Гаилә тормышында кайчак бер мизгел ике кешенең язмышын «исән» һәм «үле» итеп аера. Рамилә һәм Рамил гаиләсендә нәкъ шулай булды. Аларның «моңарчы» дигән бәхетле, тигез тормышы бар иде – 7 яшьлек кызлары Венераның көмеш кыңгырау кебек тавышы, нур бөркеп торган елмаюы йортларын җанландырып торды. Ә «аннары» – тынлык, кара бушлык, гаепле карашлар, ә канлы күлмәгендә кечкенә Венераның җанны өшеткеч рухы калды.
Ул кич болытлы, яңгырлы иде. Кунактан кайтып киләләр. Венера машинада артта утырган. Иминлек каешын эләктергән дә, шуңа тотынып, йокымсырап бара. Ә Рамилә белән Рамил… вак-төяк өчен талашалар. Нәрсә иде ул – чыгарырга онытылган чүпме, вакытында түләнмәгән квитанцияме – хәзер алар моны хәтта искә дә төшерә алмый.
Рамил юлдан игътибарын бер генә мизгелгә алды – шул җитте.
Тимер бөгелеп, пыяла чатнап очты… Машина әйләнеп төште. Икесе дә аңсыз. Аңга килгәндә алар бала тавышын ишеттеләр:
– Әни… Әти… Авырта…
Алар артка борылды. Венера канга баткан. Пыяла кисәге аның нәни муенына кереп киткән. Бала каешны каты кысып тоткан – әйтерсең лә ул гомер җебе. Куркудан мөлдерәп тулган күзләре ярдәм сорый.
Ә алар… ярдәм итә алмады.
Шок. Курку. Паника. Тавыш чыкмый. Куллар тыңламый.
Баланың сулышы өзелеп-өзелеп чыкты… Соңгы карашы – аларның мәхәббәтле йөзе түгел, ә өзек-төтек пыяла кисәгендә күренгән куркыныч шәүләләр булды.
Венераның йөрәге туктады.
Шул көннән соң өй зинданга әйләнде. Нәрсәдер төннәрен идән буйлап пышылдап чаба. Идәндә нәни аяк эзләре барлыкка килә. Венераның бүлмәсеннән кычкырып елау ишетелә. Көзгедә – кечкенә кул белән язылган сорау: «Нигә?»
Бер төнне Рамил күзләрен ачты – канлы күлмәкле Венера баш очында басып тора иде. Ул бармагы белән әүвәл – әтисенә, аннан әнисенә төртеп күрсәтте.
Бу – хәсрәт кенә түгел. Бу – үкенеч һәм гаеп.
Венера аларны кичерә алмый.
Нәкъ шул вакытта Рамиләнең әтисе – сугыш күргән, күпне белгән Салих ага килеп җитте. Өйне айкап чыкканнан соң, ул бер генә җөмлә әйтте:
– Бу сезнең генә гаеп түгел. Сезнең бәхеткә кемдер күз тидергән. Бозык бар. Шул ишек ачык калганга – бала рухы кайта.
Ул аларны урман башындагы карт имче Габделхәй бабай янына алып барды.
Габделхәй бабай – озын буйлы, коры гәүдәле, төпсез күзле бер агай. Ул Венераның чәч кыстыргычын кулына алды да, күзләрен йомып, дөбердәгән тавыш белән әйтеп куйды:
– Балагыз җирдән китә алмаган. Ул – арада. Аңламый – нишләп сакламадыгыз… Ә син… – дип Рамилгә текәлде. – Синең өстеңдә кара тамга. Бервакыт сине яратып йөргән хатын үч иткән.
Рамилнең күз алдына бергә эшләгән хатын килеп басты – керфекләрен җилпеп, кычкырып елый торган Айгөл… Аның үч тулы сүзләре яңгырады: «Әле күрерсең күрмәгәнеңне!»
Тулган айлы төндә урманда өчәү учак янында утырдылар. Әнисе кулында Венераның иске уенчы. Габделхәй карт догалар укыды. Агачлар өшеп калтырады. Чак кына ут яктысында – Венера күренде. Җан кебек. Кансыз. Тыныч. Үпкәсез.
Рамилә елады:
– Кызым… гафу ит безне… Без сине яратабыз…
Рамил дә сулкылдады:
– Гафу ит безне, Венера...
Венера елмайды. Әкрен генә кул болгады. Һәм урман караңгылыгына кереп юк булды.
Кинәт учак сүнде.
– Ул китте. Юаныч тапты, – диде Габделхәй карт. – Әмма кара тамганы да алырга кирәк.
Бозык алынганда, Рамил үзе дә үлем белән тартышты: кычкырды, дер калтырады. Эчтән нәрсәдер өзелеп чыгып киткәндәй…
Һәм – тынлык. Йөк җилкәсеннән төште…
Шул көннән өйләре үзгәрде: кара күләгәләр качты. Салкынлык бетте. Көндез өййне кояш җылытты, төнлә тыныч йокы кайтты.
Гаилә яңадан тернәкләнде. Алар бер-берсен тагын тапты.
Өч елдан соң йортта яңадан шатлык авазы яңгырады – Миләүшә дөньяга килде. Аның күзләре зәңгәр. Ә сул як яңагында – кечкенә йолдызчык рәвешендәге миң…
Миләүшә беркөнне елмаеп, һавага кулын сузды да шатлыктан кычкырып көлде: бик таныш, бәхетле тавыш…
Рамилә йомшак кына пышылдады:
– Рәхмәт, кызым… безне гафу иткәнең өчен.
Рамил елый-елый елмайды...
