Кичке эңгер-меңгер. Аяз күк астында басылып калган авылның тар сукмаклары буйлап бер кыз атлый. Йөрәгендә – әрнү, күңелендә – шик. Ләйсәннең яшьлеге, яратуы һәм өметләре өчен бәясе зур булып чыкты. Тормыш аны авыр сынаулар аша алып бара иде...
Күптән түгел генә ул Рөстәмгә үлеп гашыйк иде. Аның зирәк карашлары, йомшак сүзләре Ләйсәннең күңелен әсир итте. Алар очраша башладылар, бер-берсенә якынайдылар, мәхәббәтләрен теләсә нәрсә белән бәйләп, мәңгелеккә дип уйладылар.
Ләйсәннең яшьлеге, хыяллары һәм саф мәхәббәте Рөстәмнең кулларында сынып төште. Башта ул егетнең һәр сүзенә, һәр карашына ышанды. Алар очраша башлаганда, Рөстәм Ләйсәнгә гомерлек мәхәббәт вәгъдә итте, аның белән зур киләчәк төзим дип хыялландыра иде. Ләйсән өчен ул бөтен дөньяның үзәге булды. Ул аның йөрәгендә ут кабызды, һәрбер сүзен йөрәгенә сеңдереп, аны идеаллаштырды.
Эссе җәйге кичләрдә алар авыл янындагы басу буйлап йөрделәр, күктәге йолдызларга карап, киләчәк турында хыялландылар. Рөстәмнең сүзләре җылы иде, ә Ләйсән аларга ышанмый мөмкин түгел иде. Ул аны бары тик үзенеке итеп тоя, дөньяның башка ягы юк кебек хис итә иде. Ләйсән үзенең бәхетле булуына шиге юк иде: Рөстәм аның йөрәгендәге бушлыкны тутырды, яшәвенә мәгънә бирде.
Рөстәм Ләйсәнне үзенеке итәр өчен аның хисләрен бик оста файдаланды, кызның сафлыгын, ышанучанлыгын һәм мәхәббәткә омтылышын тоемлап, аның йөрәгенә юл салды. Башта ул үзен бик кайгыртучан һәм игътибарлы итеп күрсәтте, Ләйсәнне һәрвакыт мактап, аңа өмет уята белде. Аның белән очрашкан саен, Рөстәм назлы сүзләр әйтә иде:
– Ләйсән, син – минем өчен бердәнбер. Минем тормышымда синнән башка беркем дә юк. Син – иң матуры, иң акыллысы, синең белән генә киләчәгемне күз алдыма китерәм. Син – минем йөрәгемнең ялкыны, синсез бу дөньяда бер мәгънә дә юк, – дип, кызның күңеленә сары май яга иде.
Ләйсән, бу сүзләргә чынлап ышанып, Рөстәмне мәхәббәтнең ҮЗЕ итеп кабул итте. Рөстәм һәр очрашканда аңа киләчәк турында зур вәгъдәләр бирә, икесе дә бәхетле тормышта яшәячәкләрен, гаилә корып, балалар үстерәчәкләрен сөйләде.
– Безнең тормыш матур булачак, Ләйсән. Мин зур йорт салам, син анда хуҗабикә буласың. Безнең балалар йөгерешеп йөриячәк, икебез дә дөньяны яулап алачакбыз, – дип, ул аңа киләчәкне якты итеп күрсәтте.
Алар бергә булганда Рөстәм үзен аның яклаучысы итеп күрсәтте, кыен хәлләрдә ярдәм итәргә вәгъдә бирде, гел янында булачагына инандырды. Ә бу сүзләр Ләйсәннең йөрәгендә мәхәббәт уятты. Ул үзен бәхетле итеп хис итте, Рөстәмне идеал итеп күрде.
...Ул төн Ләйсәннең күңеленә мәңге уелып калды. Аяз күк йөзе астында Рөстәм белән утырган урындыкларда алар һәрвакыттагыча бер-берсенә якын булып тоелдылар. Ләйсән үзен бәхетле хис итте, Рөстәмнең җылы карашы һәм назлы сүзләре аны сихерләде. Егетнең кочагында Ләйсән бөтен дөньясын онытты, бары тик икесе генә бар кебек тоелды аңа.
Рөстәм аңа шулкадәр якын иде, аның куллары Ләйсәннең иңбашларын назлап сыйпады, ә кызның йөрәге ешрак тибәргә кереште. Бу хисләр аның өчен яңа, таныш булмаган иде. Рөстәмнең сүзләре, ул сөйләгән вәгъдәләр, киләчәк турында хыяллар Ләйсәннең күңелен тулысынча әсир итте. Ул егетнең һәр сүзенә, һәр назлы кагылуына ышанды. Аның мәхәббәте – саф, чын, һәм ул үзен бәхетле итеп тоярга тиеш, дип уйлады.
Әмма шул төндәге якынлыкның нәтиҗәсе Ләйсән көткәнчә матур булып чыкмады. Рөстәмнең назлары һәм сүзләре аны тулысынча үзенә каратты, ул мәхәббәтен бөтен күңеле белән тапшырды. Егет аңа киләчәк турында сөйләгәндә, Ләйсән бөтенләй югалды, үзен аның кулларына тапшырды. Алар арасындагы бәйләнеш шул мизгелдә иң якын дәрәҗәгә җитте. Ләйсән үзен мәхәббәт дөньясында очкандай хис итте, үзен бәхетле, бәхетнең иң югары ноктасында дип саный иде.
Ләкин Рөстәм өчен бу – бары тик мизгел иде. Ул кызның чын хисләрен аңлап җиткермәде, аның өчен бу тирән бәйләнеш зур мәгънәгә ия түгел иде шул.
Ләйсән, күңелендә җылы хисләр белән, Рөстәмгә зур серен ачарга карар кылды. Карынында яралган бала – аларның мәхәббәтенең символы дип санап, ул аңа шушы яңалыкны җиткерде. Әмма егетнең җавабы бөтен дөньяны җимереп ташлады. Башта Рөстәм сүзсез калды, күзләрендә курку һәм икеләнү чагылды. Ул бу җаваплылыктан качарга тырыша иде, әмма Ләйсән моны аңлап җиткермәде. Аның өчен мәхәббәт – саф, керсез хисләр дөньясы иде, ләкин Рөстәм аны бөтенләй башкача кабул итте.
– Ни бит, Ләйсән... Минем шәһәрдә эшләрем бар иде. Шуларны эшләп бетерәм дә, аннары кабат очрашырбыз...
– Ничек инде? Ә мин нишлим?
Рөстәмгә бу вакытта тавыш кирәкми иде. Ул Ләйсәннең кулларын кулына алып, матур сүзләр сөйләде. Ә үзе инде хәл иткән иде – бу авылны ташлап китәргә кирәк...
Берничә көннән соң, Рөстәм бөтенләй юкка чыкты. Аның янында булмаганлыгы кызның күңеленә пычак белән телеп керде кебек. Ул берни дә аңлатмыйча, бер сүз дә әйтмичә китеп барды. Ләйсәнне ташлап китүе аның йөрәгендә тирән җәрәхәт калдырды. Йөрәгендәге яңа гомер, киләчәккә булган өметләр һәм хыяллар берьюлы җимерелде.
Ул көннәрнең авырлыгы Ләйсәннең иңнәренә басып төште. Авылда яшәүчеләрнең карашлары, пышылдаулары аңа тынгы бирмәде. «Ялгыз калдың», «Ташладылар», «Нәрсә белән генә көтәрсең инде?» кебек сүзләр һәркайдан ишетелде. Әмма иң авыры – Рөстәмнең хыянәте иде. Аның йөрәге төннәр буе сыкрап, өзелеп, еракта калган хыялларны кайтарып булмауны аңлап, кысылды.
Ләйсән берничә тапкыр Рөстәмне табарга, аңардан җавап сорарга тырышты. Ул аны сагынып, кабат өметләнеп, кайтыр, дигән уйлар белән яшәде. Әмма Рөстәм юкка чыкты. Һәр көн Рөстәм турында уйлар, аны көтү белән узды. Кайчакта ул егетнең кайчандыр җылы булган карашын хәтерләде, әмма хәзер ул карашлар ялган булып тоелды. Һәр хатирә кызның җанын яндыра, йөрәгенең калган ялкыннарын сүндерә барды.
Ләйсәннең көннәре караңгылыкта үтте, аның җаны бушлык белән тулды. Мәхәббәтнең һәм ышанычның ничек җимерелгәнен аңлау аның өчен бик авыр булды. Ул үткәнне төзәтергә теләсә дә, аның кулыдан берни килмәде. Бары тик яраланган йөрәк һәм күңелдә калган үкенеч кенә аның тормышын чорнап алды.
Кыз шушы халәттә калганда, Илнур белән очрашты. Илнур – гадел, тыныч холыклы егет, Ләйсәнгә ярдәм итәргә әзер булып чыкты.
Илнур Ләйсән белән бик көтелмәгән шартларда танышты. Бу хәл шәһәрдә булды, Илнур эштән кайтып бара иде. Эш көне авыр һәм озын булып чыккан иде, ә башында тормыш мәшәкатьләре кайнап тора. Ул тукталышка барып җиткәндә, күзе юл кырыенда торган яшь кызга төште. Ләйсән күптән түгел генә авылдан килгән, шактый арыган һәм өметсез кыяфәттә тора иде. Аның йөзе ябыккан, күзләре төшенке, киемнәре дә тузган кебек күренде.
Кыз, Илнурга таба берничә адым атлап, уңайсызланып кына сүз башлады:
– Гафу итегез, зинһар, бераз акча биреп тормассыз микән? Миңа бик кирәк, эшне югалттым, бернинди мөмкинлегем калмады, – диде ул, калтыранган тавыш белән.
Илнур, бу сүзләрне ишетеп, аптырап калды. Андый сорауларга күнекмәгән иде ул. Ләкин Ләйсәннең күзләрендәге өмете һәм үтенече аны уйланырга мәҗбүр итте. Кызның хәлләре чынлап та начар кебек күренде, ул ярдәмгә мохтаҗ иде. Илнур бер мизгелгә туктап торды да, кесәсеннән акча чыгарып, Ләйсәнгә бирде.
– Менә, ал, ләкин бу сине коткара алмас, ярдәм кирәк булса, шалтырат, – диде Илнур, кесәсеннән визиткасын чыгарып.
Ләйсән үзен гаепле хис итеп, акчаны алды, күзләренә яшь тулды.
– Рәхмәт сезгә, мин сезгә ничек тә бурычлы булып калмам. Бу хәлдән ничек чыгарга белмим, ләкин сезнең ярдәмегез өчен бик рәхмәтле, – дип тынычсызланып җавап бирде ул.
Шушы мизгелдән Илнур белән Ләйсән арасында яңа танышлык башланды. Кызны шундый хәлдә калдырып булмый иде. Илнур Ләйсәнне оныта алмады, ул кызның чыннан да ярдәмгә мохтаҗ булуын аңлады. Бераз вакыттан соң, алар очраша башладылар, Илнур аңа ярдәм итәргә тырышты, Ләйсән исә аның җылы мөнәсәбәтен кабул итте. Ләйсәннең тормышы катлаулы, тик ул Илнурны күргәч, аз гына булса да, өмет уянды.
...Ләйсән, кая барып бәрелергә, кая качарга да әзер иде. Өенә дә кайта алмый: анда балага узган өчен гел тәнкыйтьләп торган әти-әнисе, анда абыйсы, анда килен, балалар... Шуңа да Илнур никах укытырга тәкъдим иткәч, шунда ук риза булды.
***
Илнур, Ләйсәнне өенә алып кайткач, барысы да үзеннән-үзе җайланыр дип уйлады. Ләйсән авыр хәлдә булса да, ул аны кабул итте, сакларга, якларга ант итте. Ләкин өйдә башкача иде. Илнурның әнисе Мәгъфүрә апа Ләйсәнне күрүгә үк шикләнде. Кызның йөзендәге кайгыларны, күзләрендәге яшерен борчуларны тиз сизде.
Берничә көннән, ахыр чиктә, Мәгъфүрә апа улы белән турыдан-туры сөйләшергә булды. Илнур аш бүлмәсендә эшләгәндә, әнисе аның янына килеп, тавышын күтәрмичә генә сөйләп куйды:
– Улым, бу кызның кем икәнен яхшы беләсеңме соң? Халык әллә нәрсәләр сөйли бит. Авыл буенча тавыш чыкты инде. Авырлы диләр, үзем дә күреп торам, ә баласы кемнән соң?
Илнур башта дәшмәде, әнисен тыңлап кына торды. Мәгъфүрә апаның сүзләре йөрәгенә тиде, ләкин ул түзәргә тырышты.
– Улым, болай булмый бит. Нәрсә эшләвеңне уйладыңмы? Авырлы хатынны ничек кабул итәсең? Үзеңә хатын табарсың, балалар табарсың, тик башка кешенең баласын күтәрергә кирәкме?
Илнурның йөрәге сызлады, әмма ул Ләйсәнне ташларга җыенмады. Ул аны ярата иде, аның язмышы өчен җаваплылык тоя иде. Әмма әнисенең шелтәләре дә җиңел түгел иде. Шулчак Илнур, уйлап тормыйча, бер сүз әйтеп ташлады:
– Әни, бала... бала миннән, – диде, йомшак, ләкин ышанычлы итеп.
Мәгъфүрә апа, бу сүзләрне ишетеп, үзенчә аңлады. Аның күзләре зур ачылды, тик күңелендә дәшми торды. Ул бик яхшы аңлады, бу – егет өчен авыр сүзләр, һәм алар чынлыкта дөресме-түгелме – анысы әлегә билгесез иде. Тик улы шушы җавапны биргәч, Мәгъфүрә апа дәшмәде. Аның өчен бу мәсьәләдә каршы килү кире нәтиҗә бирер дип уйлады. Ләйсән белән исәп-хисапны вакыт күрсәтер.
Илнур исә үз сүзләренең авырлыгын аңлагандай булды. Ул Ләйсәнне, Рөстәмнең баласы белән, үз өенә кертте һәм аны якларга ант итте. Ләкин бу ялганның күләгәсе аның күңелендә калды. Әнисенә әйтелгән сүз – аны саклап калырга тырышу иде, ләкин күңелендә Илнур да үзе әйткән сүзнең дөрес түгеллеген аңлады. Ул ялганның алга таба тормышларына нинди йогынты ясарга мөмкин икәнен белми иде.
Тиздән Мәгъфүрә апа Ләйсәнгә карата салкын гына булса да, кайвакытта карашын төшереп, әче сүзләрне яшереп куйды. Ә Ләйсән үзен гаепле хис итә башлады, тик Илнур аны тынычландырырга тырышты. Ул аңа карата игътибарлы, кайгыртучан иде, тик бернәрсәне дә мәңгегә яшереп калып булмый...
***
Тик Ләйсәннең күңелендә бер җәрәхәт әле дә төзәлмәгән иде. Бер көнне, бөтенләй көтмәгәндә, ул Рөстәмне яңадан очратты.
Ләйсәннең Рөстәмне кабат очратуы аның өчен көтелмәгән һәм катлаулы вакыйга булды. Ул вакытта Ләйсәннең тормышы тыныч булмаган, күп нәрсә үзгәргән иде. Ләйсәннең тормышында Илнур белән яшәү, аның белән көндәлек мәшәкатьләр һәм кайгылар булып узды. Ә Рөстәмнең юкка чыгуы аның өчен зур җиңеллек һәм үкенеч булды.
Беркөнне Ләйсән, Илнур белән уртаклашу өчен кирәкле сатып алуларны башкарырга чыгып, шәһәргә юл тотты. Ул шәһәрдә озак йөрмәгән, һәм шулай да шәһәрдә яңа урыннарга барырга кызык иде. Шул вакытта ул таныш күренешләрне, иске урамнарны һәм таныш кибетләрне күрергә чыкты. Бу сәяхәт аңа үткәнне хәтерләргә һәм тынычланырга ярдәм итте.
Шәһәрнең үзәк урамында йөргәндә, Ләйсән элек күрмәгән кафе янында туктап калды. Анда иске дусларның яңа әңгәмәләре һәм шау-шулары ишетелеп торды. Ләйсән, күңелен күтәрү өчен, шул кафе тирәсендә йөрергә карар кылды.
Кафе ишеген ачып, Ләйсән эчкә үтте. Бу вакытта утырышкан кешеләр арасында таныш кыяфәттәге бер ир-атны күрде. Ул Рөстәм иде. Ул Ләйсәннең күз алдында күренгәч, йөрәгенең үзәгенә пычак белән тигән кебек булды. Ләйсән, һәрвакыттагыча, бер мизгелгә сәерсенеп калса да, тиз арада үз-үзен җыеп алды.
Рөстәм дә аны күргәч хәйран калды. Ул танымаган һәм үткәннәргә кире кайтып барам дигән фикердә иде. Ул Ләйсәнгә таба якынлашып, аның күзләренә карады. Шулай итеп, аларның күзләре очрашты, һәм һәрберсенең йөрәгендә тынган авырлыклар һәм узган вакытлар искә төшә башлады.
– Ләйсән... Синме бу? – дип, Рөстәм көтелмәгән сөйләшүне башлады.
Ләйсәннең авызыннан ачыктан-ачык җавап чыкты:
– Әйе, мин. Рөстәм, син... син кая югалдың? Ни өчен мине шулай ташлап киттең?
Рөстәм бу сорауларга җавап бирергә тиеш тапмады, чөнки Ләйсәнне күрү аңа бик көтелмәгән иде. Ул, үзенең хисләрен яшереп, тыныч күңел белән әйтте:
– Ләйсән, узганнарны искә алу кирәктер. Минем тормышымда күп нәрсә үзгәрде, әмма синең белән сөйләшергә телим.
Бу очрашу аларның һәрберсенең тормышында зур үзгәрешләргә китерде. Ләйсән үзенең Рөстәмгә булган хисләрен аңларга, аның белән сөйләшергә теләде, әмма шулай ук күңелендә кайгылар һәм үкенечләр дә бар иде. Рөстәмнең дә йөрәгендә Ләйсәнгә булган хисләрен кабат күрсәтү теләге бар кебек... Узган вакытлар һәм онытылган хисләр яңадан кузгады....
Аның йөрәге янә өмет белән тулды, элекке мәхәббәтнең ялкыны кабынды. Ләйсән, бөтен тормышын онытып, Илнурны һәм гаиләсен калдырып, Рөстәм янына китәргә карар кылды. Рөстәм алдашмый иде – ул чыннан да эшкә урнашкан, фатирым да бар, дип әйтә, Ләйсәнне үз янына чакыра...
– Ни генә дисәң дә, ул – минем беренче мәхәббәтем! – диде Ләйсән, ныклы карарга килеп.
***
Ләйсәннең Илнурдан аерылу нияте шулай да аның өчен авыр һәм катлаулы булды. Ул үзенең эчке борчуларын, кайгы-мәшәкатьләрен, тормышта калган үкенечләрне аңлап, бу мөһим адымга барырга карар кылды. Бу аерылышуны ничек әйтергә белмәгән Ләйсән, Илнурның янында тыныч һәм уйлап эш иткән кебек булды. Шул көнне, иртән, ул аның белән сөйләшергә җыенды.
Ләйсән тыныч һәм чын күңелдән, күзләрендә яшьләр белән, Илнурның каршысына утырды. Ул аның белән сөйләшүгә әзер иде, ләкин аңа әйтер сүзләренен үз-үзенә күп тапкырлар кабатлады. Ләйсәннең йөрәгендәге авырлыклар һәм ачыктан-ачык булмаган сүзләр үзен сиздерде.
– Илнур, – диде ул, тавышы тирән һәм хәсрәтле булып, – мин синең белән бергә булуымның дөрес түгеллеген аңладым. Безнең тормыш юллары аерылган, һәм мин үзем өчен башка юл сайларга тиешмен. Мин сиңа рәхмәтлемен, ләкин бу хәлне дәвам итү минем өчен мөмкин түгел.
Илнурның йөзе үзгәрде, хәтта күзләренә яшь тулды. Ләйсәннең сүзләре йөрәген пычак белән телеп алган кебек булды. Ул инде моңа кадәр дә күпме начар сүзләр ишетте, бөтенесен үткәрде, Ләйсән үзенә рәхмәтле, ул аны ярата кебек иде... Күңелендә тулган ялгызлык һәм үкенеч хисләре йөрәген телгәләде. Ләйсән сөйләшү озакка китәр дип курыккан иде, әмма Илнур: «Ә бала?» – дип кенә сорый алды. Ләйсән үзе дә аптырап калды. «Бала бит синеке түгел, Илнур, аның әтисе бар», – диде ул.
Илнур өчен иң авыры әнисе белән сөйләшү булды. Ул моңа кадәр Ләйсән һәм «җебек улы» турында ниләр уйлаган – бөтенесен дә әйтеп бетерде. Үлгән ире – Илнурның әтисе рәнҗер дип, идән уртасына утырып елады.
...Идәндә утырган Мәгъфүрә апа белән аның янында башын иеп басып торган Илнурны калдырып, Ләйсән бәхетенә таба юл алды... Урамда аны Рөстәм көтә иде.
...Ләйсәннең шәһәргә качып китүен әти-әнисе дә белми калды: кыз барысын да яшереп эшләде.
***
Рөстәмнең Ләйсәнне үз фатирында җыештыручы һәм ашарга пешерүче итеп чакыруы – үзенең планнарын тормышка ашыру өчен эшләгән бер манипуляция иде. Рөстәмнең эше криминал белән бәйле булганлыгы – ялган аракы сатучылар белән элемтәдә булуы һәм шушы җинаятьчел төркемгә ышанычлы телефон операторы кирәк булуын ул белмәгән иде. Рөстәмгә Ләйсән тулысынча ышанычлы кеше буларак кирәк иде. «Көн саен секс булачак, ашарга да пешерә, өйне дә җыештыра, эшли дә», – дип хәл итте ул.
Әмма бала елак булып чыкты... Шушы елау тавышы Рөстәмнең бөтен тынычлыгын алды. Никтер авылда да бу кадәр өзгәләнеп еламый иде ул...
– Туктат инде, нишләп елый ул! – диде Рөстәм, тавышын күтәреп.
Ләйсән, баланы тынычландыру өчен никадәр тырышса да, Рөстәмнең ачуын баса алмады. Аңа бала белән бәйле берни дә ошамый иде. Рөстәм кушкан эшләрдән бүленүен дә кабул итә алмады ул.
Бераздан Рөстәм Ләйсәнгә кул күтәрә башлады. Кара көйгән эзләрен яшереп кенә чыга иде хатын урамга. Бераздан Рөстәмнең «бизнесы» кирегә тәгәри башлады – акча азайды һәм Ләйсән «үзем сатып алган яхшы фатир» дигән сүзнең ялган булуын аңлады – арендада гына булган икән... Алар тулай торакка күченеп киттеләр. Андагы кечкенә бүлмәдә Рөстәмнең бөтенләй түземлеге калмады. Ул Ләйсәнне даими кыйный башлады.
Хатын Рөстәмнең криминал белән акча эшләгәнен белә иде инде. «Кайчан килеп тотарлар да төрмәгә утыртырлар» дип, дер калтырап яшәде. Ә инде бер төндә Рөстәм баланы детдомга тапшырырга кушкач, ул түзә алмады – әйберләрен җыйды да чыгып качты.
***
Әллә нинди яман бушлык, җанында яралар белән ул кире авылга – әти-әнисе йортына кайтты. Әти-әнисе бик күз карашыннан ук ул җир астына кереп китәрдәй булды. Абыйсының мыгырданулары, киленнең исәнләшмичә дә йөз чөерүеннән үк үзеннән җирәнү хисләре кичерде Ләйсән. Кая барырга, нәрсә эшләрдә белмәде. Әнисе: «Бала хакына... Ул булмаса, мин сиңа аяк та атлатмас идем...» – дип әйтеп тора иде аңа гел...
Көннәрдән бер көнне аның ишеген Илнур какты. Ләйсән, аны күрүгә, коелып төште.
– Кайт, Ләйсән... Баланы сагындым, – диде Илнур.
Илнурның ишекләре аның өчен һаман да ачык булып чыкты. Ир, нинди генә кайгы-хәсрәт кичерсә дә, Ләйсәнне кире кайтарырга риза булган икән. Ләйсән шул чакта аңлады: чын мәхәббәт – ул янәшәдәге кешегә таянып, бер-береңне кадерләү, сабырлык һәм ихласлык белән генә саклана ала...
Тормыш акрын гына үз урынына утыра башлады, дөрес, Илнурның әнисе дә «бала хакына» дип кенә кичерде аны... Әмма аларга тагын бер сынау кичерергә туры килгән икән – Ләйсән тагын авырлы булып чыкты. Һәм тагын Рөстәмнән. Илнур бу баланы да кабул итәргә риза булды.
Ләйсән күңелендә яңадан өмет уянды. Ул Илнурны тагын да ныграк хөрмәт итә башлады, аның сабырлыгы һәм миһербанлылыгы алдында башын ия иде. Хәзер ул бер генә нәрсәне аңлады: кайвакыт хисләр кайнар булса да, чын мәхәббәт – ул мәхәббәт түгел, ә гаиләдәге ышаныч, бер-береңә терәк һәм таяныч булу.
Шушы хаталардан сабак алып, Ләйсән Илнур белән яңа тормыш башлап җибәрде.