Яшь чагында Фәридә мәхәббәтнең мәңгелек икәненә ышана иде. Ул Ленарга, аларның уртак киләчәгенә, иренең куллары бары тик аны гына кочасына, күзләре бары тик аңа гына карыйсына ышанды.
Башта Тимур туды, аннары Арслан һәм Ләйлә дөньяга килде.
Әмма бер көнне бу дөнья шулкадәр тиз җимерелде – Фәридә башта аңлап та өлгермәде: бетте.
Фәридә эштән иртәрәк кайтты – сюрприз ясыйсы килде. Әмма «сюрприз» аны үзе көтеп торган. Йокы бүлмәсендә Ленар яртылаш чишенгән хәлдә тора, ә янәшәсендә – таныш булмаган хатын-кыз. Фәридә ишектә катып калгач, иң гаҗәбе – ул кычкырмады. Ә... елмайды. Гаеп тә түгел, курку да түгел – юк. Елмаюы хәтта горур кебек иде, гүя инде яшеренмичә, чын йөзе белән тора алуы өчен шатланды.
Әлеге елмаю барын да җимерде. Фәридә ишекне шапылдатып китмәде – тыныч кына чыкты.
Баштагы айларда ул йокысы качкандай яшәде. Аерылышу, документлар, кыска җаваплар, буш кичләр, йөрәкнең үзенчә әрнүе... Соңыннан курку килде – ничек яшәргә? Аннары – ачу. Ә аннан – тынлык. Тынлык һәм балалар.
Фәридә күптән инде Ленарны искә алмый иде. Яшәде, эшләде, балаларын үстерде.
Беркөнне, паркка чыкканда, ул аны күрде. Ленар сәүдә үзәге янында басып тора, кыйммәтле пәлтә кигән, ләкин күзләре талчыккан. Ул башта малайларны күрде, аннары – Фәридәне.
– Әти! – дип йөгереп китте малайлар. Тимур алга атылды, Арслан да артта калмый. Алар «әти» дип аталган кешене хәтерләми диярлек, ләкин йөрәк сизә, күрәсең.
Ленар елмайды, тик елмаюы авыр иде – сынды кебек. Ул, тезләнеп, улларын кочты. Аннары аның карашы Фәридәгә күтәрелде.
Фәридә тыныч кына басып тора иде – көчле булып, давылларны кичкән кеше кебек. Ләйлә кулында йокымсырап ята. Әти кеше кызына карады – һәм аның күңелендә нидер өзелде. Ул шул төнне, шул елмаюны хәтерләгәндәй булды – хыянәт елмаюын.
– Па-па… – диде Ләйлә, сүзнең мәгънәсен аңламыйча гына.
Ленарның куллары дерелдәде. Күзләрендә яшь чыкты – чын, авыр, күңелнең төбеннән килгән.
Ә Фәридә инде барысын аңлый иде.
Ул елый – чөнки югалткан. Ә Фәридә тик тора – чөнки исән калган.
– Фәридә… – дип кенә әйтә алды ир.
Фәридә тыныч кына җавап бирде:
– Без синеке түгел.
Ир авызын ачты, ләкин сүз чыкмады. Нәрсә әйтсен? «Яратам»мы? «Үкенәм»ме? Аларны инде кире кайтарып булмый – балаларны да, элекке Фәридәне дә.
Малайлар, әтиләре кулыннан ычкынып, әниләренә йөгерде. Ләйлә йокымсырап ята иде...
