Фәния Хәлилова икътисад факультетының соңгы курсында укыганда үзен бөтен университетка танытып өлгергән иде инде: кемдер сокланды, кемдер нәфрәтләнде, кемдер курыкты. Аның турында «убыр» диләр – кешеләрнең зәгыйфь якларын күрә белгәне өчен, һәркемне җиңел генә үзенә кирәк яккa борып җибәрә ала ул.
Тик кичен Фәния бөтенләй башка кешегә әверелә: кайнар шоколад ясап, «Гарри Поттер» китабын ачып, хыял дөньясына чумып утыра. Ул – якыннары өчен барысына да әзер кеше. Аның төп кагыйдәсе гел бер: үз кешеңне сатма.
Аның мәңгелек дошманы – Нәсимә Камаева. Алар балачактан бирле көндәш. Олимпиадаларда, конкурсларда, хәтта гади дәресләрдә дә бер-берсе белән көрәшеп яшәделәр.
Шуңа күрә Фәния университет ишеге алдындагы күренештән шок кичерә язды. Нәсимә елмаеп тора, ә каршында – озын буйлы егет.
Фәния елмайды.
– Ярар… мин моны җимереп ташлармын, – дип пышылдады ул үз-үзенә.
Егетнең исеме Рамил иде. Медицина университеты студенты. Тыныч, ихлас. Фәния якын килгәч, Рамил саклык белән карады, ләкин кызыксыну чаткысы күренде, һәм Фәния моны шунда ук сизде.
Фәния шул көнне уенны башлады. Кайчак юкка чыга, кайчак кинәт кенә аның янында пәйда була. Елмая, аннары салкынаеп китә. Рамил әкренләп Фәниянең серлелегенә, кискен үзгәрүчәнлегенә, көченә тартыла башлады.
Бер көнне ул ачылып әйтте:
– Мин сиңа гашыйк булдым.
Фәния җиңүен аңлады. Нәсимәдән үч ала алды. Әмма шул мизгелдә ул бер нәрсәне көтмәгән иде: Рамилнең күзләрендә чын мәхәббәт бар. Ихлас, тирән, бала-чага сафлыгы белән.
Менә шул Фәнияне куркытты. Ул аңа зыян китерә алмый. Бу егет артык чиста, артык йомшак күңелле. Кичен ул никтер борчылып утырды. Китабын ачты – укый алмады. Йөрәге дөп-дөп тибә. «Мин нәрсә эшлим?»
Ул Рамилгә хәбәр язды: «Безгә күрешергә кирәк. Мин сиңа дөресен әйтәчәкмен».
Очрашуга ул беренче тапкыр чын Фәния булып, «битлеген» кимичә килде.
– Син нигә шундый? – дип сорады Рамил.
Фәния тирән сулыш алды.
– Мин сине кулланырга теләдем. Нәсимәдән үч алырга…
Рамил тынып калды.
– Ә хәзер? – диде ул бик әкрен генә.
Фәния аның күзләренә карады.
– Хәзер мин синең йөрәгеңне яралаудан куркам.
Егет аның кулларын алды.
– Фәния, мин синең идеаль булуың кирәкми. Бер генә сүз әйт: хәзер син минем белән булырга телисеңме?
– Әйе… телим. Ләкин мин «нормаль» була белмим.
– Бергә өйрәнербез, – дип елмайды Рамил.
Ә шул мизгелдә Фәния күп еллардан бирле беренче тапкыр үзен кеше итеп хис итте. Убыр түгел. Манипулятор түгел. Ә мәхәббәткә сусаган гади кыз.
