Мин аңа шатлыклы хәбәрне әйткән мизгелдә, йөрәгем күкрәгемнән чыгып очар кебек иде. Аның кыяфәте исә кинәт үзгәрде – сөю урынына салкын ташка әйләнде.
Мин тотлыктым, нәрсәдер аңлатырга теләдем, ләкин ул инде мине ишетер хәлдә түгел иде.
– Үзеңә үзең уен ясап йөрисеңме? – диде ул, тавышын күтәреп.
Йөрәгемә нидер кадалгандай булды. Бу сүзләрне мин якын кешемнән ишетермен дип, һич көтмәгән идем.
Кулларым калтыранды, ләкин мин үземне кулга алырга тырыштым.
– Бу – безнең уртак балабыз… – дип пышылдадым.
Ул исә кул селтәде.
– Минем киләчәккә планнарымда бала юк әле.
Мин аңламыйча карап тордым.
– Ә мин? Мин сиңа кирәк идемме соң?
Ул борылып, пиджагын кулына алды.
– Мин болай дәвам итә алмыйм. Гафу ит.
Бу сүзләрдән соң ишек ябылды. Ә мин шунда ук аңладым – ул мине түгел, үзен генә яраткан.
Өйдә тынлык урнашты. Бу тынлык минем өчен аерылу авазы иде.
Мин диванга утырып, кулларымны корсагым өстенә куйдым.
– Борчылма, бәләкәчем, без синең белән икәү генә булсак та, барыбер егылмабыз, – дидем.
Авыр минутларда эчемдә ниндидер көч уянды. Бу көч минем балам өчен булырга тиеш.
Иртән торып, көзге каршына басканда, үземне танымыйча тордым. Күзләрем кызарган, ләкин эчемдә ныклык тоелды.
Мин эшкә киттем. Хезмәттәшләр кәефемне сизде, ләкин сорашмадылар.
Төш вакыты җиткәч, хастаханәгә юнәлдем – бала иминлеген тикшертергә. Табиб елмайды:
– Бар да әйбәт. Сез көчле.
Мин кайтканда, шәһәр өстенә кар сибелә башлады. Урамдагы һәр бөртек мине тынычландыра кебек иде. Өй ишеген ачып керүгә бушлыкны тоеп өркедем. Кичәге тавышлар, аның кычкыруы яңгырап киткәндәй булды. Ләкин хәзер мин ялгыз түгел – эчемдә бәгырь җимешем бар. Бу уй мине җылытты.
Кич буе киләчәгемне уйлап утырдым. Акча, йорт, балага кирәк-ярак… Барысын да яңадан башларга кирәк иде.
Икенче көнне мин аның белән араны өзеп, телефон номерын да блокка куйдым. Минем тормышка ул бүтән әйләнеп кайта алмас.
Ана булу турында уйланганда, күңелемне курку басты. Ләкин мин үз-үземне тынычландырдым:
– Мин булдырам.
Көннәр үтә барды, авырлыкларга карамастан, эшләдем. Төннәрен бала белән сөйләшеп йокыга киттем.
Бер көнне подъезд төбендә аны күреп алдым. Кулында чәчәк бәйләме бар иде.
Ул миңа якынлашты.
– Сөйләшик, зинһар…
Мин аңа кырт кистем:
– Инде соң. Бик соң.
Аның күзләрендә үкенеч күренде. Ләкин мин инде бу күзләргә ышанмадым.
– Мин курыктым… белмәдем… – дип акланды ул.
Мин башымны селкедем:
– Бала барыбер булачак. Теләсәң дә, теләмәсәң дә.
Ул дәшми калды. Ә мин узып киттем – үткәнгә кире борылмаска ант итеп.
Берничә айдан соң баламның тибүен беренче тапкыр тойдым. Мин елап җибәрдем – бу күз яшьләре бәхеттән иде.
Табибка барганда, ул янә пәйда булды.
– Мин бит әле дә синең янда булырга әзер, – диде ул.
Мин туктап, аңа карадым.
– Ә мин әзер түгел. Син мине рәнҗеттең. Ә мин бүтән рәнҗетердәй хәлдә түгел, – дидем.
Шул мизгелдә ул нидер әйтмәкче булды, ләкин туктап калды. Чөнки минем янга бер хатын килде – социаль хезмәткәр.
– Барысы да тәртиптәме, Айзилә? – дип сорады ул, җылы елмаеп.
Мин аңа:
– Әйе, барысы да яхшы, – дип җавап бирдем.
Ул киткәч, мин баламның атасына карадым.
– Мине хәзер яклаучылар бар. Миңа син кирәк түгел.
Ул башын иде.
– Мин сине югалттым, шулаймы?
– Син мине югалтмадың. Син беркайчан да мине тапмадың, – дидем.
Ул китеп барды. Ә мин җиңел сулап куйдым.
Вакытлар үтте, минем корсак түгәрәкләнеп китте. Өйдә бала киемнәре җыела башлады. Бер кичне балам ныграк тибеп куйды да, мин елмаеп пышылдадым:
– Син – минем көчем, бәләкәчем.
Һәм шул төндә мин үземә бер вәгъдә бирдем:
– Мин сине беркайчан да ташламам.
Ялгызлык мине куркытмады. Чөнки минем янда иң кадерле җан бар иде. Ләкин шушы гөнаһсыз җанны бу дөньяга сыңар канат белән китерүне хәл итәргә минем хакым бармы? Аны әтисеннән аерырырга тиешме мин? Шулай уйлар мине айнытып җибәргәндәй булды. Әтисенә дәшәргә кирәк… Гафу итәргә кирәк...
