Алмаз белән Ралия былтыр өйләнеште. Кызым Ралия аны чын күңелдән яратты, күзенә генә карап тора. Алмаз да башта бик ипле, эшчән, сүзендә торучан егет булып күренде. Туйдан соң яшьләр бездән аерым, авыл очындагы бер өйне ремонтлап күченделәр. Ралия шатланды, өен ямьләп җиһазлады, һәр почмакка җылы салды. Кызымның йөзендә бәхет балкыды, ана йөрәге тынычланды.
Быел яз башында гына күңелемә шом керде. Күрше авылда яшәүче таныш хатын очрады да, сүз арасында гына: «Алмазыгызны Мөнирә белән күргәннәр», – диде. Башта ышанмадым. Яшь гаилә турында гайбәт күп йөри, дидем. Ләкин күңелгә кереп калган ул сүз тынычлык бирмәде. Аннары инде үз күзләрем белән күрдем: авыл башында Алмаз белән Мөнирә икесе бергә торалар, сөйләшәләр, көлешәләр. Алмаз мине күргәч каушап калды, Мөнирә исә башын читкә борды.
Шул көннән башлап йөрәгемә ут төште. Иң авыры – Ралия бәби көтә иде. Ул моны зур шатлык белән кабул итте, һәр көнен санап яшәде. Алмаз да башта сөенгән кебек булды, әмма соңгы айларда ул еш кына өйдә юк, эш белән, дип чыгып китә дә кич кенә кайта башлады. Ралия исә сәбәбен сорамады, иренә ышанды, сабыр булды.
Мин озак түзә алмадым. Бер кичне Алмаз белән турыдан-туры сөйләшергә булдым. Ул башта барысын да кире какты, әмма күзләрендәге курку, тавышындагы өзеклек хакыйкатьне әйтеп тора иде. Ахыр чиктә ул барысын да таныды: Мөнирә белән очрашуларын, күңел буталуын, үзе дә нәрсә эшләгәнен аңлап бетермәвен әйтте.
«Мин Ралияне ташламыйм, бала минеке», – диде ул, әмма сүзләрендә ныклык юк иде.
Иң авыры – бу хакта Ралиягә әйтү булды. Ана кеше өчен баласына авыр хәбәр җиткерү – иң зур газап. Кызым башта сүзләремә ышанмады, елмайды гына. Ә аннары күзләренә яшь тулды, йөзе агарып китте. Ул, бер сүз дә әйтмичә, бүлмәсенә кереп китте. Ул төнне без йокламадык. Ралия елады, ә мин аның чәчләреннән сыйпап, Аллаһтан сабырлык сорадым.
Икенче көнне Алмаз өйгә кайтты. Ул Ралия алдында тезләнде, гафу үтенде, ялгышканын әйтте. Ралия озак дәшмәде. Аның өчен бу – хыянәттән дә авыррак иде: бала көткән чакта, иренең башка хатын белән йөрүе. Әмма ул кычкырмады, тавыш куптармады. «Мин балам өчен яшим», – диде.
Авылда сүз тиз тарала. Кемдер кызымны жәлләде, кемдер Алмазны сүкте, ә кемдер Мөнирәне гаепләде. Әмма бу сүзләр безнең йөрәк ярасын дәваламады. Алмаз Мөнирә белән элемтәсен өзәргә вәгъдә бирде, эштән соң туры өйгә кайта башлады. Ләкин ышаныч бер югалса, аны кире кайтару бик авыр.
Ралия көннән-көн үзгәрде, корсагы зурайды, йөзе моңсуланды. Әмма ул сабый өчен көчле булырга тырышты. Мин аның янында булдым, табибка йөрттем. Алмаз да тырышты: өйдә булышты, кирәк-ярак ташыды, әмма кызымның күзләрендә элекке җылылык юк иде.
Бала туган көнне барыбыз да дулкынландык. Дөньяга кыз бала килде. Аны Ралия кулына алгач, күзләрендә яңа яктылык кабынды. Алмаз да, елый-елый, сабыен күтәрде. Ул мизгелдә барыбыз да бу гаиләне саклап калырга мөмкин икәнен аңладык.
Ләкин тормышта бар да шунда ук җайланмый. Ралия Алмазны кичерергә тырышты, әмма йөрәге сак булды. Алар арасында озак сөйләшүләр, күз яшьләре булды. Әмма сабый аларны бәйләп торды. Алмаз да үзенең хатасын аңлады, чынлап та гаиләсен саклау өчен көрәшә башлады.
Мин исә ана буларак бер генә нәрсә теләдем: кызымның күзләрендә яңадан бәхет күрүне. Юллары авыр булса да, сабырлык белән, вакыт белән, бәлки, яралар төзәлер. Тик мин беләм: хыянәт онытылмый, әмма кайчак кешеләр аны күтәреп яшәргә өйрәнә. Иң мөһиме – балалар өчен, киләчәк өчен дөрес юлны сайлау.
