Гөлнирә баласын соң тапты. Башта алар ире Ильяс белән күңелле, иркен тормышта яшәделәр. Икесе дә яхшы урында эшлиләр, акча күп, дөнья киң. Кайвакыт сәяхәткә чыктылар, дуслар белән очрашып күңел ачтылар. Икесе дә киләчәккә планнар кордылар.
Берничә елдан соң, алар бәби турында хыяллана башлады. Тик бала булмады. Гөлнирә табибларга йөрде, анализлар бирде. Ильяс башта аны хуплады. Ләкин еллар уза барды, сабый тавышы ишетелмәде. Гөлнирә елады, төннәр буе уйланып чыкты.
Танышларның балалары үсте, Гөлнирә аларга карап сагышланды. Кайвакыт үзен гаепләде. «Нигә миңа бу насыйп түгел?» – дип өзгәләнде ул.
Ильяс елдан-ел суынды. Ул артык сөйләшми, еш кына төнгә кайтмый башлады. Гөлнирәгә бу авыр булды. Ул өметен югалтмады, дәвалануны дәвам итте.
Ниһаять, 34 яшендә Гөлнирә балага узды. Ул, елый-елый, шатлыгын Ильяска әйтте. Ильяс башта тыныч кына тыңлады. «Ярый, булсын», – диде ул.
Гөлнирә шатлыгын эченә яшерде. Балага Кәрим дип исем куштылар. Кәрим бик елак бала булды. Ул төннәрен йокламый, әнисен дә йоклатмый. Гөлнирә арудан хәлсезләнде.
Ильяс баланың елавын күтәрә алмады. «Тынычлык юк бу өйдә!» – дип ачуланды ул. Ул еш кына төнге сменада кала, йә дусларында кунып йөри башлады.
Гөлнирә үзен ялгыз итеп сизде. Баласы белән үзе генә калды. Кәрим авырды, температурасы күтәрелде. Гөлнирә аңа дару эчереп, янында утырды.
Ильяс исә шалтыратуларга да җавап бирмәде. Беркөнне ул, әйтмичә генә, авылга әнисе янына кайтып китте. Аннары шалтыратып: «Мин әни янында калам», – диде.
Гөлнирә моңа әзер түгел иде. Ләкин ул еламады. Үз-үзенә: «Мин көчле булырга тиеш», – диде. Кәримне кочаклап, аңа җыр җырлады.
Ильяс вакыт-вакыт акча күчерде. Башка ярдәм итмәде. Гөлнирә ялгыз ана булды. Ул балалар бакчасына гариза язды. Эшкә чыкты. Иртәнге сәгать алтыда уянып, Кәримне бакчага әзерләде. Төнлә үзе генә елап та ала иде. Ләкин ул сынмады.
Кәрим үсте, көлә башлады. Аның беренче сүзе «әни» булды. Гөлнирәнең йөрәге җылынды. Ул улы өчен яшәргә көч тапты.
Кәримнең туган көне җитте. Гөлнирә аңа кечкенә торт пешерде. Икесе генә өстәл артына утырдылар. Гөлнирә баласына карап елмайды. «Мин бәхетле», – диде ул эчтән. Чөнки мәхәббәте – Кәрим – аның янында.
Ильяс юк иде, ләкин бу мөһим түгел инде. Ана белән бала бергә тормышны дәвам иттеләр. Гөлнирә тормышның кадерен белде. Аның бәхете – улының елмаюында иде.
