«Кадерлем, без әти-әни булабыз…» – диясе идем, ә ирем – дустымның йокы бүлмәсендә

Әнисә дусты Гөлиягә бара, үзе әйтәсе сүзләрен юлда кабатлый-кабатлый атлый. Иртәгә Камилгә әйтәсе бәхетле хәбәрен ничек итеп әйтер икән? «Кадерлем, без әти-әни булабыз…» – дип, күңелендә йөз кат кабатлады ул. Бүген Камиле эш буенча командировкада, шуңа күрә әйтә алмый. Әнисә өчен бу шатлыкны яшереп тору – үзе бер җәза кебек.

Кич җиткәч, Әнисә түзмәде, Гөлия янына чыгып китте. Дусты аны һәрвакыт аңлый, һәрвакыт тыңлый, һәрвакыт терәк була. Ишекне ачып кергәндә дә, бүген ул аны елмаеп каршы алыр, чәй куяр, бергәләп шатлыкларны бүлешербез, дип уйлады.

Әмма ишек катында баскан килеш аяк астында җир убылып төшкәндәй булды. Өйдән таныш ир-ат тавышы ишетелде. Камил тавышы. Әнисә бер мизгелгә сүзсез калды. Ихтыярсыз рәвештә Гөлиянең йокы бүлмәсенә атлады. Ишек ярым ачык.

Һәм ул ишек артыннан үз тормышының җимерелгән мизгелен күрде.

Камиле… аның ире… аның тормыш терәге һәм бәгырь җимеше булырга тиешле баласының атасы… Гөлия белән ята...

Әнисә дөм караңгылыкка чумды. Инде берни ишетмәде, берни күрмәде. Йөрәге өзелде. Ул тавышсыз гына артка чигенеп өйдән чыкты. Урам һавасы салкын, әмма ул салкынны тоймады. Аның бар дөньясы җимерелде.

Төн буе ул өйгә кайтмады. Ашыкмыйча, ничек итеп яшәргә икәнен аңламыйча, парк буйлап йөрде. Эчендәге бәхеттән барлыкка килгән җылы да хәзер авыр ташка әйләнгән. «Мин аны гафу итә алмыйм… әмма карынымда – аның баласы…» – дип кабатлый бирде ул.

Әгәр Камил белә калса, баланы тартып алырга тырышыр. Аның характерын Әнисә яхшы белә. Җиңел бирешә торганнардан түгел.

Иртәгәсен ул, чемоданын җыеп, Камилгә бер сүз әйтмичә, өйдән чыгып китте. Башта ата-анасына барды, аннан соң Фәрит исемле юрист танышы янына киңәш сорап керде. Хатын-кызлар паникага бирелгәндә, Фәрит һәрвакыт тыныч, салкын акыл белән хәлне аңлатырга сәләтле.

– Әнисә, иң мөһиме – баланы саклау, – диде ул тыныч кына. – Син моңа кадәр бернинди гаеп тә эшләмәгәнсең. Ирең фатирны бүлешер, әйе. Әмма бала синең белән булырга тиеш. Ул аны тартып ала алмаячак.

Шул вакытта гына Әнисә бераз тынычланды. Әмма күңел ярасы авыр. Йөрәкнең әрнүе көчле.

Камил исә барысын да белеп алгач ярсыды. Әнисә юкка чыккан, шалтыратмый, җавап бирми. Өйдә аның әйберләре дә юк. Камилнең ачуы, үҗәтлеге кабынды.

– Ул мине «хыянәтче» дип атады, ә үзе? Үзе йөкле! Һәм миннән яшерә?! – дип кычкырды ул, кулындагы телефонны стенага бәреп.

Камил – танылган адвокат, җиңел бирешмәячәк. Ул аны белә, Әнисә дә белә. «Бала минеке! Мин аны барыбер алачакмын!» – дип, эчке нәфрәтен көчәйтте ул.

Аның өчен бу – мәхәббәт түгел, бу – җиңү, контроль, хөкем. Әнисә моны аңлый. Шуңа күрә качты да.

Айлар үтте. Әнисә балага узганын белгән көнне хәтерләп елый. Әмма хәзер ул, сабыен сыйпап уянганда, һәр иртәдә көч таба. Анда – яңа тормыш, яңа җаваплылык.

Фәрит аңа күп ярдәм итте: документлар, юридик саклану, Камилдән ерак булу юлы... Гөлия белән аралар өзелде. Бөтенләй.

Көннәрдән беркөнне Камил аны эзләп тапты. Суд аша, кешеләр аша, танышлар аша. Ул килеп кергәндә Әнисә сабые янында утыра иде.

– Бала минеке, – диде Камил, салкын һәм кырыс тавыш белән. – Мин синең ялганнарыңа түзмим.

Әнисә күтәрелеп карады – күзләрендә курку юк, бары тик ныклык.

– Әйе, синеке. Әмма мин аны сиңа бирмим. Мин аны яратачакмын, үстерәчәкмен, саклаячакмын. Син хыянәт иттең, Камил. Син минем дөньямны җимердең. Син мине түгел, үзеңне яратасың.

Камил дәшмәде. Бу сүзләрне көтмәгән иде ул.

Бала туар вакыт җиткәндә, Әнисә янында Фәрит булды. Ул хатынны хастаханәгә үзе алып барды, документларын әзерләде, баланы каршы алганда, кулыннан тотты.

Дөньяга зифа, нурлы нәни кыз туды. Әнисе аны Зәйтүнә дип атады.

Камил исә суд аша баланы алырга тырышты, ләкин оттырды. Хөкем карары кыска булды: «Анасы – төп опекун. Атасына очрашу хокукы бары тик ана рөхсәте белән генә».

Камил җиңелмәгән кебек тоелды, әмма эчендә бушлык калды. Ул Зәйтүнәне күрергә теләде – ләкин Әнисә рөхсәт итмәде. Әти була алмаган кешегә ничек ышанасың?

Яз җиткәч, Әнисә, Зәйтүнә һәм Фәрит паркта йөрделәр. Бала йоклый. Фәрит елмайды:

– Әнисә, син көчле. Бик көчле. Син бәхеткә лаек.

– Рәхмәт, Фәрит…

Алар янәшә бардылар – тыныч, сабыр, яңа тормышка таба...