Казанга укырга килгән көннәр әле дә күз алдымда тора. Зур шәһәр, төнге утлар, трамвай тавышлары – барысы да күңелемдә яңгырый. Без Сиринә белән шул вакытта таныштык. Аралашып киттек. Бер-беребезгә ярдәм иттек, дәресләр әзерләгәндә киңәшләштек. Яңа шәһәрдә дус табу күңелемә җылылык бирде.
Сиринә шат күңелле кыз, үзенә тартып тора. Мин аңа серләремне сөйли башладым. Авылдан ук яратып йөргән егетем Марат турында да ул беренче белде.
Марат – минем иң кадерле кешем. Аның белән Казанда очрашып йөрибез. Кайчакта уку авыр булса да, Марат белән күрешү бөтен борчуларны оныттыра.
Сиринәгә дә Марат турында еш сөйләдем. Ул һәрвакыт елмаеп тыңлады. Кайчак сораулар бирде, кызыксынып та карады. Мин моңа игътибар итмәдем.
Бер кичне Марат минем янга кунакка килде. Арып, көне буе эшләп, минем бүлмәдә йоклап китте. Шул вакытта Сиринә дә безгә керде. Башта мин моңа әһәмият бирмәдем. Ләкин күңелдә ниндидер шик уянды.
Сиринә карашын яшергәндәй булды.
Мин аны үземә якын дус итеп күргәнгә, шикләнмәдем. Әмма күп тә үтмәде – күңелемә авыр хәбәр килеп иреште.
Сиринә белән Маратны бергә күргәннәр. Башта моңа ышанмадым.
«Юктыр, дус кеше алай эшләмәс», – дип уйладым. Ләкин чынбарлык яшен суккандай итте.
Аннан аларның никах укытуларын ишеттем. Әйтерсең йөрәгемә пычак кадалды. Сиринә, минем дустым, минем егетемне тартып алды. Марат – мин яраткан, киләчәк хыялларым белән бәйләнгән кеше.
Марат белән Сиринә никах укытканын ишеткәч, дөнья туктап калгандай булды. Мин озак кына бу хәлне кабул итә алмадым. Төннәр буе йоклый алмадым. Башта ачу, үпкә, хәтта нәфрәт булды. Аннары йөрәктә бушлык калды. Минем ышанычымны сындырдылар.
Үз-үземә дә, кешеләргә дә ышанычым югалды...
Әмма тормыш дәвам итә. Сиринә хәзер бала көтә. Алар гаилә булып яши. Мин исә читтә калдым.
Башта авылга кайтып китү уе килде. Ләкин аннан соң бөтенләй башка карар кабул иттем. Мин чит илгә китәргә булдым. Яңа башлангыч, яңа тормыш кирәк.
Марат белән дә, Сиринә белән дә очрашасым килмәде.
Казан урамнары хәтеремне әрнетте. Алар белән йөргән урыннар һәрвакыт күз алдыма килде. Китү генә мине коткара ала кебек тоелды.
Әлбәттә, күңелдә сагыш калды. Югалту җиңел булмый. Яшьлек мәхәббәтем дә, дустым да бер көндә югалды. Бу – иң зур хыянәт. Моңа кадәр мондый авырлык кичергәнем булмады.
Кайчак үземне гаепли башлыйм. Бәлки, артык ышанганмындыр? Бәлки, артык күп серләремне сөйләгәнмендер? Ләкин бит дуслык ышанычка корыла. Минем өчен бу – тормыш сабагы булды.
Чит кешегә бөтен күңелеңне ачарга ярамый!
Кешенең йөзенә карап кына аның йөрәген аңлап булмый. Сиринә минем өчен якын дус иде. Ә ул минем йөрәгемә иң зур яраны салды. Марат та мине онытты. Бер сүз әйтмичә китте. Иң авыры шул булды.
Чит илгә китү – яңадан туу кебек булачак. Яңа кешеләр, яңа тормыш, яңа мөмкинлекләр. Ә иң мөһиме – күңелемдәге яраларны дәвалау мөмкинлеге. Мин инде беркайчан да элеккечә булмам. Ләкин бу сынау мине көчлерәк итте.
Мин яңадан мәхәббәткә дә, дуслыкка да ышана алырмынмы – белмим. Әмма тормыш дәвам итә. Мин йөрәгемдәге авырлыкны күтәреп китәм. Һәм бер көнне, бәлки, мине чынлап яратучы кеше очрар. Шул көнгә кадәр мин үзем өчен яшәргә өйрәнергә тиеш.
Ә хәзер минем карарым нык – чит илгә китәм...
