Сәримә кечкенәдән үк хыялый, нечкә күңелле кыз булып үсте, ул китаплар укырга, йолдызларга карап озак-озак уйланырга һәм төшләрнең серенә бирелергә ярата, чөнки аңа һәрвакыт күктәге серле дөнья якын тоелды.
Аңа бигрәк тә йолдызнамә ошый, һәр көнен диярлек ул шул сәхифәләрне укудан башлый, кичләрен дә аның белән тәмамлый, чөнки язмыш серләрен шуннан табам дип ышана һәм һәр сүзгә тирән мәгънә сала.
Көннәрнең берсендә кыз тукталышта басып тора иде, яңгыр сибәли, кешеләр ашыга-ашыга автобуска утыра, һәм кинәт кенә бер егет Сәримәне ялгыш төртеп җибәрде. Сәримә егылып китә язды, йөрәге дерелдәп куйды, ләкин егет шунда ук аптыраган һәм оялчан кыяфәт белән: «Гафу итегез, ялгыш, сезне рәнҗетәсем килмәде», – диде.
Кыз башта аюгалып калды, хәтта йөзендә шелтәле караш чагылды, әмма соңыннан җылы елмаеп җавап бирде: «Борчылмагыз, була торган хәл, мин рәнҗемәдем», – диде ул, ләкин шул вакытта аягында көчле авырту сизде.
Егет моны шунда ук абайлап алды, һәм аның тавышында чын кайгырту яңгырады: «Әйдәгез, зинһар, травмпунктка барып карыйк, бәлки, җитди берәр нәрсә булгандыр, соңыннан үкенерлек булмасын», – диде ул, борчылып.
Сәримә башта киреләнде, «юк, кирәкмәс, бәлки үтеп китәр» дип әйтте, тик соңыннан барыбер ризалашырга мәҗбүр булды, чөнки авырту көчәя барды, һәм йөрәгенә шом төште.
Алар икәүләп юлга чыктылар, барганда сөйләшә башладылар, сүзләре башта гади генә булса да, тора-бара җылы һәм җанлы булып китте, һәм алар бер-берсенә якынайдылар.
Егетнең исеме Марсель булып чыкты, ул кырыс та түгел, киресенчә, бик җылы карашлы, игътибарлы һәм ягымлы тавышлы егет иде. Аны тыңлаган саен Сәримәнең күңеле йомшарды. Кыз аның сүзләренә мөкиббән китте, хәтта йөрәгендә үзенә дә аңлашылмаган җылы бер хис кабынды, ул аның янәшәсендә үзен тыныч һәм ышанычлы итеп тоя башлады.
Травмпунктта аларны озак тотмадылар, табиб кызның аягын карап, җитди зыян булмавын әйтте, бары тик бераз ял итеп торырга киңәш бирде һәм тынычландырырга тырышты.
Алар кире кайтырга чыккач, сөйләшүләрен дәвам иттеләр һәм хәтта бер-берсенә шаярып төрттереп тә алдылар, бу – аларны тагын да якынайтты.
Марсель белән Сәримә шул көннән башлап якынайдылар, һәм алар ешрак очрашырга, бергәләп вакыт үткәрергә омтылдылар.
Сөйләшүләре көннән-көн тирәнәя барды, уртак уй-фикерләр табылды, хәтта киләчәк турында хыяллар барлыкка килде, бу исә икесенең дә күңелләрен җылытты.
Сәримә егеткә гашыйк булды, Марсель дә кызга битараф түгел, аның күз карашыннан һәм һәр хәрәкәтеннән мәхәббәт бөркелеп тора.
Алар кулга-кул тотынышып йөрергә, кичләрен урам буйлап әкрен генә атларга һәм төнге йолдызларга карап хыялланырга яраттылар, һәр очрашу алар өчен зур бер бәйрәмгә әйләнде.
Әкренләп бу хисләр чын мәхәббәткә әверелде, һәм алар инде уртак киләчәктурында хыяллана башлады, хәтта күңелләрендә уртак гаилә төзү хыялы туды.
Тик Сәримәнең бер гадәте бар: ул йолдызнамәгә артык ышана, һәр адымын диярлек аның киңәшләренә нигезләп кыла иде, һәм бу аның тормышында хәлиткеч роль уйнады.
Бер көнне ул кулына газета алды һәм андагы йолдызнамә битенә күз салды, әмма анда язылган сүзләр кызның күңеленә бик нык тиде һәм тынычлыгын югалтты.
«Сезнең сөеклегез сезгә туры килми, сезнең мөнәсәбәтләрегез озак бармас», – дигән юлларны укыгач, Сәримәнең йөрәге сыкрап куйды, башына мең төрле уй килде.
Ул бу сүзләргә шунда ук ышанды һәм күңелендә шик туды, ул инде Марсель белән булачак бәхетенә дә шикләнеп карый башлады.
Сәримә Марсельгә карата салкынайды, элекке җылы сүзләре урынына хәзер ул кыска-кыска гына җавап бирә, күзләреннән дә салкынлык чагыла. Очрашулар да сирәгәйде, һәр көн ара ерагая, Марсель моны сизми калмады һәм эчендә борчылу туды.
«Нәрсә булды соң сиңа? Мин берәр нәрсә дөрес эшләмәдемме?» – дип сорады ул беркөнне аптырап һәм кызның күзләренә карап.
Ә Сәримә дәшмәде, башын гына иде, тик күңелендә инде бер карар өлгереп җиткән, ул үзен йолдызнамә кушкан юлдан барырга мәҗбүр итеп тойды.
Бераздан ул Марсельгә карап: «Безгә, ахрысы, аерылырга кирәк булачак», – дип әйтеп салды, бу сүзләр аның теленнән көч-хәл белән чыкты.
Марсель гаҗәпләнде һәм колакларына ышанмады: «Нигә алай дисең? Без бит бәхетле идек, син бит минем йөрәгемдәге иң кадерле кеше», – дип кабатлады.
«Йолдызнамәдә язылганча, син миңа туры килмисең, безнең юллар озакка бармаячак», – диде Сәримә, һәм бу сүзләр егетнең йөрәген телеп төште.
Марсель аны үгетләп карады, күпме генә сөйләсә дә, файдасы булмады, кыз үз карарында нык торды һәм аны тыңларга теләмәде.
Шулай итеп, алар аерылыштылар, һәм Марсель ялгыз калды, йөрәгендә зур бушлык барлыкка килде. Күп айлар буе ул бу хәлдән арына алмады, хәтта төннәрен йоклый алмыйча уйланып чыкты, йөрәгендәге яра тирәнәя генә барды, сагыш аны кыса торды.
Ә Сәримә исә тормыш юлын дәвам итте һәм берничә айдан соң Алик исемле егет белән танышты, бу очрашу да көтмәгәндә генә булды. Алик тыныч холыклы, ышанычлы һәм сүзендә торучы кеше булып чыкты, ул кызга һәрвакыт ярдәм итте, саклады һәм аны бәхетле итәргә омтылды.
Сәримә аңа да ияләшеп китте, хәтта үзен бәхетле итеп тоя башлады, чөнки Алик аны хөрмәт итте, кадерләде һәм аның һәр сүзенә колак салды. Күп тә үтмәде, алар өйләнештеләр, туйлары гөрләп узды, һәм яңа гаилә корылды, Сәримәнең тормышы тамырдан үзгәрде.
Бераздан балалары туды, Сәримә әни булды, һәм гаилә тормышы аның өчен төп мәгънәгә әверелде, бала тавышы йортка җан өрде. Алик белән алар тигез, тыныч, бәхетле гомер иттеләр, бер-берсенә терәк булдылар, тормышның авырлыкларын да бергәләп җиңделәр.
Ә менә Марсель, йөрәге сызлап, туган якларында кала алмады, чөнки һәр җирдә Сәримәнең хатирәләре аны эзәрлекләде һәм йөрәген әрнетте. Ул Мәскәүгә күчеп китте, анда яңа тормыш башлады, яңа эш тапты һәм яңа кешеләр белән таныша башлады, әмма күңелендәге бушлык тулмады. Тормыш дәвам итсә дә, йөрәгендә Сәримәгә урын һәрчак сакланып калды, ул аны оныта алмады һәм хәтерендә йөртте, хәтта еллар узса да.