Һәр кыз, әлбәттә, хыялында туй йөртә: аңа кияүгә чыгарга тәкъдим ясау мизгеле нинди булыр икән? Кемдер һава шары өстендә романтика турында хыяллана, кемдер – кыйммәтле ресторанда балкып торган йөзек турында. Гөлшат та шундыйларның берсе.
Ул йөрәгендә һәрчак хыял йөртте: аның мәхәббәте нинди булыр, аңа тәкъдимне кем һәм ничек ясар икән? Әмма тормыш еш кына бөтенләй башка юллар сайлый.
Гөлшат 2 ел Ринат белән очрашып йөрде. Алар университетта танышты. Ул вакытта икесенең дә кесәсендә акча юк, әмма мәхәббәт күп.
Зәйтүнә – Гөлшатның иң якын дусты. Кызлар балачактан бирле берсүзсез аңлашалар, серләре дә, шатлыклары да уртак.
Бер көнне Зәйтүнә Гөлшатка шалтыратты.
– Кичә Ринат сине сорады, – диде ул, серле тавыш белән. – Берәр нәрсә әзерләп йөри бугай.
Гөлшатның йөрәге дөп-дөп тибә башлады. Ул, әлбәттә, шунда ук тәкъдим турында уйлады. Әмма үзен кулга алырга тырышты.
Көннәр үтте, ә Ринат һаман дәшми дә, тәкъдим дә ясамый. Киресенчә – эш белән шөгыльләнә. Бер кичне алар кафеда очрашты. Ринатның йөзе арып беткән, күзләрендә уйчанлык бар.
– Гөлшат, – диде ул. – Мин сине яратам. Ләкин… хәзер өйләнергә әзер түгел бугай.
Бу сүзләр Гөлшатның йөрәгенә салкын кар булып ятты. Ул аңларга тырышты, тыныч кына баш какты, әмма эчтә нидер җимерелде.
Кайтып кергәндә, Зәйтүнә шалтыратты.
– Нәрсә булды? – диде ул. – Ни өчен тавышың болай күңелсез?
Гөлшат барысын да сөйләде. Зәйтүнә тын калды.
– Ул юләр, – дип кенә әйтә алды дусты.
Киләсе атналарда алар сирәгрәк күрешә башлады. Гөлшат сизә: Ринат нидер яшерә. Бер көнне ул Ринатны очраклы рәвештә шәһәр үзәгендә күрде. Аның янәшәсендә таныш булмаган кыз бара. Гөлшатның йөрәге чеметеп куйды. Ул шып туктап калды.
Икенче көнне Ринат аңа үзе шалтыратты.
– Очрашыйк, – диде ул. – Сөйләшәсе сүз бар.
Гөлшат килде.
– Гафу ит, – диде Ринат. – Мин сине яратам, ләкин башка кешем бар. Мин үзем дә белми калдым. Мин үзем дә аңламадым...
Бу минутларда Гөлшатның күңелендә бөртекләп җыелган өметләре җимерелде. Ул еламыйча түзде, горур карап:
– Безнең арада бар да бетте, – диде.
Аерылышу җиңел булмады. Көннәр буена ул, йөрәк авыртуына чыдар өчен, бөтен көчен туплады. Зәйтүнә янәшәдә. Ул Гөлшатны кая гына алып бармады: паркка, кинотеатрга, хәтта авылга да алып кайтты.
– Син үзеңнең кадереңне белергә тиеш, – дип кабатлый иде ул.
Айлар узды. Тормыш әкренләп урынына кайта башлады. Гөлшат эшенә чумды, яңа танышлар тапты.
Бер көнне ул шәһәрдәге зур банкетка чакырылды – университет укытучылары җыела. Гөлшат – бүлекнең иң тырыш хезмәткәре, шуңа күрә аны да хөрмәтләп чакырганнар.
Банкетта ул Ринатны очратты. Ринат, аны күреп, читкәрәк китте. Тик Гөлшат аңа бер генә караш ташлап алды да күңелдән: «Бетте», – дип уйлады.
Бу кичтә ул бер егет белән танышты – Айдар исемле. Әдәпле, тыныч тавышлы, елмаюы ихлас. Озакламый алар очрашып йөри башладылар. Айдар Гөлшатны хөрмәт итте, аның һәр сүзен тыңлады, һәр хисен аңларга тырышты.
Бер елдан артык алар янәшә. Бу вакыт эчендә Гөлшат яңадан ачылып китте, яңадан ышана башлады.
Бер көнне Айдар аны шәһәр читендәге тау өстенә алып менде. Әкрен генә җил исә, кояш баткан вакыт – бар да матур. Гөлшат тирә-якка карап елмайды. Ул үзен бәхетле хис итте.
Шул чак Айдар аның кулын тотып алды.
– Гөлшат… мин сине яратам. Мин гомеремне синсез күз алдыма да китерә алмыйм.
Гөлшатның йөрәге туктап калгандай булды.
Айдар кесәсеннән кечкенә бәрхет савыт чыгарды һәм ачты – анда затлы, ләкин гади йөзек.
– Миңа кияүгә чыгасыңмы?
Бу мизгел Гөлшатның хыялында ничек булган – шулай чынбарлыкка әверелде. Юк, һава шары да кирәк түгел, кыйммәтле ресторан да.
Гөлшат елмайды, күзләренә яшь тулды.
– Әйе, – диде ул.
