Көзнең беренче яфраклары сукмакларга сарылып төшкән. Рәшит һәркөн эштән кайтканда шул яфракларга басып, аларның шыгырдавын тыңларга ярата. Аның йөрәгендә исә күптәнге бушлык, әллә нинди сагыш яши.
Бер кичне ул авыл кибетеннән чыкканда, ишек янында көтеп торучы Асияне күрде. Асиянең кулында яшел башлык, күзләрендә тирән моң бар иде. Аларның карашлары очрашты, һәм шул мизгел икесенең дә күңелендә бер җылылык кабынды.
Рәшит Асия белән үзе исәнләште. Асия елмаеп җавап кайтарды. Җил исеп, яфракларны әйләндереп очырганда, алар, бергәләп, авыл урамы буйлап атлады. Сүзләре гади генә, әмма һәрберсе күңел түренә үтеп керде.
Икенче көнне Рәшит кибеткә махсус барды. Аның максаты – Асияне тагын бер кат күрү иде. Чыннан да, Асия анда, ул ипи алып тора. Алар янә сөйләшеп киттеләр. Асиянең тавышы назлы, йөрәккә ятышлы. Рәшит, үзе дә сизмәстән, аның каршында ачылып китте. Асия дә үз серләрен бүлеште. Ул авыл мәктәбендә эшләгән, рәсем дәресләре алып барган. Рәшит исә колхозда эшләгән, техниканы яхшы аңлый. Икесе дә күптәннән ялгыз.
Көз дөньяны колачлый торды. Алар кичләрен ешрак очраша башладылар. Рәшит Асиягә, алмагачлары янына барып, бергәләп чәй эчәргә тәкъдим итте. Асия башта уңайсызланды, ләкин соңрак риза булды. Алар бакчада утырганда, көзге алма исе һавага таралды. Шул вакытта Рәшит беренче тапкыр Асиянең кулын тотып алды. Асиянең йөрәге дөп-дөп типте. Бу тоташу алар өчен бик күпне аңлата иде. Сүзсез дә күңелләр аңлаша, күз карашы аша серләр сөйләнә. Көзнең моңсу кичләре алар өчен иң бәхетле мизгелләргә әверелде.
Авыл халкы да аларның якынаюын күреп алды. Берәүләр сөенде, берәүләр гайбәт сөйләде. Әмма алар моңа артык игътибар итмәделәр. Чөнки аларның йөрәгендә мәхәббәт утлары кабынды. Бер кичтә Рәшит Асиягә: «Син минем йөрәгемә яңадан җылылык иңдердең», – диде.
Асиянең күзләрендә яшь бөртекләре күренде. Ул моңа кадәр үзен шулай аңлаган кешене очратмаган иде. Ә Рәшит үзенә яшәү көченә әйләнгән ярату тапты. Көзге төннәрдә алар күктәге йолдызларга карап озак сөйләштеләр. Һәрбер йолдыз аларга бәхет вәгъдә иткәндәй тоелды.
Бер көнне көчле яңгыр явып китте. Рәшит Асияне эштән каршы алды. Алар, бер зонт астына сыенып, урам буйлап атлады. Яңгыр тамчылары юлдагы яфракларны ялтыратып җибәрде. Асия, юешләнеп бетүгә карамастан, шат елмайды.
Рәшит аңа карап сокланды. «Мин синең белән һәр фасылны кичерергә әзер», – диде ул. Асия, дулкынланып, тын гына башын аның иңенә салды. Бу мизгелдә бөтен дөнья юкка чыкты, бары тик икесе генә калды. Яңгыр алар өчен бәхет җыры кебек яңгырады.
Көз ахыры җитте. Ләкин Рәшит белән Асиянең йөрәгендә яз чәчәкләре кебек мәхәббәт чәчәк атты. Бер кичне алар янә бакчада утырдылар. Асиянең кулында кечкенә фонарь, нурлары аларның йөзе белән уйнады. Рәшит аңа туры карап: «Мин синсез киләчәкне күз алдыма китерә алмыйм», – диде. Асия тын калды, ләкин күзләреннән бәхет нурлары сирпелде. Ул: «Мин дә сине югалтырга теләмим», – дип пышылдады. Ике йөрәк бер-берсен тапты. Бу – көзнең иң зур могҗизасы булды.
Шул кичтә алар кулга-кул тотынып, урамы буйлап атлады. Ай нурлары аларның юлын яктыртты. Көзге салкын җил дә бу парга каршы килмәде. Чөнки аларның йөрәгендә җылылык бар иде. Яфраклары коелып беткән агачлар да әйтерсең аларга карап сокланды. Алар мәхәббәтнең һәр мизгелен кадерләп сакларга вәгъдә итте.
Рәшит өчен Асия тормыш яме булды. Асия өчен исә Рәшит көч һәм ышаныч чыганагы иде. Көз ахыры мәхәббәт башлангычы булып калды. Һәм аларның тарихы шунда гына башланды.