Фәридә көзге алдында озак кына утырды. Тәрәзә артында көзге яңгыр пәрдәсе астында шәһәрнең утлары сүнә башлаган. Өстәлдә – ярым буш бокаллар, янәшәсендә – иске хатлар, берсендә – Камил язган сүзләр: «Мин сине беркайчан да онытмам...»
– Ялган, – дип пышылдады Фәридә, авыр итеп сулыш алды. – Син инде күптән оныттың, ә мин әле дә шул хатны саклыйм...
Ул үзенең көзгедәге шәүләсенә карады – шул ук күзләр, әмма нурлары сүнгән. Шул ук чәчләр, әмма инде салкын җилләр кагылудан чал төшә башлаган.
«Мин көчле, мин барысын да җиңдем», – дип күпме мәртәбә үз-үзенә кабатлады ул. Әмма бүген бу сүзләр аңа ялган булып ишетелде.
Эчтән генә моңлы көй ишетелде – «язмышмы бу, әллә ялгышмы...» дигән кебек.
Шул мәлдә ишек кыңгыравы шалтырады. Фәридә сискәнеп куйды. Йөрәге тагын да ешрак типте.
Ишекне ачса, каршыда Камил басып тора. Бер үк вакытта таныш һәм чит кеше. Өстендә – кара пальто..
– Исәнме, Фәридә, – диде ул сак кына.
– Сиңа нәрсә кирәк? – тавышы салкын, әмма эчтән калтыранулы чыкты.
– Синең белән сөйләшергә... бер генә минутка.
– Сөйләшер сүз калмады бит, Камил.
– Калган... синең күзләреңдә ул сүзләр әле дә бар, – диде ул һәм бер адым якынайды.
Фәридә артка чигенде. Ул үзен сакларга тырышты.
– Мин сине җибәрдем, Камил. Мин еладым, мин төннәр буе онытырга көч сорадым. Нигә син кабат килдең?
Камил башын аска иде.
– Мин дә оныта алмадым. Миннур әйтте, сине очраткан, күзләреңдә элекке нур кабынган, диде. Минем йөрәгем түзмәде...
– Миннур... – Фәридә елмаеп алды. – Ул һаман бөтен кешегә минем хәлемне сөйли.
Камил дәшмәде. Ул өстәлгә күз салды – анда аларның фотолары, бокал, хатлар.
– Син һаман саклыйсыңмы? – дип сорады ул тын гына.
– Әйе. Саклыйм. Үткәннәрдән качып булмый, Камил. Әмма алар белән яшәп тә булмый.
– Мин беләм... – диде ул һәм бер мизгелгә Фәридәнең күзләренә туры карады. – Мин гаепле. Мин Миндинәгә өйләндем, әмма ул – ялгыш булган.
– Миндинә... – Фәридә иреннәрен кысты. – Ул яхшы кыз иде.
– Әйе. Тик мин аны яратмадым. Мин сине яраттым. Һаман яратам.
Фәридә башын чайкап, тәрәзәгә борылды.
– Соң. Бар да соң инде. Мин элеккеге түгел. Мин үземне югалттым, аннары яңадан җыйдым. Синең өчен түгел, үзем өчен.
Камил якын килде, кулын сузмады. Ул курыкты.
– Мин берни дә сорамыйм, – диде ул пышылдап. – Мин бары сине күрергә теләдем.
Фәридә борылып карады. Камил аның күзләрендә инде нәфрәт түгел, ә сүнгән җылылык күрде.
– Күрдеңме? Хәзер кит, Камил.
– Әгәр кирәк булсам...
– Юк. Кирәк түгел. Мин хәзер үземә кирәк, Камил.
Камил башын иеп чыгып китте. Ишек ябылган тавыш бүлмәдә яңгырап калды.
Фәридә берничә секунд тын торды, аннары бокалын кулына алды.
– Сау бул, Камил, – дип пышылдады ул. – Бу юлы – мәңгелеккә.
Ул бер йотым су эчте, күзләрен йомды.
Һәм Фәридә аңлады: кайчак кеше көчле түгел, әмма көчле булып күренә белә. Кайчак ул еламый – чөнки күз яшьләре түгел, ә йөрәк елаган була. Кайчак ул елмая – чөнки башкача яшәү мөмкин түгел.
Шул мизгелдә ул үзе белән татулашты. Җанындагы тынлыкта яңгыраган бер генә сүз калды:
– Мин тере. Мин әле һаман яратам. Тик аны түгел... ә үземне.
