Ирем белән өйләнешкәч, беренче елларны без бик матур яшәдек. Бер-беребезне яратып, хөрмәт итеп тордык. Көннәр шатлык белән үтә иде. Бергәләп планнар кордык. Хәер, без 15 еллап бик тату яшәдек. Мал да тупладык, балалар да үстердек.
Ирем белән күп нәрсәләр турында ачыктан-ачык сөйләшә идек. Икебез дә эшләдек, акча да җитте. Ял көннәрендә табигатькә чыгып китәбез. Яллар, бәйрәмнәр һәрвакыт күңелле үтә. Мин аңа тулысынча ышандым. Ул да миңа ышана дип уйлый идем.
Бер кич, без машинада трассадан барабыз. Көзге салкын төн, фаралар яктысы гына безгә юл күрсәтә. Сөйләшеп бара торгач, ул кинәт яңа тема күтәрде. «Син беләсеңме, инвестиция дигән әйбер бар», – диде.
«Без барлык акчабызны шунда кертәбез». «Берничә айдан миллионер булабыз».
Мин, аптырап, аңа карадым. «Нинди инвестиция? Кемгә ышанырга уйлыйсың?» – дидем. Ул минем шикләнүемне ошатмады.
Мин аңа аңлатырга тырыштым. «Безнең акча – безнең хезмәт нәтиҗәсе, аны куркыныч урынга салып булмый», – дидем. Иремнең йөзе кырысланды. «Син мине аңламыйсың», – диде ул.
«Мин сиңа яхшылык кына телим», – дидем мин, ачыргаланып.
Бу сүзләр аны тагын да ярсытты. Трасса буйлап барган машина эчендә авыр тынлык урнашты. Сөйләшү тавышка күчте. Кычкырыш башланды.
Минем сүзләрем аңа ярамады. Ул мине тыңларга теләмәде. «Син минем хыялларымны үтерәсең!» – дип кычкырды.
Минем күңелемдә дә рәнҗү туды. «Син гаиләне уйламыйсың», – дидем.
Аның карашы салкынайды. Машина кинәт туктады. Төн караңгылыгы тирә-якны каплап алган иде. Мин аңламый калдым. Ул ишекне ачты.
«Төш», – диде.
Мин аптырап карадым: «Нәрсә булды?»
«Төш дим», – дип кабатлады ул. Аның тавышы кырыс иде.
Минем йөрәгем дөп-дөп типте. «Син чынлапмы?» – дип пышылдадым.
«Төш, югыйсә үзем төшерәм», – диде ул.
Мин, калтыранып, машинадан чыктым. Салкын һава тәнемә бәрелде. Машина утлары юлны яктыртты.
Ул ишекне «шап» итеп япты. Төн уртасында мин юл читендә калдым. Машина кузгалып китте. Утлар ераклашты, төндә югалды.
Мин юлда басып калдым, күзләремә яшь килде. Салкын җил битемне кискәндәй итте. Трасса буш, бер машина да күренми. Йолдызлар гына өстә җемелди. Мин нәрсә эшләргә белмәдем. Телефоным кулымда иде.
Апама шалтыраттым. Аның тавышы йокылы. «Нәрсә булды?» – дип сорады ул. Мин, елап, барысын да сөйләдем.
«Көтеп тор, хәзер киләм», – диде апа. Мин юл кырыенда утырып тордым. Юл яктыртучы фонарьлар юк. Берничә машина үтеп китте, ләкин туктамадылар. Күңелемне курку басты.
Еракта утлар күренде. Бу – апамның машинасы иде. Ул туктап, мине кочаклап алды. «Син исән, шөкер», – диде ул. Мин калтырап беткән идем. Машинага утыргач кына җылына башладым. Юл буе еладым. Апа мине тынычландырды. «Син аңа кире кайтмаячаксың», – диде. Мин баш кактым.
Ул кич мин әни йортына кайттым. Әни күз яшьләре белән каршы алды. «Кызым, син исән генә кайттыңмы?» – дип сорады. Мин аңа сыендым. Йортыбыз җылысы күңелемә үтте. Мин тынычлап йоклый алмадым. Төн буе уйландым. Ирем белән бергә яшәгән елларым күз алдымнан үтте. Күпме матур мизгелләр, ләкин күпме ялган. Бер төндә барысы да җимерелде.
Иртән телефон шалтырады. Бу ирем иде. Ул гафу үтенергә тырышты. «Мин ачу белән эшләдем», – диде. Ләкин минем күңелдә ишек ябылды. Бу гафу сүзләре инде берни аңлатмый иде. Мин аңа ышана алмыйм. Ул мине юлда ташлап калдырырлык кеше икәнен күрсәтте. Бу инде мәхәббәт түгел, бу – куркыныч. Мин үземне сакларга тиеш.
Шулай итеп, мин яңа тормыш башладым. Башта авыр булды. Көн саен күз алдыма шул төн килде. Трасса, караңгылык, салкын җил...