Айрат мине беренче тапкыр мәктәпнең агач идәнле, акбур тузаны исе чыккан тар гына коридорында күрде. Ул миңа озак итеп карап торды, ә мин башымны иеп, тиз генә узып киттем. Шуннан соң ул, дәресләр беткәч, гел ишек төбендә көтеп тора башлады.
Авылда шундый гадәт бар: егет кызны ошатса, башта сүз куша, аннары озата йөри.
Башта мин моңа игътибар итмәскә тырыштым. Ә ул, кулын кесәсенә тыгып, гел елмаеп йөри. Авылда аның турында бары тик яхшы сүзләр генә сөйлиләр.
«Салкын көндә дә әбиләргә утын ярып бирә, печән ташый, кулыннан эш килә», – ди күршеләр.
Бер көнне ул, мәктәптән кайтып барганда минем янга килеп: «Кич белән клубка барабызмы?» – диде.
Мин оялчан гына баш кактым. Шуннан соң без ешрак күрешә башладык. Кышкы кичләрдә ул мине чанага утыртып озата кайта иде. Чана астында кар шыгырдый, күктә йолдызлар балкый, без икебез генә.
Яз җиткәч, без инеш буена төшә идек, суга ташлар атып уйнадык. Ә җәен, клуб янына җыелган яшьләр белән бергә, гармун тавышына биеп йөрдек.
Шулай итеп 5 ел үтеп китте...
Бу вакыт эчендә безнең яшьлек хатирәләре дә, бәхәсләре дә булды. Әмма һәрвакыт кабат дуслаштык.
Аннары бер көнне Айратка повестка килде. Авылның ярым буш клубында утырып, озак сөйләштек. Ул: «Көтәрсеңме?» – дип сорады. Мин: «Көтәрмен», – дидем. Айрат китте.
Мин аны 2 ел көттем.
Башта хатлар килде, аларда армия тормышы турында язылган иде. Конвертны ачканда дулкынланудан кулларым калтыраганны хәтерлим. Аннары фотосурәтләр килде: ул хәрби формада, елмая.
Айрат армиядән кайткан көнне бөтен авыл каршы алды – клубта баян уйнадылар, балалар: «Солдат кайткан, солдат!» – дип кычкырды.
Шул ук көзне без туй ясадык – туй өстәлендә бәлеш, чәкчәк, каз ите.
Тик 1 елдан соң Айрат еш авырый башлады. Башта, салкын тигәндер, дип уйладык. Ләкин табиблар куркыныч диагноз куйды. Айрат, шуңа карамастан, һәр көнне елмаеп каршылады.
Минем кулларымны тотып: «Мин сине яратам», – диде.
Минем күңел тулып, тамак төбемә төер утыра. Тик мин җавап бирергә оялдым.
Бер кичне без иске йорт янында утырдык, кулларыбыз туңды, тик икебез дә тын гына утырдык. Ул миңа карап елмайды.
Минем эчемдәге «мин дә сине яратам» дигән сүзләр тышка чыга алмады, мин кабат оялдым.
Бер төнне ул, көч-хәл белән сулыш алып, миңа янә: «Барыбер мин сине яратам», – диде.
Мин аңа елмаюым белән җавап бирдем.
Шул төнне ул тын калды. Иртән аны югалттым...
Кабер янында, җилдә калтырап, яшьле күзләр аша, пышылдап: «Мин дә сине яратам», – дидем.
Ләкин ишетүче юк инде...
Еллар үтте. Мин һаман шул сүзләрне күңелемдә йөртәм. Һәр яз саен, инеш буена төшеп, Айрат белән йөргән сукмаклардан үтәм. Чәчәкләр үскән урыннарда тукталып, күзләремне йомам.
Һәм һәрвакыт эчтән генә пышылдыйм: «Мин сине яратам, Айрат…»
