Гөлүзә кечкенәдән үк йорт эшләренә оста, алтын куллы кыз булып үсте. Аның якты кара күзләре һәркемне җәлеп итә, елмаюы күңелләргә җылылык бирә. Кара чәчләре иңнәренә таралып төшә һәм ак йөзенә тагын да якты нур өсти.
Авыл егете Рәсим дә аңа күрү белән гашыйк булды. Рәсим – таза гәүдәле, киң җилкәле, кайнар холыклы егет.
Кыз белән егетнең күз карашлары беренче тапкыр очрашканда ук кушылды. Басулардагы җилләр дә аларга серләрен пышылдагандай тоелды. Язгы болыннарда алар бергәләп йөрде, кошлар сайравын тыңлады. Рәсим Гөлүзәнең кулын тоткан саен дөньяның бөтен борчулары юкка чыккандай булды.
Бер елдан аларның туйлары гөрләп үтте. Табыннар мул, авыл халкы шат, ә яшьләрнең күзләрендә бәхет чаткылары яна. Гөлүзә кәләш күлмәгендә аккош кебек, аны күреп күңеле йомшарган Рәсимнең күзләреннән яшьләр чыкты хәтта.
Яшь ир белән хатын яңа тормыш башлады. Иртән кояш аларның тәрәзәсенә карап елмайды, кичләрен йолдызлар гаилә бәхетенә шаһит булды. Гөлүзә тәмле ашлар пешерде, ире эштән кайтканда һәрвакыт җылы караш белән каршы алды. Бу вакытта өйдә хуш ис тарала, балалар көлүе яңгырый.
Беренче кызлары тугач, Рәсим Гөлүзәне кулларында күтәреп, рәхмәт сүзләрен туктаусыз кабатлады. Кызчыкның күзләре – әнисенә, елмаюы әтисенә охшаган.
Берничә елдан соң икенче бала дөньяга килде – уллары. Йортта шатлык тагын да артты, гел балалар тавышы яңгырап торды.
Күршеләре дә бу гаиләгә сокланып карады. «Ничекләр итеп шулай дус-тату яшиләр икән?» – дип, алар эчтән генә көнләште.
Ләкин тормыш юлында сынауларсыз булмый. Бер елны Рәсим җитди авырып китте. Гөлүзәнең йөзендәге нур сүрелде, күзләренә борчу керде. Көннәр буе ул иренең янына утырып дога кылды. Яңгырлы көзләр бу юлы аның күңелендәге моңны кабатлады. Авыл халкы да ярдәм итте: кем дару алып килде, кем җылы сүз әйтте. Озак кына көрәштән соң, Рәсим тернәкләнеп чыкты.
Әйтерсең лә кыштан соң яз килде – өйдә тагын кояш яктысы кабынды.
Шул авыру аларны тагын да ныграк бәйләде. Бер-берсеннән башка яши алмасларын аңладылар.
Ләкин бәхеткә тагын бер яман күләгә төшә башлады. Бер күрше хатын, көнчелектәнме, әллә үз хисләрен яшерә алмавыннанмы, Рәсимгә игътибар итә башлады. Кайчакта ул уңайсыз сүзләр әйтте, Гөлүзәнең йөрәгенә энә кадагандай итте. Ләкин Рәсим аңа бер генә тапкыр да күз күтәреп карамады, йөрәге бары Гөлүзәгә генә бәйле иде.
Гөлүзә иренең тугрылыгын аңлап, тагын да ныграк сөя башлады. Иренә карап, ул рәхмәт белән елмайды.
Балалары да үсеп җитә башлады. Кызлары мәктәпкә йөрде, уллары әтисенең кулыннан төшмәде. Гаилә тормышы яңадан гөрләп дәвам итте.
Җәй көннәрендә алар бакчада эшләде. Гөлүзә чәчәкләр утыртты, аларның хуш исе бөтен урамга таралды. Рәсим агачлар утыртты, киләчәк буынга истәлек калдырды. Кичләрен бөтен гаилә җыелып, гөрләшеп утыра.
Әмма тормыш сынауларын дәвам итте. Өйдә янгын чыкты. Күп еллар җыелган байлык мизгел эчендә көлгә әйләнде.
Гөлүзәнең күзләреннән яшьләр агып төште, Рәсим аның иңнәренә кулын салды...
– Елама, җаным, без барысын да яңадан төзербез, – диде ул, нык тавыш белән.
Балалар да куркып елады, ләкин ата-аналарының кулга-кул тотынып басып торуын күргәч, тынычландылар.
Авыл халкы ярдәмгә килде: кем пычкы тотты, кем такта күтәрде, кем ризык алып килде. Яңа йортны төзеп куйганчы, күршеләрдә яшәделәр. Бу вакытта алар бер-берсенә тагын да якынайды, бергәләп авырлыкларны җиңделәр.
Яңа йортлары элеккесеннән дә яктырак, киңрәк булып чыкты. Гөлүзә тәрәзә төпләренә аллы-гөлле гөлләр утыртты. Балалар, шатланып, йорт тирәсендә чыр-чу килеп уйнады.
Гаилә янә бәхет диңгезендә йөзде. Рәсимнең күзләрендә тагын нур кабынды, ул Гөлүзәне яратып кочаклады.
– Син булганда бернинди авырлык куркыныч түгел, – дип пышылдады ул.
Гөлүзә елмаеп җавап бирде:
– Ә син – минем терәгем.
Вакыт үтә барды, балалар үсеп җитте. Кызлары мәктәпне тәмамлап, югары уку йортына керде. Улы атасына булышып, хуҗалык эшләрен алып барды. Гөлүзә дә, Рәсим дә балалар белән горурланды. Авыл халкы аларның гаиләсенә сокланып карады.
Күршеләр: «Сезнең мәхәббәтегез үрнәк», – дип, еш әйттеләр.
Рәсим дә, Гөлүзә дә «бәхетнең сере – бер-береңә хөрмәт һәм сабырлык» дип җавап бирде. Җәйге кичләрнең берсендә алар ишегалдында утырып, үткән гомерләрен искә алдылар. Яшьлек мәхәббәте, авыру-сыналулар, янгын, күз яшьләре һәм шатлыклар – барысы да артта калды. Ләкин һәр сынау аларны көчлерәк итте.
Балалары яннарына килеп, әти-әниләренең кулларын тоттылар.
– Без сезгә сокланабыз, – диде кызлары.
– Без дә сезнең кебек тормыш корырга телибез, – дип өстәде уллары.
Гөлүзәнең күзләренә яшь тулды, ләкин бу юлы – шатлыктан. Рәсим дә балаларына горурланып карады. Шул мизгелдә алар аңладылар: бәхет – байлыкта түгел, зур йортларда да түгел. Бәхет – мәхәббәттә, бергәлектә, сабырлыкта һәм бер-береңә тугры булуда. Авыр кышлар, яңгырлы көзләр дә мәхәббәтләрен җиңә алмады. Гөлүзә һәм Рәсимнең йөрәкләрендә гел яз чәчәк атты.
Көннәрдән бер көнне аларның ишегалды балалар һәм оныклар белән тулы булды. Гаилә җыелышып бәйрәм итте. Тәрәзәләрдән нур бөркелде, өй түрендә бәхет чаткылары уйнады. Гөлүзә табын янында утырды, аның йөзендә тынычлык һәм рәхмәт балкыды.
Рәсим янәшәсендә, кулыннан нык итеп тотып утырды.
– Менә, җаным, безнең бөтен байлыгыбыз, – диде ул, оныкларга карап.
Гөлүзә елмайды:
– Әйе, алар – безнең гомер агачларыбызның җимешләре.
Гаилә бәхете аларга бөтен авырлыкларны җиңәргә көч бирде. Тормыш юлында алар сынаулар аша уздылар. Ләкин һәр югалту соңыннан зуррак шатлык алып килде. Мәхәббәтләре аларны саклады, үстерде, бәхеткә илтте.
Гөлүзә күңелендә: «Рәсим белән очрашу – язмыш бүләге», – дип уйлады.
Рәсим дә һәрвакыт Аллаһка рәхмәт итте: «Миңа шундый хатын бирдең», – дип.
Шул рәвешле аларның гомер юллары мәхәббәт, сабырлык һәм бәхет белән тулды.
Һәм иң мөһиме – аларның мәхәббәте оныкларына да күчте.