел. Рөстәм аягында нык басып тора – өе, тракторы бар, акча эшләү җаен белә.
24 яшьлек Илдар исә ут кебек: дәртле, көтелмәгән, ул Лилиядә ярсулы хисләр уятты, шигырьләр сөйли, чәчәкләр бүләк итә.
Кызны бу хисләр көннән-көн газаплады. Нишләргә белмәгәч, Лилия күрәзәчегә китте. Ул әби ерактагы бер районда авыл читендәге иске йортта яши иде. Кыз такси яллап барды авылга.
Өйгә килеп кергәч, үлән һәм балавыз исе борынына бәрелде. Бөтен йөзен тирән җыерчыклар баскан карт әби фал карталарын җәйде. Аның күзләре – көзге күл кебек болганчык, Лилияне үтәли күргәндәй карады. «Синең мәхәббәтең – давыл, кызым, – диде әби, хырылдап. – Берсен сайласаң, икенчесен югалтасың. Ләкин сайлаудан түгел, аның бәясеннән курык».
Лилия аңлатуны сорады, ләкин әби башын селкеп кенә китәргә кушты. Никтер фалчы карчык борчулы иде. Әби мыгырданды, уфтанды, «ярдәм итә алмыйм» дип, төртеп чыгарып җибәрде. «Озак түгел, озак түгел, вакыт җитә», – дип сөйләнде.
Икенче көнне Лилия хәлсезләнде. Авыруы башта җиңел генә, көзге хәсрәт кебек кенә иде. Ләкин кичкә аның тәне яна башлады, тын алуы авырлашты. Бистә хастаханәсендәге табиб аптырады: яшь кызның ни белән авырганын аңлый алмады. Лилияне район хастаханәсенә салдылар.
Палатада ятканда, Лилия авыруы турында 2 егеткә дә язды, ләкин җавапны Рөстәм генә бирде. Ул һәр көн бакчасыннан өзеп алма алып килде, кызык хикәяләр сөйләп, кызның кәефен күтәрергә тырышты. Рөстәм китергән көзге алмалар палата тумбочкасы өстәлендә матур булып тезелешеп кала иде.
Илдар исә югалды. Башта Лилия, аның эше күптер, дип фаразлады, ләкин аннары Илдарның, бер сүз әйтмичә, шәһәргә китүен хәбәр иттеләр. Лилиянең йөрәге чатнап ярылды – авырудан түгел, хыянәттән. Ул Илдарның авыр вакытта ташлап китүен бик авыр кичерде.
Ә Лилия көннән-көн хәлсезләнде. Рөстәм аның кулын тотты, барысы да яхшы булачак, дип пышылдады, ләкин Лилия аның күзләрендә шом күрде.
Аннары көзге бер кичтә, ай тәрәзәдән салкын нур сибеп торганда, Лилия бик хәлсезләнде. Икенче көнне иртән килеп җиткән Рөстәмне куып җибәрде ул. Үзен бик ямьсез килеш күрсәтергә теләмәде. Егет елый-елый китеп барды.
Ике төн узгач, иртән шәфкать туташы килгәндә, Лилиянең куллары салкын иде инде… Әнисе, килеп, баласының салкын гәүдәсен кочты. Ул сабыеның мәхәббәт белән янып йөреп, авыруын онытып торуын, ә чир барыбер кызны тиздән алып китәчәген аңлый иде инде. Ана күңеле сизде. Яшь кызының кечкенәдән йөрәк өянәге белән чирләвен әни кеше белә иде.
Урамда пыскып, сыкрап яңгыр ява, гүя табигать тә, авыл да йөрәге мәхәббәткә дә, авыруга да чыдый алмыйча туктап калган кызны югалтудан елый иде...