Луиза белән Әхмәт бер йортта үстеләр. Әхмәт – бишенче катта, Луиза икенче катта яши. Мәктәпкә дә бергә йөрделәр, дәресләрдән соң ишегалды уеннарында гел очрашып тордылар.
Әхмәт малайлар арасында җитез, көчле булса, Луиза тыйнаклыгы белән аерылып торды.
Үсә төшкәч тә алар бер-берсеннән ерак китә алмады. Укытучылар да аларны еш бергә күрә, «бу икәү аерылмас дуслар» дип сөйлиләр. Мәктәп еллары аларны тагын да якынайтты. Бергә әзерләнделәр, бергә укыдылар. Бер-берсенә тартылу яшь йөрәкләрдә көннән-көн арта барды.
Әхмәт армиягә киткәндә, Луиза аны елый-елый озатып калды. Хатлар языштылар. Әхмәт, хезмәтен тәмамлагач, туган йортына әйләнеп кайтты.
Луиза аны түземсезләнеп көтте. Күп тә үтми, алар өйләнештеләр. Яшьләрнең туе бөтен туганнарны, күршеләрне җыйды. «Матур пар» дип сөйләделәр алар турында. Гаилә корып җибәргәндә, икесенең дә йөзеннән нур сирпелеп тора иде.
Тормышлары гади булса да, алар бәхетле булды. Озакламый балалары туды. Иң элек кызлары, аннары малайлары дөньяга килде. Бер-бер артлы сабый тавышлары өйне тутырды.
Луиза өйдә балалар белән булса, Әхмәт эштә тырышып хезмәт итте. Кичләрен ул өйгә ашыгып кайта, балаларын кочаклый. Ял көннәрендә алар бергәләп йөрделәр.
Әхмәтнең иң яраткан шөгыле – балык тоту булды. Ул һәрвакыт табигатькә чыгып, су буенда утырырга ярата. Кайчакта гаилә белән дә баралар.
Луиза балыкны үз итмәсә дә, ире белән балаларына карап сөенде. Уллары Ирек, үсә төшкәч, әтисенә иярә башлады. Әхмәт улын кармак тотарга, балыкчы серләренә өйрәтте. Икесе дә таң атканчы чыгып китәләр, тын елга буенда кошлар тавышын тыңлыйлар. Бу мизгелләр әти белән бала өчен иң зур бәхет булды.
Луиза өйдә көтеп кала, кайчак борчылса да, якыннарын бу мавыгудан аермый.
Бер елны март аеның салкынча көнендә Әхмәт яңадан балыкка җыенды. Улы Ирек тә барырга теләде. Тик бу көнне егеткә имтиханга әзерләнергә кирәк булды. Әхмәт улына: «Ярар, бүген кал, ә икенче юлы икәү барырбыз», – диде. Ирекнең күңеленә шик төшсә дә, әтисенең сүзен тыңлады.
Әхмәт чыгып китте. Ләкин кире әйләнеп кайтмады…
Бу көн Луизаның хәтеренә мәңгелеккә уелып калды. Сәгатьләр үтте, кич җитте. Таң атканда да Әхмәт кайтмады. Луиза күрше-тирәгә хәбәр итте, барысы да борчылды. Коткаручылар килде, тик эзләү нәтиҗәсез булды.
Луиза һәр ишек шакыган тавыштан иренең кайтып керүен көтте. Йөрәге һәр мизгелдә сызланып, өметен өзмәде.
Апрель үтте, май җитте. Бер көнне балалар яр буенда талларга эләгеп калган киемне күреп алды. Бу – Әхмәтнеке иде.
Шулай итеп, аны су алганлыгы ачыкланды. Балыкка чыгып китеп, кире әйләнеп кайта алмады Әхмәт. Луиза 3 бала белән тол калды.
Күп еллар пар булып, бәхетле гомер иткән иреннән аерылу аңа бик авыр булды. Балалары да әтисе калуны авыр кичерде.
Ирек үзен гаепле сизде: «Әти белән бармадым, бәлки, янәшәсендә булсам, коткарган булыр идем», – дип уйлады.
Луиза улын юатты: «Юк, улым, синең гаебең юк, Аллаһның язганы шул булган», – диде.
Шул мизгелдән Луиза, бөтен көчләрен җыеп, тормышны ялгызы тарта башлады. Балаларын аякка бастыру – аның төп максатына әйләнде. Көн дә эшкә йөгерде, төнлә тегү эшләре белән шөгыльләнде. Өйдә дә тәртип саклады, сабыйларына әни дә, әти дә булды. Җәйләрен балаларын ял итәргә алып барды.
Луиза, үзенең хәсрәтен эченә йотып, алар өчен елмайды. Балалары анасының көче белән горурландылар. Кечкенәдән үк хезмәтне, сабырлыкны күреп үстеләр. Әхмәтсез тормыш авыр булса да, Луиза чигенмәде. Иренең рухы янәшәдә, ярдәм итеп тора кебек тоела иде аңа. Кайчак төшләрендә күреп, уянып елый.
Балалар әкренләп үсте, мәктәпне тәмамладылар. Ирек, әтисе кебек, табигатьне яратты, әмма балыкка сирәк кенә барды.
Вакыт үтте, әмма Әхмәтнең урыны буш калды. 6 ел инде ул бу дөньяда юк. Луиза бүген дә үзенең йөрәк ярасын яшереп йөри. Өч баласын аякка бастырырга, алар өчен көчле булырга тырыша.
Хатын-кыз өчен иң зур батырлык – ялгызлыкта да гаиләсен саклап калу. Луиза моны башкарып чыга алды. Һәр көнне ул үзенә көч таба. Әхмәт белән булган матур хатирәләр аны җылыта. Иренең елмаюын күз алдына китереп, ул балаларын карый, киләчәккә өмет белән яши...