Венера аңына килгәндә, палатада ап-ак тынлык хөкем сөрә иде. Башы әйләнә, бөтен гәүдәсе ут аша узгандай сызлый. Ул авызындагы көпшә аркасында сөйләшә дә, сорау да бирә алмады.
Янындагы шәфкать туташы аның күзләренең ачылганын күреп, тиз генә табибны чакырды. Венерага якты ут төшерделәр, пульсын, сулышын тикшерделәр.
– Яшь кенә кыз… исән калуы – могҗиза, – диде табиб, күзлеген төзәтеп.
Венера барысын да исенә төшерергә тырышты: төтен, сулыш алу авыр, ишеккә барып җитә алмый... һәм шул урында аның фикере өзелде.
Хәзер ул хәрәкәтсез, кул-аяклары тыңламый. Битен бәйләгән бинтлар авырттыра, күкрәге кысыла.
«Мин исәнмени?» – дип уйлады ул, күзеннән яшьләр тамды, тик алар шунда ук бинтларга сеңде.
Аның күз карашында үтенеч, сорау һәм курку чагылды. Шәфкать туташы башын иеп кенә:
– Син исән, барысы да яхшы булыр, – диде.
Әмма Венерага яхшы түгел иде: яшь гомере яңа башланганда, ул хәзер берни эшли алмый, үзе өчен дә көрәшә алмый торган хәлдә калды.
Венераның күзләре һәр иртәдә ак түшәмгә төбәлә. Ул инде ничә көн, ничә атнадыр шул түшәмне күзәтә. Көннәр бер-берсенә охшаган: шәфкать туташларының тавышы, табибның тыныч сөйләве, тамчылар тамган система...
Башта ул яшәвен аңлап җиткермәде. Үлем белән тормыш чигендә калган кеше өчен вакыт башкача үтә икән.
Төтен, ялкын, караңгылык хәтерендә әле дә саклана. Ул төндә бар дөньясы көлгә әверелде: йорты, балачагы, яшьлек хыяллары.
Аның битендәге бинтлар сулыш алган саен авырттыра. Венера үзен көзгедән күрмәде әле, әмма ул битенең үзгәргәнен сизә. Шәфкать туташлары аның күзләренә карарга ояла, кайберләре йомшак кына елмаерга тырыша.
Венера өчен иң куркынычы – кешеләрнең күз карашы. Ул элек шаян, чибәр кыз иде. Авыл урамыннан барганда егетләр карашын яшерә алмый иде. Хәзер исә… ул бу бәхетне югалтканын аңлый.
Хастаханәдәге беренче ай иң авыры булды. Ул кул-аякларын хәрәкәтләндерә алмады, үзе ашый да, сөйләшә дә алмады. «Нишләп исән калдым соң мин?» – дигән сорау тынгылык бирмәде.
Әтисе белән әнисе көн дә килеп йөрделәр. Әнисе, янында утырганда, күз яшьләрен яшерә алмады…
– Венерам, сабыр ит, барысын җиңәрбез, – дип кабатлады әни кеше.
Әтисе исә тыелып калды. Ул кызына карап, күзләрен яшереп, тәрәзәгә борылды. Әмма Венера аның йөрәк авыртуын тоя иде.
Көннәр үтте. Табиблар аны каты авырулар бүлегеннән реабилитация бүлегенә күчерделәр. Монда инде аңа йөрергә, кулларын әкренләп хәрәкәтләндерергә өйрәттеләр.
Башта ул бик елады: «Мин беркайчан да элекке кебек булмаячакмын…» – дип уйлады. Әмма шәфкать туташы аны култыклап йөртә башлагач, йөрәгендә кечкенә генә өмет чаткысы кабынды.
Венера үзенә яңа максат куйды – ул яңадан яшәргә тиеш иде.
Көннәр буе күнегүләр ясады. Әкрен-әкрен куллары тыңлый башлады, аяклары да күтәрелде. Аңа авыр булды, әмма ул түзде.
Хастаханәгә дус кызлары сирәк килде. Кайберләре күз яшьләрен тыя алмады, кайберләре озак тормый гына чыгып китте. Венера моны аңлады: кешеләр авыр язмышлы кешене күрә алмый икән.
Ләкин бер егет килде – күрше авылдан Илгиз. Ул мәктәптә укыганда ук Венерага гашыйк булган иде, тик әйтергә батырчылык итмәде. Хәзер ул аңа авыру килеш тә килеп йөри башлады.
Башта Венера аны кабул итмәде. «Мин кемгә кирәк инде хәзер?» – дип уйлады. Әмма Илгиз китмәде, ул һәр килүендә аңа китап укыды, матур сүзләр әйтте.
Кызның йөрәгендә бер яктылык уянды. Ул башта дуслык дип уйлады, әмма соңыннан Илгизнең күзләрендә мәхәббәт күрде.
Венера әле дә көзгегә караудан курка иде. Әмма беркөнне ул батырчылык тапты. Көзгедә ул башка Венераны күрде – йөзендә яра эзләре, күзләрендә авырлык… Әмма шул ук вакытта көч һәм сабырлык иде.
«Мин яңадан яшәргә тиеш!» – дип үз-үзенә сүз бирде ул.
Реабилитация айлары үтте. Ул яңадан йөрергә өйрәнде. Җиңел булмады, әмма ул һәр адымын зур җиңү итеп кабул итте.
Хастаханәдән чыкканда Венера инде башка кеше иде. Ул элекке шаян кыз түгел, ә тормышның ачы дәресләрен үткән көчле хатын-кыз булып чыкты.
Авылга кайткач, кешеләр аны кызганып карый башлады. Венера башта бу карашлардан кыенсынып йөрде. Әмма аннары ул аларга игътибар итмәде. Чөнки ул үзенең күңел көчен белә иде.
Илгиз аның янында калды. Ул аңа һәр эштә булышты, үзенең мәхәббәтен яшермәде.
Бер елдан соң Венера югары уку йортына керде. Ул табиб булырга теләде – үзен коткарган кешеләр кебек булырга. Һәр авырлыкта ул төнне искә төшерде. Әмма хәзер бу хәтер аны җимерми, киресенчә – көч өсти иде.
Венера аңлады: яшәү – ул матурлык кына түгел, ул сынаулар да. Һәм кем сабыр итә, шул бәхеткә ирешә.
Аның йөзе элеккечә булмаса да, йөрәгендәге нур һәркемне җылыта иде. Авылдашлар да моны аңладылар: Венерага сокланып карый башладылар.
Ул исә инде күптән үзен бәхетсез дип санамый иде. Чөнки янында әти-әнисе, дуслары һәм иң мөһиме – Илгиз бар иде.
Венера яңадан яшәүне сайлады. Һәм бу – аның иң зур җиңүе булды.
