Рафис Әлфияне студент елларында очратты. Әлфия – шәһәр кызы, бай гаиләдән. Рафис исә – авыл малае, әнисе, әтисе, ике энесе белән авыл йортында үсте, терлек-туар карады, бәрәңге-кәбестә үстерде.
Рафис Әлфияне бер күрүдә яратты. Башта Әлфия авыл малае белән йөрергә теләмәде. Ләкин Рафисның эчкерсезлеге күңеленә үтеп керде. Яшьләр бер-берсен ярата башладылар. Өйләнешергә ниятләделәр.
Рафис әнисенә бу хакта әйтте. Фәрзия апа улын тыңлап-тыңлап утырды да хафага калды. Ул киленнең шәһәр кызы булуын ошатмады.
«Авыл тормышын күтәрә алмас», – диде ул.
Ләкин Рафис сүзендә нык торды. Туй булды, яшьләр авылга кайттылар. Фәрзия апа киленен беренче күрүдә үк ошатмады. Әлфия матур киенгән, шәһәрчә сөйләшә. Аның кулында эш галәмәте юк – нечкә озын бармаклар, кызыл тырнаклар, биек үкчә, матур күлмәк.
Әни кешенең күңеле катты. Беренче уе: «Мин киленемне күрә алмыйм». Тик ул берни сиздерми торырга булды.
Баштарак Әлфия авыл тормышына җайлашырга тырышты. Кайнанасының күңелен яуларга омтылды. Ул аш пешерергә өйрәнде. Сыер саварга чыгып карады. Ләкин эшләре генә уңмады шул. Аш тозлы булды, сыер чиләкне тибеп аударды…
Фәрзия апа һәрвакыт кимчелек тапты. «Болай эшләнми ул», – дип шелтәләде. Әлфиянең күңеле төште. Ул үзен чит итеп сизде.
Рафис исә хатынын яклый алмады. Көчле анасы улларын да, ирен дә үз көенә биергә инде күптән күндергән иде. Рафисның аңа каршы килеп өйләнүе гайре гаҗәп хәл һәм искәрмә булды. Әлбәттә, Фәрзия моны ничек тә төзәтергә тырышачак.
Рафис әнисен рәнҗетүдән курыкты. Шуңа Әлфия үз-үзен ялгыз хис итте. Вакыт үтте, яшьләрнең балалары туды. Фәрзия апа оныгын яратты. Ләкин килененә карашы үзгәрмәде. Көн дә сүз чыкты. Әлфиянең һәр хәрәкәте күзәтү астында булды: пешергән ашы ошамады, йорттагы тәртибе дә кабул ителмәде.
Килен төннәрен үксеп елады. Рафис барысын да күрде. Ләкин әнисе белән бәхәсләшмәде.
Әлфиянең йөрәге катты. Аның күңелендә ачу җыела барды. Бер көнне ул түзмәде. «Мин бу йортта артык кеше», – диде.
Фәрзия апа дәшмәде. Улы исә сүзсез калды. Әлфиянең күңеле бөтенләй суынды. Ул авылдан китәргә теләде. Рафис аны туктатырга тырышты. Ләкин сүзләре көчсез яңгырады.
Килен белән кайнана арасы тәмам бозылды. Алар сөйләшүдән туктадылар. Бер өйдә яшәү авыр булды. Балалар гына өйне берләштереп торды.
Әлфия кайчак шәһәргә әти-әнисе янына китеп барды. Фәрзия апа моңа шат иде. Аңа киленсез тынычрак тоела. Ләкин Рафис күңелендә сагыш җыела барды. Ул ике ут арасында калды. Бер яктан әнисе, икенче яктан – хатыны.
Әлфия түзмәде. «Мин мондый тормышка риза түгел», – диде. Ул балаларын җыеп, инде бу юлы чынлап та шәһәргә китәргә җыенды. Рафис аны кабат туктатырга тырышты. Бу юлы Әлфия ирен тыңламады.
Фәрзия моңа эчтән шатланды. Ниһаять, ул үз дигәненә иреште.
Балалары белән хатыны киткәч, Рафисның күңеле сызланды. Әнисе моны аңламады. Аңа үз горурлыгы кадерлерәк иде.
Әлфия шәһәрдә яши башлады. Башта авыр булды. Әмма ул иркен сулыш алды. Үз дөньясын корды. Балаларын карады.
Рафис шәһәргә гаиләсе янына еш кына килеп йөрде. Әлфия аны кабул итте. Ләкин аралары элекке кебек булмады.
Фәрзия апа картайды. Ире Госман абый үлде, кече уллары өйләнеп, шунда ук өйдән китә бардылар.
Хәзер Фәрзиягә тәрбия кирәк. Ул килен кирәген аңлады. Ләкин соң иде инде. Әлфия кире кайтмады. Кече киленнәр белән сөйләшеп тә булмый – алар аның янына берничә сәгатькә генә кереп чыга торган булды.
Балалар үсеп җитте. Алар әбиләрен сирәк кенә күрде. Фәрзия апа үкенде. Аның күңеле буш калды. Рафис та моңа сызланды. Тик килен белән кайнана арасындагы салкынлык бетмәде...