Артур белән Әнисә бер үк офиска эшкә кергән көннән үк бер-берсен яратмады. Юк, ачык дошманлык түгел – әмма карашлары кискен, сүзләре төрткеле, һәркем үз сүзенең өстен булуын тели. Икесе дә – көчле, максатчан кешеләр, ләкин бу сыйфатлар аларны, якынайтудан бигрәк, ераклаштыра гына.
– Документларны кем шулай әзерли инде? – дип сыкранды Артур беркөнне. – Кире тапшыра-тапшыра башым әйләнә.
– Ә син укырга өйрән, – дип тыныч кына җавап бирде Әнисә. – Күрсәтмәләрне ачсаң, аңлар идең.
Шулай итеп, көннән-көн алар бер-берсен үрти, ачуландыра, әмма кайчак, нигәдер, карашларын читкә ала алмадылар.
Беркөнне баш бухгалтер авырып китте, һәм проектның бөтен авырлыклары Артур белән Әнисәгә калды. Икесе дә аңлады: дуслашмыйча, бу эшне ерып чыгып булмый. Беренче ике көн авыр булды – һәр очрашу бәхәс белән тәмамланды, һәр карарны дәлилләү соралды.
Ләкин өченче көнне барысы да үзгәрде.
Кичкә таба компьютер системасы сүнде, документлар югалды. Әнисә, арып, өстәлгә утырды:
– Болай булуы мөмкин түгел... Без өлгермәячәкбез...
Артур аңа беренче тапкыр йомшак итеп карады.
– Әйдә, тынычлан. Барысын да кабат күтәреп була. Мин синең белән.
Бу «мин синең белән» дигән сүзләр Әнисәнең йөрәгенә әллә ничек йомшак булып тоелды. Ә Артур үзе дә аңламый калды – нигә аның йөрәге кинәт бөтенләй башкача тибә башлады соң?
Берничә сәгать буе бергә эшләделәр. Артурның җитдилеге, тыныч тавышы, җентеклелеге Әнисәнең игътибарын җәлеп итте. Ә кызның акыллы тәкъдимнәре, төгәллеге, таләпчәнлеге Артур өчен бөтенләй яңа дөнья иде.
– Синең белән эшләү... әйбәт икән ул, – дип әйтеп ташлады Артур, хәтта үзе дә сизмәстән.
– Карале, мактый беләсең икән, – диде Әнисә, елмаеп.
Бер-ике көннән проект уңышлы тәмамланды. Җыелыштан соң алар икесе дә офис каршындагы эскәмиягә утырдылар. Төнге шәһәр тыныч, лампалар якты.
– Беләсеңме... – дип башлады Әнисә, – мин сине башта бөтенләй кабул итә алмадым.
– Мин дә, – дип көлде Артур. – Син мине гел мыскыл итәсең дип уйладым.
– Һәм син дә мине!
Көлделәр. Тын алдылар.
– Ә хәзер... – диде Артур, карашын читкә алып. – Мин сиңа гел карыйм. Син эшләгәндә, сөйләгәндә... хәтта ачулы сүз әйткәндә дә. Бу нәрсә икән ул?
Әнисә җавап бирмәде. Ул аның кулына акрын гына кагылды.
– Бу... күңел йомшара башлау, – диде.
Артур учын әкрен күтәреп, кызның бармакларын тотты.
– Ә минем күңел... сиңа таба ашкына, Әнисә.
Кызның йөзе алсуланды, ләкин ул кулын тартып алмады.
– Мин дә... – дип пышылдады ул.
Бу мизгел аларның икесенә дә кирәк булган – күптән, бәлки, беренче көннән үк. Төрттерүләр, усал сүзләр – барысы да яшерен тартылуның тышкы катламы гына булганын аңладылар.
Шул көннән соң, эш көне ничек кенә авыр булмасын, алар бер-берсенә ярдәм итәргә ашыкты, бер-берсенең фикерен тыңлады, һәм һәр очрашу күңелгә җылылык өсти барды.
Бер кичне Артур Әнисәне озатып барганда туктап калды һәм пышылдап кына әйтте:
– Без күп вакыт әрләштек, бәхәсләштек... әмма хәзер мин сине югалтудан куркам.
Әнисә моңа җавап итеп елмайды һәм аның җилкәсенә башын салды:
– Югалтмассың. Мин синең янда.
Шул мизгелдә аларның арасындагы киеренкелек эреп бетте. Мәхәббәт башта сиздермичә генә, тыйнак кына тамыр җибәргән, ә хәзер инде йөрәкләрен тулысынча урап алган иде.
