Талия Радикка гашыйк булып кияүгә чыкты. Радик урманчы булып эшли иде – тыныч, сабыр холыклы, эшкә җиренә җиткереп тотынган ир.
Туйдан соң алар шәһәрдән ерак урман аланындагы кечкенә өйгә күченделәр. Табигатьне, саф һаваны, тынлыкны яраткан Талия өчен бу – башта куркыныч тоелса да, Радик янәшәсендә барысы да рәхәт.
Өй зур булмаса да, якты, чиста, гел агач исе килеп тора. Тәрәзә төбендә Талия утырткан гөлләр чәчәк атты, ишек төбендә печән кибәне хуш ис биреп тора.
Алар һәр таңны бергә каршы алды. Карурман тавышына кушылып, кошлар сайравын тыңладылар. Кайвакыт төнлә бүре улаган тавыш та ишетелә, тик Радик янәшә булганда, Талия бернәрсәдән дә курыкмый.
Яңгырлар явып үтсә, болытлар арасыннан кояш чыккач, урманның хуш исле тынлыгы бөтен җанны иркәләүче кочак кебек җылыта иде.
Өй янында чишмә дә бар. Радик шул чишмәдән су ташыды, Талия бакча утыртты. Җәйләрен балалар аякларын суга тыгып уйнады.
Өч бала дөньяга килде – барысы да нәкъ әтиләре кебек тын, сабыр, әмма күз карашларында Талиянең нурлы елмаюы чагыла иде.
Мәктәп авылда булгач, балаларга көн саен юл үтәргә туры килде. Әмма кышкы бураннар да, язгы сазлыклар да аларга комачауламады – әтиләре балаларны гел ышыклап йөрде.
Юлга чыга торган вакыт җиткәч, Талия аларга ипи тоттырып, елмаеп озатып калды. «Имин кайтыгыз, балаларым», – диде.
Өй янында кое да бар иде. Радик аны тирән итеп казыган. Суы шундый салкын һәм чиста булды ки, сөтне дә шунда тоттылар.
Коеда бакалар яшәде. Җәен коедан бака тавышы килә иде. Талия, көлеп: «Бакалар – сөт сакчылары!» – ди. Ул бакаларга исемнәр дә кушты. Зурысын – Салих, кечкенәсен – Гөлнара дип атады. Балалар бу уенга кушылып, бакалар белән сөйләшә иде.
Радик һәр иртә саен урманга чыгып китә, кичен утын, балта, кыргый алма алып кайта. Талия аны кайнар аш белән каршы ала.
Аларның тормышы авыр булса да, бергә булганга җиңел иде. Ул кичләр, самавыр чыжлап торганда, Талиянең чәчләрен таравы, Радикның тыныч тавыш белән хикәя сөйләве – мәңге истә калырлык мизгелләр.
Еллар үтте. Балалар үсте, мәктәпне тәмамлап, шәһәргә укырга китте. Өй бушап калды. Әмма Талия белән Радикның мәхәббәте һаман көчле иде.
Талия бакчада күбрәк йөрде, күбрәк чәчәк утыртты, күбрәк күккә карап тын калды. Кайчак ул бер сүзсез утыра, күңелендә нидер искә төшерә.
Көзнең бер кичендә Талия авырый башлады. Радик башта курыкмады – салкын тиюдер, дип уйлады. Әмма хәл яхшырмады.
Табиб чакырдылар. Авылдан килгән фельдшер: «Талиягә шәһәргә барырга кирәк», – диде. Әмма Талия моны кире какты.
«Мин монда калам», – диде ул. «Мин бу урманга, бу өйгә, бу кое янындагы бакаларга ияләштем. Минем җаным монда тыныч».
Радик каршы килмәде. Ул Талиянең теләген хөрмәт итте. Әмма һәр көнне, һәр минутны аның янында булды.
Талиянең күзләре сүнә барды, әмма елмаюы сакланды. Соңгы сүзләре: «Бакаларга су салырга онытма», – булды.
Талия үлде. Тыныч, салкын бер иртәдә, урман тынлыгында. Кар яуган, шул төнне дөнья аклыкка күмелгән иде.
Радик аны якындагы авылда җирләде. Ул урында язын сары гөлләр үсә иде. Талия яраткан гөлләр.
Шуннан соң Радик ялгыз калды. Балалар сирәк кайта. Авыл ерак. Тик ул китмәде. Чөнки Талия шушы урында калды.
Ул хәзер иртән иртүк коега су ташый, аннары бакалар янына килеп сөйләшә: «Салих, Гөлнара, сез генә калдыгыз минем белән…»
Аш пешерә, өйне җыештыра, Талия утырткан гөлләргә су сибә. Кайчак елый, кайчак, көлеп, Талияне сагынып, хатирәләр сөйли.
Урманда тынлык. Тик бу тынлык Радик өчен сагыш түгел, хәтер белән тулы тынычлык иде. Һәр агач, һәр сукмак – Талиянең истәлеге.
Кышкы кичләрдә ул самавыр кайнатып, бер касә чәй алып, тәрәзә янына утыра. Талия кайтып керер төсле ишеккә карый.
Бала-чага кайтканда, ул үзе пешергән чәкчәк, кайнатма белән каршы ала. «Әниегез болай пешерә иде», – ди ул, күз яшьләрен яшереп...
