Галия кечкенәдән үк үзсүзле һәм горур кыз булып үсте. Әти-әнисе аңа беркайчан да каршы төшмәде, һәр теләген үтәргә тырышты. Шуңа күрә ул үзен башкалардан өстенрәк итеп тоя башлады.
Ул мәктәптә дә һәрвакыт игътибар үзәгендә булды. Укуында яхшы нәтиҗәләргә иреште, матур итеп киенде. Классташ кызлары аңа көнләшеп карады, ә малайлар аңа сокланып күз салды.
Әтисе дә, әнисе дә: «Безнең кыз иң яхшысы булырга тиеш», – дип яшәде. Шуның нәтиҗәсендә Галия үз фикерендә генә торырга өйрәнде.
Аның балачактан якын танышлары арасында Ирек тә бар иде. Аларның ата-аналары дус иде. Күп вакытта гаиләләр бергә җыела, балалар да аралаша.
Ирек сабыр, тыныч холыклы егет булып үсте. Ул һәрвакыт әдәпле, итагатьле иде, кешеләргә хөрмәт белән карады. Шуңа күрә аны авылда барысы да ярата.
Яшьлек чорында да Галия белән Ирекн гел бергә булды. Әти-әниләре бу танышлыкны никах белән ныгытырга уйлады. Алар: «Балаларыбыз бер-берсенә пар булыр», – дип өметләнде.
Галия бу тәкъдимгә каршы килмәде. Ул Ирекне артык яратмаса да, аңа каршы булмады. Ул барыбер үз сүзендә калачагына, ире аңа буйсыначагына ышанды.
Туйлары зурлап үзды. Кунаклар күп булды, һәркем яшьләргә бәхет теләде. Галия дә, Ирек тә яңа тормыш башлауга сөенде.
Ләкин никахтан соң тормышта беренче авырлыклар башланды. Галия һәр эштә үз сүзен өстен куйды. Ирекнең фикерен ишетергә дә теләмәде.
Ирек, сабыр кеше буларак, баштарак каршы килмәде. Ул, тынычлык саклау өчен, Галиянең сүзен тыңлады. Ләкин аның йөрәгендә ризасызлык үсә барды.
Галия көндәлек эшләрдә дә, гаилә мәсьәләләрендә дә бары тик үз фикерен уздырды. Ул хәтта ире кайчан һәм нишләргә тиешлеген дә үзе хәл итте.
Өйдә бәхәсләр ешайды. Галия үзенең һәрвакыт хаклы булуына ышанды, ә Ирек аның тимер кагыйдәләренә күнегә алмады.
3 ел дәвамында Ирек сабырлык күрсәтте. Ул өмет итте: бәлки, хатыны үзгәрер, аның сүзен дә хөрмәт итәр. Әмма Галия бер дә үзгәрмәде.
Көннәрдән бер көнне Ирекнең сабырлыгы төкәнде. Ул Галиягә: «Мин һәрвакыт синең сүзеңне генә тыңлап яши алмыйм», – диде.
Галия исә бу сүзләргә аптырап карады. Ул моңа кадәр ире болай әйтә алыр килер дип уйламады.
Ирек, тыныч кына җыенып, өеннән чыгып китте. Ул башка Галиянең кырыс сүзләренә түзә алмады.
Галия аптырап калды. Аның өчен бу хәл көтелмәгән иде. Ул үзен һәрчак көчле итеп тоя, иренең дә аны тыңлап яшәргә тиешлегенә инанган. Ирек киткәч, өй бушап калды. Галия беренче тапкыр ялгызлыкның авырлыгын тойды.
Тормышының һәр көне моңсу һәм мәгънәсез булып тоелды. Ул иренең сүзләрен кабат-кабат исенә төшерде. «Нигә ул китте? Нигә түзмәде?» – дип уйлады ул. Әмма күңелендә җавап таба алмады.
Ул бит дөрес эшләде, үз сүзен саклады. Ләкин ире бу көчле холыкны күтәрә алмады – Галия шулай фикерләде...
Галиянең дуслары да аңа киңәш бирде: «Иреңә юл бирергә кирәк иде, гаилә – ике кешенең уртак тормышы ул», – диделәр. Әмма Галия бу сүзләрне аңларга теләмәде. Ул барыбер үз фикерендә калды.
Вакыт үтте. Ирек яңадан гаилә корды, дигән хәбәр Галиягә килеп җитте. Бу хәбәр аны сискәндерде. Ул аңлады: ире башка берәүне бәхетле иткән, ә Галия ялгыз калган.
Галиянең йөрәген сагыш басты. Ул аңлады, әмма соң иде. Аның тормышында мәхәббәт калмады, ялгызлык кына… Ирек белән кичергән елларына ул кире кайтып булмавын аңлады.
Шулай итеп, горурлыгы аңа бәхетсезлек китерде...
Галиянең күңелендә бер сорау яңгырап торды: «Әгәр мин аны тыңлаган булсам, бәхетле булыр идекме икән?» Ул сорау җавапсыз калды...